Waar zullen we ons vestigen?

Het geluid van nijlganzen herken ik inmiddels feilloos, maar waar kwam het vandaan? Ik zag dat dit stel de dakgoot van ons gebouw had uitgekozen om luid gakkend hun territorium te verdedigen. Ik vind het wel effectief. Zo weet iedere overvlieger dat hier beneden in de groenstrook voor ons huis, een nieuw gezin gesticht gaat worden. Of willen ze zich samen aansluiten bij een troepje dat een kolonie heeft in de Delftse Hout? Ik verzin ook maar wat. Bij mijn ouders voor de deur trof ik een lege slootkant aan. Plaats genoeg voor een nieuwe nederzetting. Maar ja, om daar nou luid gakkend een stel ganzen proberen naar toe te lokken, zie ik mezelf niet snel doen.

Advertenties

Eenvoud

Bij overvolle kerstdagen kan kerstavond nog wel eens een uitwijk vormen om een gezelschap bijeen te brengen. Dit jaar was het onze avond samen. Kaarsjes aan, eenvoudig maal en het uitpakken van een cadeautje uit Australië. Ook vanmogen zaten we samen aan tafel. Waarna we lazen en de vaste bruggenloop deden. Aan het eind van de middag gaan we naar Zwijndrecht. Daar verzamelen onze kinderen en kleinkinderen plus de andere opa en oma. Ieder gezin verzorgt een gerecht. Voor ons is dat het dessert en dat hoeft alleen ter plaatse nog geassembleerd te worden. Traditiegetrouw zorgt de wijnboer ook voor de wijn. En heerlijke kerstdag dus. 

Kinderschoen

Elk jaar kom ik dit weer tegen en wil ik het weggooien. Maar ja. Het is zo’n aandoenlijk voorwerp van het arme gezin dat hier ooit woonde. Een zelf gemaakte sandaal van rubber, ik veronderstel een autoband. Kijk, een detail van de neus.

De spijkertjes komen er doorheen, het rubber is uitgedroogd en brokkelt af. Dus ik dacht als ik er nou foto’s van maak, dan gooi ik het erna weg. Maar ja. Het herinnert ons ook aan hoe de situatie hier ooit was. Wij stappen rond op werkschoenen, wandelschoenen, gemakschoenen, nette schoenen, laarzen, hakjes, slippers en sandalen.

Als tastbaar bewijs van hoe hier ooit geleefd werd, bewaar ik het toch maar.

Zomerbengels

\

Er zit een gezin aan de overkant van het water op een picknickkleed. Het is wat lastig inzoomen maar ik wil jullie deze gezelligheid  niet onthouden.  Vijftig meter verderop zijn een stel studenten aan de barbecue en het bier. Eén van hen besluit te gaan zwemmen. Eerst denk ik nog aan grootspraak als hij duikbewegingen op de kant maakt. Maar hij doet het echt.  De kinderen van de picknickfamilie kijken hun ogen uit. Ze gaan dan wel niet zwemmen, maar met bungelbeentjes hebben ze toch het zomergevoel. De ouders blijven er relaxt onder.  Deze overbuurvrouw kijkt vertederd toe.

De buitengebieden

Een paar relaties van de belastingman verhuisden in de loop van de jaren vanuit de randstad naar Den Bosch, Nijmegen, Arnhem en Ede.  Hij bezocht ze vandaag allemaal en dus sloot ik me in mijn eentje aan bij de zondagochtend-wandelclub. Mooi maar koud hoor, om negen uur. Zitten op dit kleurrijk alternatieve bankje was er niet bij, we hielden de wandeling kort.

Vervolgens zat ik aan de koffie in Reeuwijk waar onze dochter en haar gezin een week vakantie vieren. Ik schaarde me bij haar aan tafel en hielp mee een paar van de duizend puzzelstukjes aan te leggen. Heerlijk ontspannend werk. 

De vakantievierders gingen zwemmen en ik terug naar Delft. Daar zag ik een fraai zonmotief bij onze voordeur. Waarna ik zeer voldaan in mijn eigen stoel ging zitten.

Minet op de piano

Toen wij jaren geleden eens met ons gezin terugkeerden van vakantie, had mijn moeder deze ingelijste prent voor ons klaar gezet. Jullie hebben precies zo’n kat en dezelfde piano. Bovendien lijk jij wel wat op die vrouw, was haar commentaar. Dat laatste valt te betwijfelen, die eerste twee dingen kloppen wél.  De prent is gewoon een pagina uit een tijdschrift.  Sinds vandaag hangt ie weer op onze overloop. Met de muur daar was van alles aan de hand en het voert te ver om hier te vertellen. Hoe dan ook, de muur is hersteld, de poes is al jaren dood, de piano hebben we ook al niet meer. Maar dit plaatje is me heel erg lief.

Wat een portretten

Zo’n kans laat je niet liggen, terwijl je weet dat iedereen dit doet. Lange mensen moeten door de knieën en ik had moeten vragen of Hans en Maribel de bril even af wilden doen.

Zo zag het er bij ons uit. We proberen te lachen maar erg ontspannen ziet het er niet uit. Ach, je doet een beetje melig met elkaar met dit als resultaat. Aan een weekje samenzijn is vandaag weer een eind gekomen. Pas eind augustus, als ook de Australische tak van de familie in NL is, wordt de echte gezinsreünie gehouden.  Dat maakte het uitzwaaien vandaag een stuk gemakkelijker.