Mijn avonden

Mijn streven is om ieder jaar 52 boeken te lezen, dus elke week één. Dat is me dit jaar niet gelukt, het waren er 37 met twee uitschieters van heule dikke boeken die wel voor drie tellen. Afgezien van Het lied van ooievaar en dromedaris van Anjet Daanje en Het Achtste Leven van Nino Haratischwili (dat waren reusachtig dikke pillen) hebben ook Naar zachtheid en een warm omhelzen van Adriaan van Dis, Luister van Sacha Bronwasser en de Camino van Anya Niewierra heel veel indruk op me gemaakt. Ik lees deze dagen zoals al aangekondigd De Avonden van Gerard Reve (met dank aan Marthy en Sjoerd die me een digitale versie stuurden). Dit boek geeft een goed tijdsbeeld van de sobere levens in het eerste jaar na de oorlog. Het beklemmende saaie leven van een jonge man op zoek naar zichzelf is prachtig geschreven. Uit de minibieb nam ik gisteren dit boek mee. Ik ben er al in begonnen en moet nog even wennen aan de schrijfstijl. Camille Claudel (1864) was beeldhouwster, een zus van Paul Claudel, Auguste Rodin was haar minnaar en ze was bevriend met Claude Debussy. Ze heeft haar laatste dertig (!) jaar in een inrichting doorgebracht. Mijn boekenlijst voor 2024 is gestart met een veelbelovend boek.

Twee boeken

Meestal ben ik een snelle lezer maar over Het achtste leven van Nino Haratischwili heb ik minstens zes weken gedaan. Het telt maar liefst 1269 bladzijden dus dat ik het niet in een paar dagen weg las, is niet zo gek. Het is een familieverhaal dat zes generaties omvat en speelt tussen 1900 en nu. Het laat naast de levens van een Georgische familie ook heel beeldend de Europese geschiedenis achter het IJzeren Gordijn zien. Zeer indrukwekkend en ook andere boeken van deze schrijfster ga ik op mijn lijstje zetten. Maar pas volgend jaar wil ik die gaan lezen.

Eerst maar eens begonnen aan het nieuwste boek van Adriaan van Dis, een schrijver waarvan ik zo’n beetje alles heb gelezen. Ook nu weer stelt hij me niet teleur met het boek waarvan alleen de titel me al aanspreekt: Naar zachtheid en een warm omhelzen. In zijn jeugd, die gedomineerd werd door een getraumatiseerde vader, werd Van Dis langere perioden opgevangen bij zijn surrogaat-oma die hij liefdevol beschrijft. Dit boek las ik in twee dagen uit en liet mij achter met het gevoel dat ik wat lezen betreft ook toe was aan zachtheid en een warm omhelzen.

Terug naar het stadse leven

Het is droog, hij schijnt en ik loop weer door Delft. We beginnen bij Neef Rob, ons Delftse stekkie voor een heerlijke kop koffie. ‘Blij jullie weer te zien’, roept hij uit en dat voelt heel welkom. Terwijl de wijnboer daarna de Appie inschiet voor een paar vergeten boodschappen, ga ik naar de boekhandel en koop een zeer gewenst boek van geld dat mijn moeder me schonk als verjaardagscadeautje. En ik koop iets leuks en nuttigs voor volgend jaar, waar ik zeker nog op terugkom.

Bij de kraam die voor de deur staat van de stadsbakkerij kopen we twee oliebollen voor bij de thee vanmiddag. Slecht voor de lijn maar om Delft weer te vieren, dóen we het gewoon. Tenslotte gaan we, geïnspireerd door dit stilleven, met een bos bloemen onder de arm weer naar huis. Daar wacht me nog een heel dik boek dat ik nu in een wat hoger tempo uit wil lezen. Met wat kortere dagen zonder tuinwerk is daar weer tijd en rust voor.

Jarige kleindochter, deel 2

Ook Isabel deed, samen met haar ouders en zusje, dit jaar Caldese weer aan. En ook haar fotografeerde ik in een echt Italiaans sfeertje, aan tafel. Zij wordt vandaag dertien jaar en dat haar moeder met bolle buik op de verjaardag van nichtje Eva was en precies een dag later van dit leuke meisje beviel, vergeten we natuurlijk nooit. Ook Isabel is graag sportief bezig maar kan zich ook verliezen in het lezen van boeken, het maken van gekke filmpjes en haar kamer gezellig maken. Meisjes van dertien, Paul van Vliet schreef er ooit een raak liedje over, daarin herkennen we Isabel goed. Gefeliciteerd, leuke kleindochter. Jij en ik gaan nog samen op stap, want dat is traditie in onze familie bij het bereiken van deze leeftijd.

Ademloos uitgelezen

Laat je niet weerhouden door dit een beetje zoetsappige boekomslag want dit is het boek dat ik gisteren ademloos uitlas. Een prachtig verhaal over een jonge vrouw die het leven niet cadeau kreeg. Ze wordt liefdevol beschreven en ook van de andere personages, op een paar na natuurlijk, ga je houden. Het gaat over verlies, de dood, troost en liefde en maakte op mij grote indruk. Ik las het op mijn e-reader en weet eigenlijk niet meer hoe ik aan deze titel ben gekomen. Het boek wordt in recensies wel vergeleken met Daar waar de rivierkreeften zingen, maar zoals vaker met vergelijkingen, gaat dat een beetje mank. Het thema is misschien hetzelfde maar de uitvoering van dit boek vind ik poëtischer. Er wordt in het verhaal nogal eens verwezen naar John Irvings boek De regels van het ciderhuis. Dat staat in onze boekenkast en ga ik nu herlezen. Ik hou ervan als het ene boek het andere oproept. Bovendien is het ook heerlijk om na een serie e-boeken weer een fysiek boek in handen te hebben.

