Minet op de piano

Toen wij jaren geleden eens met ons gezin terugkeerden van vakantie, had mijn moeder deze ingelijste prent voor ons klaar gezet. Jullie hebben precies zo’n kat en dezelfde piano. Bovendien lijk jij wel wat op die vrouw, was haar commentaar. Dat laatste valt te betwijfelen, die eerste twee dingen kloppen wél.  De prent is gewoon een pagina uit een tijdschrift.  Sinds vandaag hangt ie weer op onze overloop. Met de muur daar was van alles aan de hand en het voert te ver om hier te vertellen. Hoe dan ook, de muur is hersteld, de poes is al jaren dood, de piano hebben we ook al niet meer. Maar dit plaatje is me heel erg lief.

Advertenties

Wat een portretten

Zo’n kans laat je niet liggen, terwijl je weet dat iedereen dit doet. Lange mensen moeten door de knieën en ik had moeten vragen of Hans en Maribel de bril even af wilden doen.

Zo zag het er bij ons uit. We proberen te lachen maar erg ontspannen ziet het er niet uit. Ach, je doet een beetje melig met elkaar met dit als resultaat. Aan een weekje samenzijn is vandaag weer een eind gekomen. Pas eind augustus, als ook de Australische tak van de familie in NL is, wordt de echte gezinsreünie gehouden.  Dat maakte het uitzwaaien vandaag een stuk gemakkelijker.