Jongste kleindochter Juliët is een echte lekkerbek. Ze had mij verteld dat ze graag eens haring wilde happen. Nou, dan moet je bij deze oma zijn die haar eerste negen levensjaren in Scheveningen woonde. Als sinterklaassurprise kreeg ze van mij een haringkar met de belofte om samen zo’n botermalse verse haring naar binnen te laten glijden.
En aangezien er al pepernoten te koop zijn (!) begon de tijd te dringen; deze belofte moest nou eindelijk uitgevoerd worden. In de winkel opeten ging Juliët wat ver, ze wil niet publiekelijk afgaan en je weet maar nooit hoe het smaakt. Dus kozen we ervoor dit culinaire genoegen thuis af te handelen. Ik deed de eerste haring voor, ze griezelde nog even toen ze het staartje beetpakte en ik had me heus wel over de tweede haring ontfermd maar ze riep direct en overduidelijk : ‘Wat is dit lekker!’
Wonen in Caldese (Italië) 
Wat leuk! Ik heb nog nooit haring geproefd. Moet me toch ook eens over iets heen zetten en het gewoon eens doen.
Een kind naar mijn hart.
Ieder mens is anders, dat blijkt maar weer, want je krijgt mij de kamer, of welke ruimte ook maar. uit als daar die ‘overheerlijke lekkernij’ ligt te ruften. Ondanks dat ik nauwelijks nog reukvermogen heb, ruik ik dat nog steeds en nog steeds vind ik het verschrikkelijk.
Heb eens een uitvoerder meegemaakt die me een plezier dacht te doen door op mijn kamer een bordje met twee haringen neer te leggen. Heb hem toen duidelijk moeten maken dat er weinig dingen zijn die ik niet lust, maar dat een zoute haring met stip bovenaan staat op dat lijstje.
Is ook hé!
Lie(f)s.
Occcch wat is dat toch overheerlijk……het water loopt me ……😋
Haring is het enige waar onze jongste, vegetariēr, nog wel eens voor overstag gaat.
Lekker!
O wat lekker, krijg meteen zin!
Mmmmm, wat lekker! Kijk…. alweer een verslaafde erbij 🙂
Dat ziet er al heel profi uit!
Ik vind het ook een echte delicatesse en loop geen haringkar voorbij.
Dier dus ook vis eet ik niet meer. Al herinner ik mij de smaak nog goed! Feitelijk heb ik alleen de smaak van zoute en ook zure haring leren waarderen. Een echte visliefhebber ben ik nooit geweest. Ik verontschuldigende mijzelf altijd dat ik op het Brabantse zand ben opgegroeid.
Het genot straalt van jouw foto’s af.
Vrolijke groet,
Rob, waarom moet je je verontschuldigen omdat je op de Brabantse zandgronden geboren bent. Niks mis mee lijkt me zo. Brabant is een minstens zo’n mooi stukje Nederland dan waar je nu woont en de bevolking is in geen geval minder dan iemand die elders in Nederland woont. Dat je nu in Amsterdam woont is echt geen extra verdienste lijkt me en ik denk ook niet dat er een maar een splintertje bewijs te vinden is dat een Amsterdammer meer of beter is dan een andere Nederlander, als wil een ‘Amsterdammer’ je dat wel vaak doen geloven.
Ik kan je wel zeggen er meer dan trots te zijn, een geboren en getogen Drent te zijn en dat mijn moerstaal een van de drie erkende streektalen in Nederland is. Het Amsterdams heeft het nog niet zover geschopt.
Ik denk Willem, dat Rob zijn Brabantse achtergrond alleen gebruikt als verontschuldiging om geen haring te lusten. Hij is vast net zo trots op zijn Brabantse achtergrond als jij bent op jouw Drentse en ik op mijn Scheveningse wortels. Hulde aan de diversiteit in streektalen en dialecten!