Vaar, vaar, vaar

Meestal zit ik in de auto als ik over de Reineveldbrug ga. Of in de tram. Maar nooit wandelend of fietsend. Dat laatste heb ik vanmorgen gedaan om dit aardige brugwachtershuisje van dichtbij te kunnen bekijken. Samen met de brug werd het in 1931 gebouwd en inmiddels is het huisje een gemeentelijk monument. Vanaf 2000 worden de ophaalbruggen vanuit een centraal punt bestuurd en verloor het zijn functie.

Gelukkig is de geschiedenis over de brug en de trekvaart eronder beschreven op een informatiepaneel in het huisje. Ook hier (klik) valt er veel over na te lezen

Vaar, vaar vaar,

vaar ik voorbij

voorbij, voorbij, voorbij

Dat is het gedicht dat precies in de vensters past. Hubertus Bahorie, stadsfilosoof, schreef het en het doet me deugd dat bij alle ophaalbruggen in onze directe omgeving teksten staan die tot nadenken stemmen. Ik dacht meteen aan de vaart waarin we leven en het heerlijke tempo dat de trekvaart met zich meebracht vóór de komst van treinen en gemotoriseerd verkeer. De trekvaart wordt wel de Intercity van de Gouden Eeuw genoemd. Veel van het vracht – en personenvervoer ging over water. Die tijd is voorbij. Voorbij.

Een moderne steeg

Deze straat heet Schuttersveld, genoemd naar de oudste bestemming. Toen wij hier twintig jaar geleden kwamen wonen, werd de school die hier stond, afgebroken. Sinds 2004 zijn hier woningen. De witte vlakken zijn lichtdoorlatende stenen, daaronder ligt de gezamenlijke garage. Nieuwe huizen in het centrum kunnen alleen gebouwd worden als ze een eigen parkeerplaats krijgen.

Als je je aan het eind van dit straatje omdraait, kijk je zo naar de toren van het gebouw waarin wij wonen. De huizen staan naar mijn smaak erg dicht op elkaar maar vormen wel een soort modern steegje op deze manier. Bovendien kindvriendelijk want er kan geen verkeer door. Het is dus een voornamelijk jonge-gezinnen- straat met een mooi uitzicht aan het eind.

Zondagse traditie

Aan de oude weg naar Perugia liggen wat restaurants waarvan wij dachten dat ze minder druk beklant zouden zijn nu er verderop een snellere tweebaansweg is aangelegd. Er dentert inderdaad beduidend minder vrachtverkeer maar we waren blij dat we vanmiddag gereserveerd hadden bij dit restaurant. Op zondagmiddag heeft men een heerlijk vismenu op de kaart staan en daar komt heel veel volk op af, inclusief enorme groepen motorrijders.

Umbria grenst nergens aan zee, visrestaurants zijn hier spaarzaam. Bovendien willen veel mensen, net als wij in deze Coronatijd, het liefst buiten te eten. Dat verklaart voor een deel de drukte. Of komt het gewoon door de geleverde kwaliteit en de snelle en aardige bediening die we hier aantreffen? Hoe dan ook, wij eten vanavond alleen nog een cracker en wat fruit want onze hoofdmaaltijd hebben we al genoten.

Lossen

Het was weer raak op de Oude Delft. Een pakjesbezorger blokkeert de rijbaan. De man moest wel een keer of zes terug naar zijn auto om grote dozen af te leveren. Wat mij vaak opvalt is de rust en het geduld waarmee het achterliggend verkeer braaf wacht. Ik denk dat iedereen wel snapt dat er ook geen andere mogelijkheid is. Je kunt van bezorgers niet verwachten dat ze vele meters met pakketten gaan sjouwen. Als gepensioneerde die haar eigen tijd in kan vullen, is dat wachten geen probleem. Met nog leuk uitzicht naar links ook. Maar voor wie haast heeft, kinderen op moet halen of een afspraak heeft, kan het behoorlijk irritant zijn. Er zijn best veel haastloze mensen. Zo heb ik dat graag. En de pakjesbezorger vast ook.