De vreugde van het landleven

Naar Baddesley gefietst en vandaar te voet naar Balsall Temple. Ik wist dat dit akkerklokje daar jaren geleden langs de beken groeide en was erg verlangend het terug te vinden. Een passage uit het dagboek van 21 juli 1906 van een Engelse dame. Het is te lezen in dit leuke boek dat ik kreeg van onze vriendin die haar Italiaanse huis verliet en ons wat boeken schonk.

De Engelse dame in kwestie, Edith Holden, beschreef én tekende de natuur van het Britse platteland in haar dagboek en kon niet weten dat zeventig jaar later duizenden lezers in binnen-en buitenland opnieuw van haar observaties konden genieten. Haar tekst is vertaald en met zorg met een ganzenpen geschreven zodat het boek er enorm authentiek uitziet. Dat wij ook guldenroede op ons terrein hebben staan, leerde ik uit dit boek. Echt een boek dat ik seizoen na seizoen ter hand zal nemen en waarvan ik nog behoorlijk wat op kan steken.

Koelte

Terwijl de wijnboer vroeg in de ochtend zijn rondje deed bij de fysio-sport, maakte ik een picknickmandje gereed. We moeten bij deze temperaturen echt ons bovenhuis ontvluchten en dat kan prima aan de plas in Delftse hout. We vonden een rustige plek, plantten onze stoeltjes in het gras en lazen in de meegenomen boeken.

Af en toe keken we op, bewonderden een voorbij zwemmende familie nijlgans, hoorden en stel meerkoeten ruziemaken en zagen twee meisjes voorbij suppen. Toen de wijnboer tranen in zijn ogen kreeg van een hooikoortsaanval en de meegebrachte etenswaar in onze magen zat, keerden we naar huis terug. Daar haalden we een bak ijs en wat aardbeien op en reden door naar mijn moeder. Die was zo wijs geweest nog vóór de middagzon haar ramen bescheen, de zonneschermen naar beneden te doen. In haar woning was de temperatuur dragelijk. En ons meegebrachte toetje werd hogelijk gewaardeerd.

Tellen en vertellen

Het is vandaag Nationale Tuinvogeltelling. Zou dat in het buitenland ook gedaan worden? Ik ken wel bloggers in Frankrijk en Spanje, zou het leuk vinden van hen daarover te horen. Maar goed daar gaat dit blog niet over. We kregen een ontzettend leuk en mooi geïllustreerd boek dat mede is geschreven door Merel de Vink, een geweldige naam zéker in dit verband. Zij richt schoolbibliotheken in en we kennen haar persoonlijk. Dat maakt dit boek nog fijner.

In dit boek wordt antwoord gegeven op de vraag of vogels echt afstammen van dinosaurussen, of alle vogels hetzelfde eten en welke soorten vogels zijn er op de wereld. Er staan handige tips in, leuke spelletjes en er is een grote uitklappagina en een miniquiz. Zo kunnen kinderen echte vogelaars worden. En wij, volwassenen, steken er ook nog wat van op.

Hoge Luchten

Samen met Marthy bekeek ik gisteren Hoge Luchten. Een reizende tentoonstelling waarover onze andere blogvriendin Betty geruime tijd geleden een boeiend stuk schreef (klik). Zoals zij over exposities, boeken en films schrijft, doet je meteen besluiten daar ook op af te gaan.

Wij dus Museum Gouda in en ja, wat zagen we veel moois. De schilderijen zijn uitgeleend door het Rijks en nog tot en met 17 september te zien. De schaatswedstrijd tussen vrouwen is een werk met een prachtig achtergrondverhaal. Lees de link naar Betty maar dan hoef ik het hele verhaal niet na te vertellen.

Zelf bleef ik nog even hangen bij de Koepoort uit Delft die in de 19e eeuw gesloopt is. Dit schilderij is gemaakt door Petrus Gerardus Vertin. De oude stadspoorten zijn in veel Nederlandse steden afgebroken, waarna de bijbehorende bruggen verbreed zijn. Van monumentenzorg was destijds nog geen sprake. Gelukkig hebben we de schilderijen nog.

Uit het familie album

Tot verbazing van familie en vrienden, werden wij echte kampeerders. En dan op de primitieve manier. De koelbox voor de verse waar, een multifunctionele emmer voor de was of als wijnkoeler en één pitje butagas om op te koken. Toen de kinderen nog meegingen hadden we twee tenten maar op deze vakantie reisden we nog maar met z’n tweetjes.

We gingen gewoon op de bonnefooi naar Frankrijk en meldden ons bij wisseling van camping bij het thuisfront. Want nog geen mobieltjes. Geen euro’s ook, vooraf Frans geld halen bij de bank en muntjes verzamelen voor de telefooncel. Het is toch alsof je de prehistorie beschrijft, nietwaar? Een koffer vol met boeken mee en vaak eten in restaurantjes vanwege het ene gaspitje. Ik zou het zo over doen!