Wedstrijd voor de deur

Vandaag en morgen wonen wij dichtbij het evenemententerrein waar gestreden wordt om de Paul Veenemansprijs. Dit is een variant op een triatlon, een wedstrijd bestaande uit vier onderdelen, verpreid over één weekend. Schaatsen, wielrennen, hardlopen en roeien. Elke deelnemer moet aan minstens drie onderdelen deelnemen, waarbij het roeien verplicht is. We werden door de roeivereniging De Delftse Sport hierover keurig geïnformeerd.

Vandaag was het opbouwen van botenstellingen en de verschillende verenigingen komen hun boten afleveren. Er is een heel verkeersplan voor de botenwagens opgesteld waarbij het buurtverkeer zo min mogelijk gehinderd wordt. Ik hoop morgen in de gelegenheid te zijn wat van de wedstrijd te fotograferen. Voorlopig zag ik de waterscouts als een soort armada langsvaren. Die hebben er niets mee te maken, maar ik hing nou eenmaal toch uit het raam.

Een week geleden

Vorige week wilden we tijdens de Open Monumentendag ook graag het clubhuis van Roeivereniging De Delftsche Sport bezoeken. Daar was immers gedurende lange tijd naar een oplossing gezocht (en gevonden) voor de bijna instortende tunnel die in oude stadswal ligt en waardoor wij een jaar lang nogal ingewikkeld de stad uit moesten rijden. Hoewel men vanwege onderlinge wedstrijden niet meedeed aan de Open Monumentendag mochten we wel even kijken.

En dat viel eigenlijk nogal tegen. Ik had gehoopt het originele gewelf te zien waar óverheen een betonconstructie gemaakt zou zijn, maar die is er dus onder gemaakt. Het gewelf ligt daardoor onder de straatstenen verstopt en de roeiers moeten door deze betonnen tunnel de boten uit de stalling halen.

Ach, we hebben gezien waar we zo benieuwd naar waren en hebben ook de wetenschap dat er zorgvuldig is gehandeld. Ik vond het toch aardig dit nog even te delen, al heeft het niks met Italië te maken. Hier zijn we volop bezig met de voorbereiding van de druivenoogst. Daar kom ik zeker nog op terug.

Let op de hond en zijn baas

Nu het clubhuis van de roeivereniging niet bezocht mag worden, staan op zondagochtend ouders van jonge roeiers langs het kanaal te kijken en te babbelen. Of ze oog hebben voor de prachtige bloesem van de Japanse Kers kan ik niet beoordelen. Ik geniet er nu dagelijks van. Mij viel ook de houding van de hond op. Zou de baas het ook zien? Ik hoefde me geen zorgen te maken, er werd actie genomen. Op zonnige dagen zitten en liggen hier mensen in het gras, vooral zij zullen een poeploos veldje erg waarderen. Ik maakte ook nog maar een foto van de uitbottende zomerlinde vlak voor ons huis. Nog éven en ons zicht naar de Vermeerstraat is volledig verdwenen. Altijd wat te beleven hier.

Verpozen aan de waterkant

Verraad ik mijn leeftijd als ik het woord ‘verpozen’ in de titel zet? Uitrusten, uitblazen, ontspannen, pauzeren, dat zijn zo’n beetje de synoniemen. Het was het eerste woord dat mij me opkwam toen ik deze drie foto’s bij elkaar zette. Toch zal ik nooit tegen de wijnboer zeggen ‘kom we gaan ons vanmiddag eens fijn verpozen’. Dit clubje dames had het in elk geval erg gezellig. Ik denk dat ze van de roeivereniging zijn en hun eigen openlucht clubhuis voor een uurtje hebben gemaakt.

De man, leunend tegen de boom, was na het hardlopen even aan het ontspannen en stond aanvankelijk met zijn gezicht naar de zon geheven. Tot de roeiers voorbijtrokken, die zich aan het inspannen zijn en pas na afloop kunnen verpozen. En dan was er nog deze jonge vrouw die heel charmant aan de waterkant een boek las. Ik zou vanuit haar positie niet erg elegant overeind kunnen komen. Dus ja, ik verraad met dit blog toch wel behoorlijk dat ik niet meer tot de jongsten behoor.

