Als de sirenes afgaan

Ooit, heel lang geleden, waren we collega’s. Samen werkten we destijds op het secretariaat van de kinderafdeling van het Zeehospitium in Kijkduin. Er werd hard gewerkt, de sfeer op die afdeling was geweldig. Onder leiding van een aantal revalidatie-artsen behandelde een groot team van fysio- en ergotherapeuten, logopedisten, psychologen en maatschappelijk werkers kinderen met aangeboren of door een trauma ontstaan letsel. Multidisciplinaire behandeling was daar echt het sleutelwoord. Wij typten de medische verslagen, notuleerden de vergaderingen, maakten weekroosters, boekten de spreekuren en kenden op die manier alle ouders en kinderen. Ook privé gingen we met elkaar om. Toen ik dat ziekenhuis na twintig jaar verruilde voor een ander, spraken we af contact te houden en op z’n minst elke maandag als de sirenes loeien, aan elkaar te denken. Dat doen we al veertig jaar. En gisteren, op de eerste maandag van de maand, om twaalf uur zaten we samen op een Delfts terras te lunchen. Het lijkt bijna een sprookje. We hopen dat de vriendschap nog lang en gelukkig verder kan leven.

1988

De club van bloggers

We komen dagelijks bij elkaar op bezoek en toch was het drie jaar geleden dat we elkaar zagen. Dat komt omdat we bloggers zijn. En wat is het toch een feest van herkenning als we in levende lijve praten met elkaar. We delen bij zo’n gelegenheid als vandaag wel wat meer persoonlijke zaken dan in onze blogs. De meesten van ons ‘kennen’ elkaar al meer dan tien jaar waardoor we van elkaars lief en leed behoorlijk goed op de hoogte zijn. Een heerlijke bijeenkomst dus, waarover deze medebloggers vast morgen ook gaan schrijven.

Ik treinde tussen Delft en Utrecht en dat ging prima, terwijl er in de rest van Nederland voortdurend storingen en stakingen waren. Om half tien de deur uit gegaan, om vijf uur weer thuis, kijk ik met een tevreden gevoel terug op onze ontmoeting. Bedankt voor jullie vriendschap enne…volgend jaar weer, hè?

Veertig

Er was uitgerekend dat we veertig jaar geleden voor het eerst met elkaar waren gaan eten. Daarop volgden vele ontmoetingen en er ontstond een hechte vriendschap tussen deze oud-collega’s. Dat moet zo nu en dan gevierd worden. Helaas moest een van ons op het laatste moment afzeggen wegens een langer verblijf in het buitenland. We hebben nu een goede reden om heel snel weer een afspraak te maken met elkaar.

De lunch vond plaats in een oud postkantoor in Oud Beijerland. Nooit geweten dat dit zo’n charmant plaatsje is. Een fraai Gemeentehuis, een grachtje, mooie huizen, ik wil er nog wel eens naar terug. Een kleine stadswandeling maken, de woensdagse markt bezoeken en misschien daarna koffie in de fraaie binnentuin van het Postkantoor. Onze dochter woont er niet eens heel ver vandaan, dus wie weet is zij er ook wel voor te porren.

Voor altijd De club van acht

‘Je moet een paar vriendinnen hebben, lieverd want vriendschappen zijn voor het leven. Zonder boterbriefje. Een groep vrouwen is de liefdevolste, sterkste plek op aarde.’ *

Dat ik nou juist deze regel las in het boek dat ik momenteel aan het lezen ben, kan bijna geen toeval zijn. Een paar uur ervoor had ik gehoord dat een van mijn vriendinnen uit de club van acht is overleden. Het was al lange tijd bekend dat ze ten dode was opgeschreven maar wat doet het pijn als je het definitieve bericht krijgt. Ze was een van de krachtigste vrouwen die ik ken. Ik denk aan haar en aan iedereen die haar lief was en dat zijn er heel veel. We gaan haar allemaal enorm missen.

• Uit: Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens.

Hardop zeggen

Dit is de Bierkade in Den Haag en daar brachten we de koffie-en lunchtijd door. In de zon, op een terras. In goed gezelschap ook! Een groepje vrienden dat elkaar al héél lang kent maar zeer onregelmatig ziet. Op initiatief van de aanstichtster van dit clubje praatten we weer eens uitvoerig bij. Twee van hen gaan volgende week met een zelfgebouwde camper een half jaar door Europa trekken, waarna ze plannen hebben hetzelfde een jaar lang in Amerika te doen. Het mooie was dat de initiatiefneemster het woord nam en vertelde hoe dierbaar onze vriendschap is en ons daarvoor bedankte. Het gebeurt niet zo vaak dat mensen dit soort dingen zo officieel bevestigen maar wat voelt het goed als het over en weer hardop gezegd wordt. Een dierbaar vriendenclubje dus. Zonder foto’s.

