Slotakkoord

Bij een kop koffie en een tosti kwam gisteren in Delft een einde aan de supergezellige reünieweek. De familie blijft nog wel even in NL maar ieder gaat zijn eigen gang. Toen wij weer op huis aan liepen, hoorden we de klanken van een brass band.

Op het Doelenplein zat deze Engelse club onder de platanen heerlijke evergreens te spelen. De drumster had oma-achtige allure en ook de andere leden vielen meer in de categorie stok dan piep. Het was een mooi einde voor twee gedenkwaardige weken waarin we omringd waren met onze familie. En of je nou oud of jong bent, er zit altijd muziek in het leven. Soms zit het verborgen in een klein hoekje, wij hadden het geluk van een luid en duidelijk feestgevoel waarvoor we enorm dankbaar zijn.

Buitenkunst

Elke zichzelf respecterende stad heeft tegenwoordig muurschilderingen. Zo ook Dordrecht waar ik afgelopen week bij de parkeergarage Spuihaven wachtte op de wijnboer die de auto daar had geparkeerd. Power to the people heet dit kunstwerk dat me aan Escher doet denken. Het zal wel te maken hebben met het internationale karakter van dit soort kunst dat de voertaal daarin Engels is, maar van mij hoeft dat niet. De kunstenaar heet Johan Moorman en hij heeft deze raamloze muur fraai beschilderd. De twee stalen constructies passen mooi in het werk. Wie meer van dit soort kunst wil zien kan een Street Art Tour volgen waarin alle 16 muurschilderingen van Dordrecht zijn opgenomen.

Wie is Hendrick Hamel?

We hadden geen idee, maar we kwamen hem overal tegen in Gorinchem. Een grote plaquette in de straat waarin zich ook het aan hem gewijde museum bevindt, geeft al de nodige informatie. Na een schipbreuk zat hij samen met 34 overlevenden dertien jaar vast in Korea. De koning nam ze in dienst als lijfwacht en onderhield hen voor lange tijd. Ze leerden Koreaans en verdienden geld met bedelen en het vertellen van verhalen. Sommigen stichtten daar een gezin. Uiteindelijk lukt het Hendrick Hamel en zeven anderen te ontsnappen en met een klein scheepje voeren zij naar Japan waar zij zich meldden bij de handelspost van de VOC.

Het boek dat Hamel schreef maakte Korea bekend in West Europa want het verscheen niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels, Duits en Frans en werd een bestseller. Voor de Koreanen is Hamel zó belangrijk dat alle kinderen tijdens de geschiedenislessen over hem leren. Er zijn in Korea drie musea aan hem gewijd.

Het Hamelhuis was uiteraard gesloten maar we hebben beslist een reden om nog eens terug te gaan naar Gorinchem.

Twaalf

Toen we haar vanmorgen vroeg belden, stond ze in de badkamer heur haar te borstelen. Ze heeft een lange schooldag te gaan en als brugpieper hoef je dan niet meer je klas te trakteren. Dat scheelt een hoop gedoe die ze liever aan haar uiterlijk besteedt. Ze is echt een nieuwe fase van haar leven in gegaan. ‘Mijn leraar Engels doet net of hij geen Nederlands verstaat en zegt dat hij Engelsman is. Maar hij heet gewoon de Vries en ik hoorde hem Nederlands met een collega praten. Zo stom.’ Die fase dus. Vandaag is deze vrolijke meid, onze oudste kleindochter Eva, twaalf jaar geworden en we feesten op afstand met haar mee.

Daar bij de waterkant

Natuurlijk ben ik nog niet uitgejubeld over het Westbroekpark. Een beetje verstopt aan de zijkant zit een paviljoen genaamd De Waterkant. In het gras staan wat zitjes, je kunt er roeiboten huren en als je wil kan je ook van buiten het park op een klein pontje stappen. Vanaf de Haringkade telefoneer je met iemand van de bediening, die draait de lier en voor één euro per persoon hoef je dan niet helemaal om te lopen. Het doet allemaal nogal Engels aan inclusief de mogelijkheid tot het meenemen van een picknickmand in de bootjes. Ons smaakte de koffie met taart uitstekend.

