
Kijk, er stond kerstversiering in de vensterbank toen ik op 18 december op een knipbeurt wachtte. Die zelfde avond kregen alle kapsalons (en zij niet alleen) weer te horen dat ze voor onbepaalde tijd gesloten moesten blijven. Ik was dus net op tijd, toen.

Vandaag zat ik er weer. Wachten is hier een genoegen. Het uitzicht op de Nieuwe Kerk maakt dat ik me graag even nestel op de bank voor het raam. In tegenstelling tot de vorige keer scheen vandaag de zon al lag dit stuk van het Vrouwjuttenland net in de schaduw. Met een kort koppie en tegen een snerpend koude wind in, liep ik weer naar huis. Daar dook ik met de weekendkrant en een tijdschrift in een zonnig hoekje. Ik maak een pannetje verse soep en doe verder niks bijzonders. De wijnboer sportte vanmorgen een uur, ik deed dat gistermiddag. We vinden dat we een rustige dag hebben verdiend.