Vaar, vaar, vaar

Meestal zit ik in de auto als ik over de Reineveldbrug ga. Of in de tram. Maar nooit wandelend of fietsend. Dat laatste heb ik vanmorgen gedaan om dit aardige brugwachtershuisje van dichtbij te kunnen bekijken. Samen met de brug werd het in 1931 gebouwd en inmiddels is het huisje een gemeentelijk monument. Vanaf 2000 worden de ophaalbruggen vanuit een centraal punt bestuurd en verloor het zijn functie.

Gelukkig is de geschiedenis over de brug en de trekvaart eronder beschreven op een informatiepaneel in het huisje. Ook hier (klik) valt er veel over na te lezen

Vaar, vaar vaar,

vaar ik voorbij

voorbij, voorbij, voorbij

Dat is het gedicht dat precies in de vensters past. Hubertus Bahorie, stadsfilosoof, schreef het en het doet me deugd dat bij alle ophaalbruggen in onze directe omgeving teksten staan die tot nadenken stemmen. Ik dacht meteen aan de vaart waarin we leven en het heerlijke tempo dat de trekvaart met zich meebracht vóór de komst van treinen en gemotoriseerd verkeer. De trekvaart wordt wel de Intercity van de Gouden Eeuw genoemd. Veel van het vracht – en personenvervoer ging over water. Die tijd is voorbij. Voorbij.

4 mei

Verzetsmonument aan de Nieuwe Plantage in Delft. Aan de tekst op het monument heb ik niets toe te voegen.

Rondje om de kerk

Op twaalf kilometer vanaf Delft ligt het plaatsje Maasland. Centraal staat daar de Oude Kerk die al in 1400 gebouwd is. Een rijksmonument uiteraard. We liepen letterlijk een rondje om de kerk en kijk nou toch, wat een leuke huizen, autovrije straten en beeldschone doorkijkjes.

Er wonen nog geen zevenduizend mensen én wat huisdieren natuurlijk. Het riviertje de Gaag stroomt dwars door Maasland, dus aan bruggetjes geen gebrek. Het was er uitgestorven. In een wat grotere stad doet dat meteen erg doods aan. Nu hadden we meer het gevoel dat we door een openlucht museum liepen. Er is ook een echt museum, een heel aantrekkelijk museum bovendien maar daar kom ik morgen nog op terug.

Verrassing met vragen

Het is een tamelijk onopvallende steeg waar we gisteren toevallig terecht kwamen. Met een vriendin deden we na de koffie en vóór de lunch een korte stadswandeling door een rustig deel van het centrum. Vanaf de Kantoorgracht maakten we een doorsteek naar de Nieuwe Plantage en kwamen in de Vernieuwde Boogerd terecht. Meteen mijn mobieltje in stelling gebracht. Wat een verrassing hier. Veel meer informatie dan op de eerste foto vermeld, kon ik niet achterhalen behalve dat deze schilderingen in 2013 zijn aangebracht. Deze reeks ontbreekt in elk foto-overzicht van muurschilderingen in Delft.

Bijzonder opvallend is dit deel van de muur; een monument met verse bloemen. Ik vermoed dat het hier een geliefd buurtbewoner betreft. Helaas was het er zo stil dat ik het ook bij niemand na kon vragen. Maar ik ga er nog eens achteraan, nu internet mij geen soelaas biedt. De onderste twee schilderingen, die onderdeel uitmaken van deze reeks, zijn weer van een ander genre. Een stukje Delft dat vragen oproept. Ik ga beslist op onderzoek uit.

Agnetapark (3)

Bij de uitbreiding van het Agnetapark in 1925 liet de architect Jan Gratema zich inspireren door de Amsterdamse school. Dat resulteerde in deze fraaie woningen, die ik ook al eerder liet zien. Lange tijd waren dit huurwoningen, inmiddels is het mogelijk een huis te kopen (klik voor Funda) en de belangstelling ervoor is groot. Centraal kwam een grote vijver, er kwam een kruidenierswinkel en een groot gemeenschapsgebouw.

De hele wijk staat in de top 100 van de Rijksdienst voor Monumentenzorg en is beschermd stadsgezicht. Dat er in 1925 voor fabrieksarbeiders zo ruimhartig sociale woningbouw werd gepleegd, is tamelijk uniek in Nederland. Wie Delft bezoekt, zou deze wijk eigenlijk niet over mogen slaan.

Monumentendag

Toch zeker in NL wel massaal een monument bezocht dit weekend? Ik ben erg van het binnenkijken en zie in mijn fantasie ook altijd de bewoners voor me. In het Museo Diosesano kwamen we op een verstilde binnenplaats terecht, die recent gerestaureerd is. Dat is goed te zien aan de gloednieuwe koperen regenpijp die nog niet geoxideerd is.

Ik zie ze voor me, brevierende monniken. Kleine prevelende mannen die hun dagelijkse gebeden opzeggen. Met als hoger doel de mensheid te verheffen, het kwaad uit te bannen en zelf de trap naar de hemel te mogen beklimmen. Er valt nog heel wat te bidden.

Gebeier en gedoe

Laat ik met het laatste beginnen, het gedoe. Op het monumentale pand waarop we uitkijken, is onlangs een hek geplaatst. Een heel lelijk hek. Zonder nou meteen de Monumentenwacht te informeren, ben ik  eerst maar eens vragen aan de gebruikers van het pand of dat niet anders kan. Er werd welwillend naar me geluisterd door de medewerkers van het aldaar gevestigde bedrijf.  Mij werd verteld dat eigenaar in buitenland verblijft en u hoort nog van ons. Omdat ik na vijf weken nog niets vernomen had en het hek er nog staat ging ik vanmiddag opnieuw langs en kreeg hetzelfde antwoord. Ik blijf de vinger aan de pols houden. Dit is toch geen gezicht?

Het gebeier betrof de grote bourdonklok van de Oude Jan. Normaal wordt deze geluid bij koninklijke begrafenissen. Vandaag om kwart over twaalf was ie te horen omdat aan deze klok binnenkort groot onderhoud gepleegd wordt. Wat een prachtig geluid klonk er over Delft. Ik heb er met aandacht naar geluisterd in de prettige wetenschap dat er geen droeve gebeurtenis aan ten grondslag lag.

Gezeik

 

De bovenste foto is een deel van de voorgevel van het pand waarin wij een zolderappartement bewonen. Af en toe wordt het entree gebruikt als urinoir en daar hebben wij als bewoners last van. Een buur die dit briefje ophing formuleert de boodschap aan de wildplassers nét iets anders. Waardoor ik de behoefte heb hier te melden dat ik het juist fantastisch vind om in een rijksmonument te mogen wonen. Het kanaal gebruiken om te plassen heeft ook zo zijn risico’s voor wie dronken is, bleek onlangs weer. Neem dan maar een boom of hou de plas nog even op, zoals wij vrouwen ook zo vaak moeten doen. Dank voor uw medewerking.