Na ruim een jaar…

…is onze straat eindelijk klaar. Het was tamelijk ongemakkelijk maar het wende, die opgebroken straat. Een historische tunnel in de oude stadswal stortte in tijdens bestratingswerkzaamheden. Ik schreef er hier en hier al over. Dat asfalt vervangen werd door echte straatstenen is sowieso al een pluspunt want veel fraaier in de historische omgeving. Waar ik dan ook gelukkig van wordt is hoe zorgvuldig uiteindelijk het eindresultaat werd bereikt. Overgebleven stenen, het laatste restje zand, de omleidingsborden, de hekken en afzettingen, uiteindelijk wordt alles opgeruimd en ziet onze straat er weer zó uit. Wat wonen we toch in een rijk land denk ik vaak. Dat er geld beschikbaar is om dit soort kostbare projecten uit te voeren. Wel even wennen aan deze nieuwe luxe om gewoon de straat weer uit te kunnen rijden.

Behoud van de historie

Eindelijk is er een begin van herstel aan het gewelf dat onder onze straat loopt. Gemeente, Monumentenzorg en de Roeivereniging hebben naar een oplossing en financiering moeten zoeken om dit historische tunneltje te kunnen behouden. Er worden betonnen staanders naast geplaatst waarop een betonnen overkapping komt. Daarna kan er bestraat worden en zal het verkeer geen schade meer kunnen aanrichten aan wat er ondergronds aan historisch belangwekkends ligt. De roeivereniging gebruikt de tunnel naar hun botenloodsen. De belangstelling voor dit project is redelijk groot, er staan voortdurend mensen op de bouwplaats te kijken. Helaas krijg ik het niet duidelijk in beeld maar door het hek heen is de middeleeuwse bovenkant van de tunnel te zien. Als het allemaal klaar is en de gelegenheid doet zich voor om er ook binnen een kijkje te nemen, zal ik dat zeker gaan doen.

Middeleeuwse tunnel

Wij wonen vlakbij de Huybrechtstoren die is gebouwd rond 1500. De toren herbergt de Roeivereniging DDS. Onder de weg ligt een monumentale tunnel uit de 15e eeuw. Bij onderhoud aan de weg is het dak van de tunnel deels ingestort. We zijn door de gemeente netjes ingelicht over alle procedures die nu volgen. Het blijkt om een unieke situatie te gaan; de Huybrechtstoren ligt tegen een aarden verhoging en dat is het laatste restant van de doorlopende aarden binnenwal die in de late middeleeuwen als hoge wal de complete stad omgordde. Lang verhaal kort: gemeente, monumentenzorg en roeivereniging overleggen over de juiste aanpak. Het kan wel tot augustus duren voor de tunnel hersteld is en de rijbaan weer toegankelijk is. Tot die tijd rijden wij om.

Omgevingsafwisseling

Wat jullie natuurlijk niet meer weten, is dat ik sinds 7 september achter een gebroken laptopscherm zat. In Italië konden we geen juiste reparateur vinden. Gisteren bracht ik de laptop weg naar ons vaste adres hier in Delft en sinds vanmiddag kan ik weer duidelijk zien wat ik doe. Dus laat ik met een frisse blik zien hoe afwisselend de omgeving is die ik al wandelend afleg tussen de twee bruggen. De jonge vrouw met de koffer kijkt tegen een rijtje huizen aan uit de zeventiger of tachtiger jaren, terwijl als ze zich schuin zou omdraaien….

 

De Koepoortstraat, die ik passeer, is er niet echt één om heel blij van te worden. De roeivereniging daarentegen, zetelt hier.

Waarmee ik maar wil zeggen dat het hier leuk stadswandelen is en ik erg van mijn rondje geniet.