Waar ik ook ben, ik lees altijd teksten die op gevels. ramen, deuren zijn geplaatst. Ronduit allergisch ben ik voor A4-tjes met plakband. Dat is ontstaan toen ik nog werkte voor de afdeling Communicatie in een ziekenhuis en medewerkers vaak de neiging hadden bezoekers en patiënten op die manier op de hoogte te brengen van wat dan ook. Het staat klungelig en onprofessioneel. Italiaanse ziekenhuizen hangen van plakband aan elkaar heb ik ontdekt. Maar ik dwaal af. Taal-en spellingsfouten vallen me ook direct op. Terwijl ik er in mijn eigen teksten vaak overheen kijk. Een soort bedrijfsblindheid noem ik dat maar. Heel irritant. Bij Hotel de Plataan hier om de hoek hangt sinds kort weer een nieuw gedicht met een hoopvolle strekking. Zo levert dat bijna dwangmatige lezen van mij me toch altijd weer wat aardigs op.
Herkenbaar allemaal. Toen ik nog in een ziekenhuis werkte bij de patientencommunicatie ergerde ik mij ook aan alle stenciltjes vol taal- en spelfouten die werden uitgereikt op afdelingen. Terwijl wij prachtige brochures en folders maakten, maar dan moest er worden samengewerkt en dat was vaak een brug te ver. Onze afdeling werd vooral als bemoeizuchtig gezien.
Communicatie is een vak, Hermieneke. Maar dat beseft niet iedereen. Wij wel natuurlijk.
Mooie tekst, het hoopvolle ‘straks’!
Ik heb dezelfde tic. Mooie tekst, deze.
Ik ergerde me verleden jaar aan alles wat er in het ziekenhuis in Aubenas aan de muren was geplakt en dat alles was veel. Ik kan het ook niet laten om alles te lezen onderweg, wijk met het wandelen daarom wel eens van de route af. Prachtige tekst, die wil ik graag ook aan de snelwegen in Nederland zien.
Het heeft ook wel met geld te maken, Marthy. In ‘ mijn’ ziekenhuis konden we als het nodig was, nette bordjes met tekst laten maken. Tegenwoordig hanger er tv schermen met informatie.
Oh, straks …. ik ben benieuwd!
O ja, spelfouten vallen me ook meteen op. Trouwens, mooie tekst op het hotel!