Vies

Tussen twee bloemenplaatjes in, die ik maakte in voortuinen dicht bij ons huis, even een kleine gebeurtenis vertellen. Zaterdagochtend waren er náást de ondergrondse vuilniscontainers acht vuilniszakken achtergelaten, terwijl de containers niet vol waren en gewoon toegankelijk. Meeuwen en kraaien waren begonnen de zakken kapot te trekken en het was één gore ravage op de stoep. Ook buren hadden het gezien en via onze burenapp spraken we af met elkaar op te ruimen. De wijnboer en ik waren er als eersten, handschoenen aan, extra vuilniszakken en een bezem mee. Twee tellen later kwam er een onbekende jonge vrouw uit de zijstraat die zich excuseerde voor het feit dat ze geen Nederlands sprak. In het Engels vertelde ze dat zij elke ochtend hardloopt, op haar terugweg de troep had gezien en direct besloot deze op te gaan ruimen. Met z’n drieën was de zaak in minder dan tien minuten geklaard. Als Canadese had ze al op veel plekken gewoond, maar Delft was veruit favoriet. Kijk, dat is toch leuk om te horen, nietwaar. Ook drie andere buren waren ogenblikkelijk paraat te helpen. Wij zijn het er mee eens dat het hier heerlijk wonen is met veel fijne mensen in de buurt. Behalve dan de onbeschaamden die heel gemakzuchtig hun ongesorteerde vuilnis zomaar achterlaten. Bah.

Binnenhof

Het is maar een kleine stap van het Buitenhof naar het Binnenhof. Als geboren Haagse heb ik er natuurlijk talloze voetstappen liggen, maar het blijft aardig om op die historische en actieve plek van onze nationale politiek rond te lopen.

In de tram naar de Haagse binnenstad werden de hoogtepunten van het centrum ook in het Engels omgeroepen. ‘Houses of Parliament’ klonk verrassend deftig in mijn oren. Ik realiseer me tot mijn schande nog nooit binnen in het parlement te zijn geweest. Daar ga ik eens werk van maken. Zoek ik van het najaar een pittig debat uit en ga dat op de publieke tribune volgen. Dat moet een mens toch een keer meemaken?

Jardin du Luxembourg

We begonnen gisteren maar eens wat te wandelen. Stadsplattegrond mee. We vatten het plan op om naar de Jardin du Luxembourg te gaan. Daar staan overal stoelen en al snel hadden we allebei een plaatsje in de zon. Het weer is fantastisch, heel lenteachtig. En maar mensen kijken. En een beetje herinneringen op halen. Wat deed Parijs destijds met ons? We waren jong en de stad kwam toen in al zijn hevigheid bij ons binnen. En nu weer. Je moet hier wel onder de indruk raken van de grandeur. De stad is schoon, de mensen hulpvaardig en vriendelijk en men spreekt ons in het Engels aan. Dat was vijftig jaar geleden bepaald niet het geval.

Toeristen in de stad

Met wilde armgebaren en een rood aangelopen gezicht stond een mede-inwoonster van Delft vanmorgen naar een groep Aziatische toeristen te wijzen op het dalen van de slagbomen en het open gaan van de Koepoortburg. Toen het groepje eenmaal veilig áchter de slagboom stond, keken de vrouw en ik elkaar opgelucht aan. Vanaf de brug had al een mechanische stem geklonken met de mededeling ‘wilt u de brug verlaten’.  Maar ja, die boodschap was niet binnen gekomen bij deze buitenlanders.  Uiteindelijk stonden ze met het wegdek pal voor hun neus te filmen. Het passerende schip was aan hun blikken onttrokken. Ik liep nog een stukje verder langs het kanaal, op weg naar het stemlokaal.

Misschien toch eens aankaarten de, al dan niet live uitgesproken, boodschap ook in het Engels te laten roeptoeteren.

 

Lappenmand

Mijn handwerkjuf op de middelbare school was juffrouw Visser. Ze ‘ging’ met de leraar Engels, meneer Sormani. Hij kwam haar wel eens in zijn tussenuur een kopje thee brengen in plaats van de conciërge. Dat gaf een hoop gegiebel bij ons meisjes van twaalf, dertien jaar. Deze lap trok ik een tijd geleden uit een stapel bij de kringloop. We hadden via Marktplaats een kachel gekocht en ik had een soort deken nodig om de auto tijdens het transport te beschermen. Vorige week speelden er twee meisjes op, toen ze op het gras met Play Mobiel aan de gang gingen. Later die week sloeg onze schoondochter die lap om toen het ’s avonds buiten frisser werd. De rafels hingen eraan. Ik had nog een bolletje haakkatoen liggen en wist nog hoe ik moest festonneren. Dankzij juffrouw Visser die later mevrouw Sormani werd.