Groeten van Cisca

Met Cisca heb ik een paar jaar gecorrespondeerd. Zij is als Nederlandse vrouw met haar Servische man teruggekeerd naar zijn vaderland. Het leven daar verschilt nogal van het onze en ze schreef daar leuk over in haar reacties op mijn blog. Zo ontstond er zelfs een speciaal hoekje voor haar op dit blog. We hebben nu besloten wél samen door te gaan met corresponderen maar hiervan geen verslag meer te doen. Haar laatste aanvulling is vandaag geplaatst. Na alle lichamelijke ongemakken gaat het uiteindelijk weer beter met haar, heel fijn. Enfin, lees zelf maar.

De foto’s komen van ons terrein. We zien de laatste bloem in de hersthooi en mijn twee trotsen. De begonia die het redt en mijn overgehouden geraniums die ik na de winter zieltogend in een pot zette en het nu naar hun zin hebben.

Hondenwerk

Een paar maanden geleden bood WordPress ineens een andere manier aan om mijn blogs in elkaar te knutselen. Ja mensen, achter de schermen gebeurt er van alles waar de lezer geen weet van heeft. Enfin, ik zat daar niet op te wachten maar uiteindelijk lukt het me om met het nieuwe systeem vertrouwd te raken. Helaas was ik de woordenteller tot gisteren kwijt. In ongeveer honderd woorden moet ik mijn dagelijkse zegje wel kunnen doen. Samen met twee foto’s die weinig met de inhoud te maken hebben, blijf ik vandaag netjes binnen mijn eigen gestelde marges. Want de woordenteller teruggevonden.

Op het strand

Het hele weekend verbleef ik in een strandhuisje in Hoek van Holland. Wonen óp het strand, wat vind ik dat fantastisch. Als je aan de kust geboren bent, in mijn geval op  Scheveningen, blijven strand en zee altijd trekken.

 

Gisteravond werden we getrakteerd op een zonsondergang uit het boekje, helemaal perfect. Te zien vanaf de plek waar ik even later sliep. En vanmorgen stond mijn ontbijt zo voor me klaar.

Er was geen wifi, dus ik las geen blogs en reageerde nergens. We wandelden en verder deden we niets tot weinig. Ik ben uitgewaaid, ontspannen en licht gebronsd. Ik had een topweekend met een zus.

 

Uitzicht

Schreef ik het onlangs niet? Dat ik tijdens één middag in Perugia foto’s maakte voor wel vier blogs? Nou dit is zelfs de vijfde in de reeks. De hooggelegen stad biedt prachtige vergezichten.

Ik keek naar de mensen op dit terras die op hun beurt weer van het uitzicht genoten.

Ik zag prachtige daken van de ogenschijnlijk schots en scheefstaande huizen

en in de verte zag ik Assisi liggen.

Het was een van de eerste vriendelijke lentedagen waarop iedereen zo zichtbaar genoot van het buiten zijn. Nu, twee weken later, is de luxe van het voorjaar al bijna weer  gewoon geworden. Ik hoop dat deze koningsdag de temperatuur ook een beetje meewerkt voor alle buitenactiviteiten die in NL gaan plaatsvinden.

Bedankt

Zal ik op de laatste dag van het jaar een overzicht plaatsen? En mogen daar dan mensen op staan of juist niet? Mijn blog fungeert voor mij als een soort dagboek en daar valt met een overzicht feitelijk weinig aan toe te voegen. Het aantal bezoekers is het afgelopen jaar toegenomen, evenals het aantal hits en daar ben ik stiekem blij mee. Plezierig om te weten dat mensen dagelijks de moeite nemen mijn blogjes te lezen. Het is en blijft een aardige hobby waar ik in 2018 mee door hoop te gaan. Vooral voor mijn eigen lol. Spreek jullie morgen weer.

Zomer idylle

Aan een eigen tafeltje mogen lunchen hoort voor de hier logerende meisjes elk jaar tot de topattracties. Ze spelen restaurantje en voeren een gesprek in hun eigen taal, die voor Engels door moet gaan.  Ze kunnen helemaal opgaan in hun fantasiewereld en hebben daar maar weinig bij nodig. Ik kan er uren naar kijken, echt waar. Van een oma die rond sluipt met een camera kijken zij in elk geval niet op.

En als Juliet dan toch in de gaten heeft dat ik haar fotografeer, maakt ze even een lief gebaar naar me. Zo gek is het dus niet dat mijn blogs deze dagen vooral over de kleinkinderen gaan.

Oei, ik groei

Wie dagelijks blogt, fotografeert meestal ook meer dan gemiddeld. Ik tenminste wel. Soms maak je op één dag zoveel bruikbare foto’s dat je er meerdere blogs mee kunt vullen. Ik zie dat geregeld bij medebloggers en vind het eigenlijk wel een goed idee. Dus laat ik Lucas zien, die vorige week in Madurodam tamelijk ernstig blijft bij de constatering dat ie richting de 160 cm gaat. De onafscheidelijke nichtjes Eva en Isabel nemen elkaar de maat en wat doet Juliët?

Die trekt haar eigen plan en heeft het vooral onmetelijk leuk!