Wachten op het Westen

Het is ontegenzeggelijk lente! Ik zou er uitbundig van kunnen worden maar ben dat niet. De Maartse zon heeft kracht en ik verwelkom het licht met kalme graagte.

De bomen die nog niet in blad zijn, vormen mooie schaduwen tegen de eeuwenoude gevels van de Delftse binnenstad. Ik fiets er speciaal voor om na mijn bezoek aan de tandarts.

De terrassen op de Beestenmarkt zijn klaar om bezoekers te ontvangen. Het is tien uur in de ochtend, de rest van de dag ligt nog ongerept voor me. Ik lees het prachtige boek uit van Nausicaa Marbe. Het heet Wachten op het Westen en verhaalt de eerste negentien jaar van de schrijfster toen ze leefde onder de dictatuur in communistisch Roemenië. Het gaat over het verlangen naar vrijheid, openheid en eerlijkheid. Uit de geschiedenis weten we dat onderdrukking en repressie uiteindelijk geen stand houden. Dat daar eerst zoveel slachtoffers voor moeten vallen is zó te betreuren.

Rond beton

foto van het www

Dit kunstwerk in de Delftse binnenstad was me even ontgaan. Het is geplaatst in 2020 en dat was de periode dat we het centrum nauwelijks bezochten. Het heet Echo en is gemaakt door Nynke Koster voor het themajaar ‘Delft en de Gouden Eeuw. De vele grote contrasten uit deze economische en culturele bloeiperiode in de Nederlandse (en Delftse) geschiedenis zijn hierin verbeeld. Op de betonnen schijf van zesenhalve meter doorsnede komen verschillende Delftse monumenten terug. Zelfs de afdruk van de vloer van de Oude Kerk is erin verwerkt. Ook zijn er mooi gedetailleerde schedels te zien. In het midden staat een kroon waarop men kan zitten. Daar zaten toen ik het kunstwerk passeerde heel gezellig wat mensen een ijsje te eten.

Op de site van ‘Kunst op straat’ kwam ik nog heel wat -voor mij onbekende- kunst tegen in Delft. Misschien moet een volgende wandeling daar maar eens langs gaan. Ik hoef me toch werkelijk nooit te vervelen.

Wie is Hendrick Hamel?

We hadden geen idee, maar we kwamen hem overal tegen in Gorinchem. Een grote plaquette in de straat waarin zich ook het aan hem gewijde museum bevindt, geeft al de nodige informatie. Na een schipbreuk zat hij samen met 34 overlevenden dertien jaar vast in Korea. De koning nam ze in dienst als lijfwacht en onderhield hen voor lange tijd. Ze leerden Koreaans en verdienden geld met bedelen en het vertellen van verhalen. Sommigen stichtten daar een gezin. Uiteindelijk lukt het Hendrick Hamel en zeven anderen te ontsnappen en met een klein scheepje voeren zij naar Japan waar zij zich meldden bij de handelspost van de VOC.

Het boek dat Hamel schreef maakte Korea bekend in West Europa want het verscheen niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels, Duits en Frans en werd een bestseller. Voor de Koreanen is Hamel zó belangrijk dat alle kinderen tijdens de geschiedenislessen over hem leren. Er zijn in Korea drie musea aan hem gewijd.

Het Hamelhuis was uiteraard gesloten maar we hebben beslist een reden om nog eens terug te gaan naar Gorinchem.

Tachtig jaar na dato

Omdat het antisemitisme weer de kop opsteekt, bevolkingsgroepen tegen elkaar worden opgezet en verdraagzaamheid soms ver te zoeken is. Omdat we lessen moeten leren uit onze geschiedenis en we in vrede met elkaar moeten leven ..daarom vind ik het zo bijzonder verheugend dat er gisteren opnieuw aandacht werd besteed aan het protest tegen de schorsing van Joodse docenten. Dat gebeurde precies tachtig jaar geleden in het gebouw waarin wij nu een appartement bewonen. Jonge Delftse studenten legden twee kransen bij de plaquette op onze gevel. Zonder al teveel ceremonie, misschien zelfs wat onbeholpen maar het feit dat hier aandacht aan geschonken wordt, biedt hoop.

Een slag in de rondte

Ook de minibieb in ons gebouw ontkwam niet aan een opruimbeurt. Hij stroomde over en dus keek ik eens goed welke boeken er al lange tijd in staan en verdween een stapel samen met ons eigen overschot richting de kringloop. Ik ben trouwens een grootverbruiker als het om minibiebs gaat. Het boek De lange dagen van Castellamare komt er ook vandaan. De levens van drie generaties op een eiland vlakbij Sicilië heb ik verslonden. Jammer dat het eiland niet bestaat, ik zou er zó naar toe willen.

Hier ligt de te lezen stapel voor me klaar. Het idee zonder boek te zitten is bijna onverdraaglijk en komt eerlijk gezegd ook nooit voor. Ben nu bezig in de Engel van Amsterdam van Geert Mak waarin de geschiedenis tot de negentiger jaren van de hoofdstad wordt beschreven en geduid. Heel interessant. De wijnboer dook na mij in het boek over Castellamare. Daarna zal het gaan rouleren bij onze Nederlandse vrienden in Italië. Ik lees me in deze periode een slag in de rondte en de boeken circuleren mee.

Serieuze kunst

• 

• 

• 

• 

Je blijft omhoog kijken. Op één toegangskaartje konden we vijf kerken bezoeken en overal stonden we met open monden van verbazing te genieten. Ravenna is een belangrijke archeologische vindplaats.Toen de macht van Rome afnam, werd Ravenna in 402 de hoofdstad van het West Romeinse rijk en dat is te zien.

• 

• 

Ook de vloeren deden mee in de pracht en praal. Bij vloeren denk ik sowieso aan al die voetstappen die er in de loop der eeuwen zijn gezet. Van mensen met harten vol vreugde of verdriet. Je voelt er de geschiedenis het meest tastbaar.

• 

• 

Pas sinds 2002 is het Domus dei Tappeti di Pietra te bezichtigen, waarvan deze twee kleine afbeeldingen afkomstig zijn. Het staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en wordt bovendien prachtig gepresenteerd, drie meter onder straatniveau, liggend onder een eenvoudige kerk waaraan je zo voorbij zou lopen. Ravenna dus. Het bleek een verrassende stad waar we ons bijzonder goed hebben vermaakt.

Verschil moet er zijn

Het wonen in twee landen maakt dat we voortdurend vergelijken. ‘Typisch Italiaans’ zeggen we dan. Of ‘echt Hollands’. Ik hou van allebei. Van de charme van gevels waarin de geschiedenis én de electriciteitsdraden zo zichtbaar zijn. De grove stenen, de luiken; onmiskenbaar voor onze middeleeuwse stad hier in het hart van Italië.

Een fraai contrast met deze Nederlandse gevel. Hier heerlijk ouderwetse gordijnen in een raamkozijn dat strak in de lak zit. In beide huizen zou ik graag binnen willen kijken.

En dat is nou het leuke van bijvoorbeeld een programma als Binnenste Buiten. Daar wordt je als kijker meegenomen in diverse huizen. De eigenaren stappen trots rond en vertellen wat hen bewoog bij het inrichten. Vaak verrassend. Of ik het nou mooi vind of niet, als er een ziel in zit, ben ik dik tevreden. Helaas is het programma aan zijn zomerstop toe. Op 2 september zit ik klaar voor het volgende seizoen.