Aan de ronde tafel

In de lunchroom waar we naar binnen wilden, was geen plaats meer voor ons. Ja, buiten op het terras wél maar dat vonden we toch net even te fris. Dus togen we naar een ander fijn tentje en schoven daar met twee moeders en twee dochters aan voor een lunch. Die traditie hebben we al jaren lang; de dochters zijn al minstens dertig jaar hartsvriendinnen en daar zitten wij als moeders graag af en toe bij. Zelfs zonder de dochters komen we wel bij elkaar en voelt het allemaal lekker vertrouwd. Kwebbel de kwebbel én serieuze zaken bespreken bij een lekker broodje of salade. Dan aan de bediening vragen om een foto van ons vier te maken. Een fijne middag waaraan we een goed gevoel over houden. Dat kan prima met maar één foto geïllustreerd worden.

Terugkeer van het licht

De kaart die ik elk jaar maak, laat altijd twee vogeltjes zien. Het is een beetje mijn beeldmerk geworden. De mensen die geen kaart ontvingen moeten het dus met dit digitale exemplaar doen maar mijn wens voor iedereen is daarom niet minder welgemeend. Laten we vandaag de terugkeer van het licht vieren. Op deze mooie datum 21.12.21 schijnt de zon volop en dat voelt hoopvol. Ik wens iedereen fijne dagen toe waarin we zo optimaal mogelijk als de omstandigheden het toelaten, de tijd gebruiken voor vriendschap, liefde, en warmte.

Mijn kaart is onderdeel van een foto die ik maakte van dit rolluik. De zwarte kat heeft eigenlijk het nakijken. Ik had zelfs de hele voorstelling op mijn kaart kunnen plaatsen, lekker symbolisch.

Een afspraakje

Terwijl ik speurend rondkeek op zoek naar mijn vriendin, werd ik in het restaurant waar we hadden afgesproken, op mijn schouder getikt. Enthousiast draaide ik me om maar keek niet in háár ogen maar in die van een oudere heer die vroeg of ik Corrie was. Nee dus. Hij had een blind date en liep zoekend rond. Enfin, mijn vriendin en bestelden koffie en hadden weer gelegenheid om over en weer onze levens bijgepraat te krijgen.

We maakten nog snel een foto van elkaar na het uitwisselen van kleine geschenkjes. Die foto van mij gaat me vooral om de tekst in neonletters achter me. Live a life you will remember. Nou, daar zorgen wij samen goed voor. Ik hoop dat het voor Corrie en haar date ook geldt.

Mooie plukjes en heerlijke bijbabbel

Wij, inwoners van de Randstad, moeten het vaak doen met kleine groene oases. Neem nou die eerste foto. Daar straalt toch rust van uit, hè? Maar voor de tweede foto hoefde ik nauwelijks van positie te veranderen. We zien de zijkant van Burger King die aan de snelweg ligt. Draaien we ons helemaal om en lopen we het Land Art park weer terug in, dan zien we dit. Het zijn dan misschien heel kléine plukjes groen, het zijn wel heel mooie plukjes.

De foto’s maakte ik twee dagen geleden toen de zon nog scheen. Een groot deel van vandaag tikte de regen op ons zolderraam. Niet dat ik daar veel erg in had want blogvriendin Marthy kwam gezellig langs. De uurtjes vlogen voorbij en we wisselden nieuwtjes uit die onze blogs niet halen. We onderhouden een bijzondere vriendschap en ervaren dat nog steeds als heel waardevol. En laat nou de zon maar weer schijnen.

Onverwacht genoegen

Het komt soms voor dat een onbekende een paar maal reageert op mijn blog. Dat is enorm plezierig, lezers zijn altijd welkom, reageerders ook. Als iemand dan zelf ook blogger is, ga ik meestal even kijken. In het geval van Harme van Kamp werd ik zelfs volger van zijn blog met mooie overpeinzingen, dagboekfragmenten, gedichten en foto’s. Kort geleden stond in zijn blog (klik) een passage uit een door hem geschreven boek. Dat vond ik zo mooi en treffend geschreven, dat ik zijn boek besteld heb. Onzichtbare grens gaat over de gecompliceerde vriendschap tussen twee mannen en het boek is net zo pakkend geschreven als de passage die ik las. Inmiddels is hij aan een tweede roman bezig, waar ik nu al benieuwd naar ben. Ik vind zijn schrijverschap een verrassende ontdekking en ik kan ook zijn blog van harte aanbevelen.