Natuurlijk

Terwijl de wandelaars wandelden, deed ik vanmorgen een fietsronde door de Delftse Hout. Vóór ik daadwerkelijk begon, legde ik de koeien vast die dit keer niet in het grote weiland liepen maar tussen de aangeplante bomen stonden te grazen. Ik maakte vervolgens een rondje om de twintig hectare grote plas die is ontstaan in de jaren zestig door afgraving van zand ten behoeve van de aanleg van enkele nieuwe woonwijken in de omgeving. Het hele gebied is een uitloper van de provinciale ecologische hoofdstructuur van Nederland, las ik op Wikipedia. Recreatiegebieden zijn vrijwel altijd ontstaan na menselijk ingrijpen maar ik ben reuze blij zo dichtbij huis een min of meer ‘natuurlijke’ plek te hebben waar we minstens een maal per week gebruik van maken.

Het winkelen ontwend

Heerlijk vond ik het vroeger om met mijn moeder, dochter, zus of vriendin te gaan winkelen. Beetje rondkijken. Vaak ook met een boodschappenlijstje gevuld met nuttige dingen die je dan in één ronde aanschafte. Inmiddels ga ik niet meer voor mijn lol winkel in en uit. Zal de leeftijd wel zijn.

Vanmorgen had ik een gevarieerd boodschappenlijstje bij me. Een stel sokken voor de wijnboer, wat hemdjes voor mijn moeder, een tas die bij schoenmaker hersteld moet worden en nog wat cadeautjes stonden op het lijstje. Ik klauterde bijtijds op de fiets, slaagde overal goed en had om half elf de buit binnen. Ik ben het ontwend, dat winkelen. En ik ga het zeker niet ineens heel leuk vinden. Maar voor de lokale middenstand is dit toch een stuk beter dan het laten bezorgen van postpakketten wat we gedurende de lockdown nog wel eens deden.

Nietjes, fietsen en wildparkeren

Ik vertel niets nieuws als ik zeg dat het centrum van Delft autoluw is en een paradijs voor voetgangers en fietsers. De meeste fietsen worden netjes gestald bij de daarvoor bestemde nietjes. Maar het kortgeleden beschilderde elektriciteitskastje dat ik op de foto wilde zetten, werd ook ontsierd door een fiets. Beetje jammer.

De zijkant is ook fraai beschilderd dus ik werd benieuwd hoe het er vanaf de overkant van de gracht uit zou zien. Daar kon de kunstenaar kennelijk niet bij want het is weer een neutraal groen geschilderd niks-aan-de-hand kastje. Ook al een beetje jammer.

Toen moest er een bestelauto langs, de bestuurder wachtte geduldig tot een mevrouw haar fiets weghaalde die de gracht blokkeerde. Dat was helaas niet die fiets die mij in de weg stond voor een foto. Ach, ik ga er misschien in de winter nog wel eens langs. Dan zijn die fietsen zeker weg. Er bevindt zich namelijk een druk beklante ijssalon op die hoek waar menig fietser graag voor afstapt.

Lopen of fietsen

Het was wel weer eens tijd voor een stadswandelingetje. Ik kwam een buurman tegen die net een nieuwe elektrische fiets had aangeschaft. Daar hebben we uitvoerig over staan kletsen want langzamerhand begin ik ook rijp voor te worden voor zo’n ding. Geestelijk. Maar mijn grootste obstakel om te gaan fietsen is om de fiets uit kelderberging te krijgen vanwege de vele drangdeuren en steile trap vóór ik op straat sta. En daar verhelpt een fiets met hulpmotor weinig aan en blijft de hulp van de wijnboer nodig.

Daar komt nog bij dat ik telkens af zou moeten stappen om wat foto’s te maken, die ik nu al wandelend makkelijk weg knip. Mijn oude fiets is nog een prima karretje en als er ooit weer een tijd komt dat we van maart tot oktober in Italië wonen, zal ik in de resterende maanden weinig fietsen. Kortom: ik weet het nog niet hoor.

Ieder zijn eigen ding

Een man in zijn bootje met knalharde dreunende muziek. Hij geniet ervan. Wij iets minder.

