Het kind in mij

Helaas geen intocht volgende week in Delft. Normaal gesproken vaart hij voor ons huis langs en staan wij langs het kanaal te zwaaien met de kleinkinderen. Om toch in de Sinterklaasstemming te komen, keek ik vandaag op TV naar zijn aankomst in Nederland. Wat was dat knap gedaan met alle beperkingen dit jaar. De Sint werkt thuis en woont in het Pietenhuis dat staat in Soestdijk. Daar werd een defilé gehouden met rake verwijzingen naar het verleden. Diverse burgemeesters met een kleine delegatie kinderen maakten hun opwachting en boden tekeningen aan die heel veel kinderen eerder deze week naar hun burgemeester hadden opgestuurd. Een traditionele krentenwegge werd aangeboden en er kwamen boeren op trekkers langs met eten voor het paard Ozosnel (die naam!). Even leek het erop dat er een blokkade was, waardoor de bus uit Friesland was opgehouden. Dat bleek een misverstand; de kade waar de stoomboot aanmeerde had de naam Dieuwertje Blokkade gekregen omdat zij al twintig jaar het Sinterklaasjournaal presenteert. Plaatsnamen als Zwalk, Mekkeren en Ubenterweer, zo ging het maar door. Ik heb me kostelijk geamuseerd, ben helemaal in de stemming en geloof nog steeds in Sinterklaas.

Van Pauw en poes

Dit is het poortgebouw van het Hofje van Pauw, genoemd naar een burgemeestersvrouw. In 1662 trouwde ze met Johan van der Dussen, later een burgemeester van Delft. Hij overleed in 1686. De weduwe hertrouwde met zijn neef Dirck van der Dussen, ook al burgemeester van Delft. Beide huwelijken bleven kinderloos. Op 16 april 1689 bepaalde Elisabeth Pauw bij testament, dat er van haar nalatenschap een hofje gebouwd moest worden voor armen en behoeftigen. Meer dan drie eeuwen later wandelen wij er gewoon langs tijdens ons avondkuiertje.

Ik zal zeker nog eens foto’s maken van het hofje zelf maar het voelt altijd een beetje alsof je onbevoegd privéterrein betreedt. Het leek zelfs of de poes er de wacht liep.

Wachten op onthulling

De Gouden Eeuw van Delft komt tot leven in een keramieken stadsplattegrond. Ik schreef er hier al eens een blog over. In de Papenstraat wacht dit prachtige project nu nog op de officiële onthulling. Bezoekers van het centrum worden in de omliggende straten met pijlen de juiste richting opgestuurd.

Centraal in de onderste foto ontbreekt één gebouw, het stadhuis. De burgemeester zal dit als laatste plaatsen tijdens een feestelijke bijeenkomst. Voorlopig is dat even uitgesteld. Maar dat verhindert de bewoners van het oude centrum niet om naar hun eigen huis op de kaart te zoeken. Delft heeft er weer een bijzonder kunstwerk bijgekregen. Zodra het weer kan, sleur ik iedereen er mee naar toe.

Gubbio swingt óók

Als op je entreebewijs staat dat het concert begint om kwart over negen, is dat slechts een indicatie. Wij, stipte Nederlanders, verbazen ons er nog steeds over dat om kwart voor tien het optreden pas begint. Vóór die tijd wordt er ontspannen naar bekenden gezwaaid, babbeltjes gemaakt en rennen de kinderen de stenen trappen op en neer.

De ambassadeur van Zuid Afrika in Rome, de burgemeester van Gubbio, de gitarist van Pink Floyd en Roxy Music, ze maakten gisteravond in dit prachtige Teatro Romano in Gubbio hun opwachting en wij waren erbij. Een filmpje met de muziek en uitleg in het Engels plaats ik op FB.

Dan kan ik hier nog mooi even kwijt dat het fantastisch was om onder de heldere sterrenhemel in deze historische omgeving mee te mogen swingen. Want dat deden we hoor, met zijn allen aan het eind van het concert, vlak voor het podium. Indrukwekkende belevenis vanwege de krachtige inhoud.

Festa nazionale

25 April is in Italië de dag van de vrijheid, de bevrijding en de democratie. Veel mensen zijn vrij. We hadden daarom ook eigenlijk een grotere opkomst verwacht vanmorgen bij de kranslegging in Gubbio. De klokken werden geluid en om precies tien uur verscheen een stoet bij het grote monument op het ‘plein van de veertig martelaren’. Onschuldige burgers die in 1944 als represaille voor een partizanenactie werden doodgeschoten en die uiteraard nog elk jaar worden herdacht. En met hen alle andere slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.

Plechtig en toch enigszins losjes werd de ceremonie verricht. Het volkslied klonk en met de burgemeester in hun midden, liep de stoet verder richting het mausoleum waar de plechtigheid verder werd afgerond.

Wij reden weer naar onze berg. Om in alle vrijheid onkruid weg steken en in de wijngaard te werken.