Natuurlijk ben ik nog niet uitgejubeld over het Westbroekpark. Een beetje verstopt aan de zijkant zit een paviljoen genaamd De Waterkant. In het gras staan wat zitjes, je kunt er roeiboten huren en als je wil kan je ook van buiten het park op een klein pontje stappen. Vanaf de Haringkade telefoneer je met iemand van de bediening, die draait de lier en voor één euro per persoon hoef je dan niet helemaal om te lopen. Het doet allemaal nogal Engels aan inclusief de mogelijkheid tot het meenemen van een picknickmand in de bootjes. Ons smaakte de koffie met taart uitstekend.
Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.
Het is maar een kleine stap van het Buitenhof naar het Binnenhof. Als geboren Haagse heb ik er natuurlijk talloze voetstappen liggen, maar het blijft aardig om op die historische en actieve plek van onze nationale politiek rond te lopen.
In de tram naar de Haagse binnenstad werden de hoogtepunten van het centrum ook in het Engels omgeroepen. ‘Houses of Parliament’ klonk verrassend deftig in mijn oren. Ik realiseer me tot mijn schande nog nooit binnen in het parlement te zijn geweest. Daar ga ik eens werk van maken. Zoek ik van het najaar een pittig debat uit en ga dat op de publieke tribune volgen. Dat moet een mens toch een keer meemaken?
We begonnen gisteren maar eens wat te wandelen. Stadsplattegrond mee. We vatten het plan op om naar de Jardin du Luxembourg te gaan. Daar staan overal stoelen en al snel hadden we allebei een plaatsje in de zon. Het weer is fantastisch, heel lenteachtig. En maar mensen kijken. En een beetje herinneringen op halen. Wat deed Parijs destijds met ons? We waren jong en de stad kwam toen in al zijn hevigheid bij ons binnen. En nu weer. Je moet hier wel onder de indruk raken van de grandeur. De stad is schoon, de mensen hulpvaardig en vriendelijk en men spreekt ons in het Engels aan. Dat was vijftig jaar geleden bepaald niet het geval.
Met wilde armgebaren en een rood aangelopen gezicht stond een mede-inwoonster van Delft vanmorgen naar een groep Aziatische toeristen te wijzen op het dalen van de slagbomen en het open gaan van de Koepoortburg. Toen het groepje eenmaal veilig áchter de slagboom stond, keken de vrouw en ik elkaar opgelucht aan. Vanaf de brug had al een mechanische stem geklonken met de mededeling ‘wilt u de brug verlaten’. Maar ja, die boodschap was niet binnen gekomen bij deze buitenlanders. Uiteindelijk stonden ze met het wegdek pal voor hun neus te filmen. Het passerende schip was aan hun blikken onttrokken. Ik liep nog een stukje verder langs het kanaal, op weg naar het stemlokaal.
Misschien toch eens aankaarten de, al dan niet live uitgesproken, boodschap ook in het Engels te laten roeptoeteren.
Mijn handwerkjuf op de middelbare school was juffrouw Visser. Ze ‘ging’ met de leraar Engels, meneer Sormani. Hij kwam haar wel eens in zijn tussenuur een kopje thee brengen in plaats van de conciërge. Dat gaf een hoop gegiebel bij ons meisjes van twaalf, dertien jaar. Deze lap trok ik een tijd geleden uit een stapel bij de kringloop. We hadden via Marktplaats een kachel gekocht en ik had een soort deken nodig om de auto tijdens het transport te beschermen. Vorige week speelden er twee meisjes op, toen ze op het gras met Play Mobiel aan de gang gingen. Later die week sloeg onze schoondochter die lap om toen het ’s avonds buiten frisser werd. De rafels hingen eraan. Ik had nog een bolletje haakkatoen liggen en wist nog hoe ik moest festonneren. Dankzij juffrouw Visser die later mevrouw Sormani werd.
Dit jaar zullen we iets minder langdurig in Caldese vertoeven als andere jaren. In de weken dat we er niet zijn, willen we het huis verhuren. Daarom zaten we gistermiddag bij de buren op de koffie. Want ja, er moet wel iemand zijn waar de sleutel opgehaald kan worden, die ter plaatse uitleg kan geven en als achterwacht kan fungeren bij eventueel technisch ongemak. De buurfamilie, met name de zoon, die ook een woordje Engels spreekt, wil die taak wel op zich nemen. Dat is voor ons een hele opluchting. Al hadden we eigenlijk ook niet anders verwacht. Nu nog huurders.
Onvoorzien maar wel heel gezellig brachten twee kleinkinderen hun vrije woensdagmiddag bij ons door. ‘Oma, mag ik even op het tablet Spaanse woordjes oefenen?”Heb jij al Spaans en waarom geen Engels?’ was mijn wedervraag. ‘Engels hebben we ook hoor, maar Spaans is verdieping’, was het antwoord van de negenjarige. Als je hem op de bank ziet zitten met die slungelbenen begint het toch wel erg op een puber te lijken. De kleindochter is in de weer met kleurpotloden. Van haar kreeg ik een schrijfdemonstratie van de woordjes pen, doos en maan. We werden weer eens volop geconfronteerd dat het snel gaat, dat opgroeien.
