Feestwijzigingen

Zodra ik de HEMA binnenliep, viel ik met mijn neus in het Sinterklaassnoepgoed. Daar word ik blij van. Ik wil in deze tijd van het jaar namelijk nog niet struikelen over de kerstballen. Rond 22 oktober, de verjaardag van mijn vader, werden bij ons in de familie de plannen gesmeed over het 5 december feest. Lootjes trekken en verlanglijstjes opmaken, dat werk. Onze zoon gaat het dit jaar niet vieren omdat hij met zijn gezin heel kort daarna naar Australië gaat, onze dochter viert het met haar gezin met de andere opa en oma. En dat is helemaal prima, niets is zo erg als knellende tradities. Iedereen moet zich prettig voelen bij de manier van vieren en de bijbehorende kosten en inspanning. Ik zag het ook aan de Sint- artikelen. Eindelijk is de Piet weer teruggekeerd in de winkels, nu met het voor iedereen aanvaardbare roetveeg gezicht. Daar word ik dus ook al blij van.

Nog eenmaal terug in de tijd

Toen onze kinderen en kleinkinderen elkaar gisteren troffen, zaten wij al diep in Duitsland. Dankzij de moderne media hielden we elkaar over en weer op de hoogte van alle reisvorderingen. We kregen deze foto toegestuurd die zeven jaar daarvoor in de zelfde opstelling ook al eens gemaakt werd. Volgend jaar hopen we het nog eens zó te kunnen organiseren dat we met z’n tienen tegelijk in Caldese zijn, al zal er wat slaapplaatsen betreft dan danig geïmproviseerd moeten worden. Onze dochter en haar gezin maakten deze avondmaaltijd, die zoon op de foto zette en in gezellige gezamenlijkheid werd verorberd. Daar wil je als ouders toch bijzijn?

De eerste dag

Door de afstand en het sombere weer zijn ze nauwelijks te onderscheiden, maar ze staan er

Aan de overkant van het water maakt een gezin de straat weer schoon. Met lange bezems en stoffer en blik worden de vuurwerkresten bijeengebracht en afgevoerd. Wij zaten samen met een zus en zwager gisteravond eerste rang toen het afgestoken werd. Ondanks het ietwat mistige weer, was hier veel te zien en te genieten.

Nu nemen we bij een cappu de laatste oliebol en ik bekijk mijn blogstatistieken van het aflopen jaar. Ik voel me altijd behoorlijk gevleid dat zoveel mensen de moeite nemen hier mijn stukjes te lezen. Ik krijg dit jaar zelfs 366 keer de kans om lezers te begroeten. Als jullie blijven lezen dan blijf ik schrijven. Kijk… tóch een goed voornemen.

Illustratie uit het NRC

Wie doet wat en wanneer

Zo blij dat ik de app heb. Want er wordt wat heen en weer ge-appt. In de de eerste plaats tussen de zussen via een groepsapp. Ons eigen gezin heeft een groep en de kleinkinderen van mijn ouders hebben een gezamenlijk groep. En dat is allemaal reuze handig voor de communicatie rondom de uitvaart van mijn vader morgen. Het ziet er naar uit dat alles goed geregeld is. Maar de vraag is of je echt klaar kunt zijn voor het definitieve afscheid.

Nachtzuster

Ze heeft een stel mooie bruine ogen, een prachtig regelmatig gezicht en een oneindig lieve én pittige uitstraling. ‘ Geef me uw telefoon nummer maar dan bel ik als ik voor de deur sta. Hoef ik de deurbel niet te gebruiken want dan worden uw ouders misschien weer wakker.’ Ze komt om tien uur ‘ s avonds en gaat om zeven uur de volgende ochtend weer naar huis, naar haar jonge gezin. In een week tijd werd ze ons vertrouwde baken in de nachtelijke uurtjes.

Lang zal ze leven

Mijn opa en oma waren 25 jaar getrouwd, een goede reden om een foto van hen met hun elf kinderen te maken. Gepast ernstig kijkend, staan ze er allemaal op want het was een serieuze aangelegenheid als de fotograaf langskwam. Eén dochter heeft toch een soort van glimlach, het meisje dat rechts van haar moeder staat. Ze heeft een kort geknipt blond koppie. Zij is de enige van dit gezin die nog in leven is. Het is mijn eigen moeder die vandaag in goede gezondheid 97 is geworden. Dat hebben we gevierd in kleine kring. En lachen doet ze nog steeds graag.

Pril

Het was babygehuil dat mij naar het open raam deed lopen. Daar liep een jonge vader wiegend met een krijsende baby. Ik verzin daar dan het verhaal wel bij. Dat ze al van alles hadden geprobeerd thuis om de kleine stil te krijgen. En toen maar besloten even langs de waterkant te gaan zitten met het kind. Misschien zou het kalmeren.

Dan toch nog maar even voeden? Het was warempel twee minuten stil. Uiteindelijk was ook dat geen succes, het huilen hervatte. Een beetje mismoedig droop het gezinnetje weer af. Pril ouderschap. Ik weet nog precies hoe het voelde.

Waar zullen we ons vestigen?

Het geluid van nijlganzen herken ik inmiddels feilloos, maar waar kwam het vandaan? Ik zag dat dit stel de dakgoot van ons gebouw had uitgekozen om luid gakkend hun territorium te verdedigen. Ik vind het wel effectief. Zo weet iedere overvlieger dat hier beneden in de groenstrook voor ons huis, een nieuw gezin gesticht gaat worden. Of willen ze zich samen aansluiten bij een troepje dat een kolonie heeft in de Delftse Hout? Ik verzin ook maar wat. Bij mijn ouders voor de deur trof ik een lege slootkant aan. Plaats genoeg voor een nieuwe nederzetting. Maar ja, om daar nou luid gakkend een stel ganzen proberen naar toe te lokken, zie ik mezelf niet snel doen.

Eenvoud

Bij overvolle kerstdagen kan kerstavond nog wel eens een uitwijk vormen om een gezelschap bijeen te brengen. Dit jaar was het onze avond samen. Kaarsjes aan, eenvoudig maal en het uitpakken van een cadeautje uit Australië. Ook vanmogen zaten we samen aan tafel. Waarna we lazen en de vaste bruggenloop deden. Aan het eind van de middag gaan we naar Zwijndrecht. Daar verzamelen onze kinderen en kleinkinderen plus de andere opa en oma. Ieder gezin verzorgt een gerecht. Voor ons is dat het dessert en dat hoeft alleen ter plaatse nog geassembleerd te worden. Traditiegetrouw zorgt de wijnboer ook voor de wijn. En heerlijke kerstdag dus. 

Kinderschoen

Elk jaar kom ik dit weer tegen en wil ik het weggooien. Maar ja. Het is zo’n aandoenlijk voorwerp van het arme gezin dat hier ooit woonde. Een zelf gemaakte sandaal van rubber, ik veronderstel een autoband. Kijk, een detail van de neus.

De spijkertjes komen er doorheen, het rubber is uitgedroogd en brokkelt af. Dus ik dacht als ik er nou foto’s van maak, dan gooi ik het erna weg. Maar ja. Het herinnert ons ook aan hoe de situatie hier ooit was. Wij stappen rond op werkschoenen, wandelschoenen, gemakschoenen, nette schoenen, laarzen, hakjes, slippers en sandalen.

Als tastbaar bewijs van hoe hier ooit geleefd werd, bewaar ik het toch maar.