Nu de rest van dit wandelgezelschap op een bank is gaan zitten, valt er een gesprek met elkaar te voeren. Want dat gaat lastig als je in een rolstoel zit en voortgeduwd moet worden.

Met veel geduld en een paar krijtjes zitten moeder en kind bij een speeltoestel.

Laten we er even bij gaan zitten, hebben ze gezegd toen ze elkaar op de fiets tegenkwamen.

Heerlijk de overtollige energie er uit roeien na een weekje thuiswerken. Alleen de twee wandelaars die op zaterdagmiddag een ommetje maakten, staan niet op de foto.

Op slot

Hoe kan ik Delft beter illustreren dan met zo’n specifiek stadsbeeld? Elk hek, elke paal wordt gebruikt om een fiets aan vast te ketenen. In Italië gaan we vast weer slordig geparkeerde auto’s zien want netjes inparkeren is dáár niet bepaald de norm. Nou ja, liever kijken we vanaf morgen weer naar de wijngaard, hoewel we daar niet hoopvol over zijn. We gaan kijken naar de groene heuvels van Umbria, naar de olijfbomen, de vijg, misschien zelfs nog wel bramen. We hopen op een mooie zonnige maand en hebben zoals altijd weer een waslijst aan klussen en plannen.

Kalmpjes aan

Nee, geen verslag van een familie Pinksterpicknick dit jaar. We hopen eind van de zomervakantie met een grote club bij elkaar te kunnen zijn, dat hebben we al weken geleden afgesproken. Gisteren waren we gezellig bij mijn moeder en vandaag maakten we een fietstochtje waarbij we koffiepauze hielden in de tuin van onze zoon. Hier wacht de wijnboer geduldig tot ik mijn foto heb gemaakt. Op de achtergrond is een grote bouwmarkt waar het tweede Pinksterdag enorm druk moet zijn geweest, gezien de vele auto’s op het parkeerterrein.

Van die drukte was niets meer te zien toen we eenmaal langs deze nieuwe woonwijk fietsten. De Waterwijk in het Haagse stadsdeel Ypenburg doet zijn naam eer aan en het levert aardige plaatjes op van blauwe luchten weerspiegeld kalme watertjes.

Doelloos

Met geen enkel ander doel dan zomaar buiten te willen zijn, fietste ik door Delft. Het duurde even voordat de zon tevoorschijn kwam, maar toen werd het ook echt gezellig in de stad. Veel toeristen nog en volle terrassen.

Wie goed naar deze foto kijkt, en dat deed ik pas tijdens het plaatsen op dit blog, ziet de feestverlichting al weer hangen. Als komend weekend de wintertijd ingaat en het vroeger donker is, zijn de grachten weer verlicht.

En hoewel ik geen echt doel had, eindigde ik bij de toko in de Choorstraat. Zou ik een lijstje maken met favoriete bezigheden dan staan daar fietsen door Delft en Indonesisch eten zeker op. Dat maakt het tot een heerlijk ontspannen dagje.

Hij leerde me fietsen

Afgelopen weekend werd er een straatteken festival gehouden in Delft. Dat leverde mooie schilderijen op die allemaal in het teken van moeder en kind staan. Er waren ook toepasselijke teksten bij geschreven. Deze spreekt me zeer aan en ik verwissel ruimhartig de ode aan de moeder naar een lofzang op mijn vader.

Het leven langs de waterkant

Er zijn herriemakers en rustiger types die uren op wacht staan. De nijlganzen en de reigers zijn in voortdurend gevecht om de beste plek aan de waterkant.

Tevreden hondenbezitters zie je hier ook voorturend. En ik zie ze bukken om op te ruimen wat de honden op hun ronde vooral ook komen doen. Van dat opruimen word ik dan heel tevreden.

Rustige genieters op hun bootje. Zodra je van die oude veilingboten ziet, staan er meestal kratten bier en drinkende mensen op en hoor je harde muziek.

Rommelmakers. Hou je altijd. Afvalbak op nog geen meter afstand.

Fietsende gezinnen en gezelschappen, soms noodgedwongen met een paraplu in de hand. Maar meestal rustig voorbij peddelend.

Al met al hebben wij het levendigste uitzicht dat je maar bedenken kunt.