Stoepplantjes

Gisteren kwam in het TV programma Binnenste Buiten het onderwerp stoepplantjes voorbij. Ik heb er met genoegen naar gekeken en het zet mijn strijd om ons Italiaanse erf geordend te houden, weer eens in een nieuw perspectief. Maar dit terzijde. De Hortus in Leiden, waar vanuit dit tv onderwerp ook werd gepresenteerd, zegt het er het volgende over.

In een stad van alleen maar steen, zonder groen, wordt het in de zomer erg heet. Regenwater kan niet goed weglopen en insecten vinden er weinig te eten. Het is fijn als mensen tuinen maken maar de wilde plantjes, die vanzelf in de stad groeien, zijn minstens even belangrijk voor de afkoeling en de biodiversiteit. Jammer genoeg vinden de meeste mensen het erg slordig staan, al dat ‘onkruid’ dat zomaar vanzelf groeit. Soms staan die wilde plantjes in de weg, maar vaak niet. Dan is het fijn als ze blijven staan.
Als mensen meer van plantjes weten en ze beter bekijken gaan ze ze leuk vinden, denken de mensen van de Hortus. En dan mag er vast meer blijven groeien.

foto van het www

foto van het www

Stoepplantjes- gids Mathilde van de Hortus in Leiden benoemt de plantennamen met stift op de stoepen. Onbekend maakt onbemind, wijzigt hierdoor compleet, mag ik hopen. Google voor de grap eens op stoepplantjes en er gaat een wereld aan posters, minigidsen en andere informatie voor je open.

Spannende ontsnapping

Vandaag is het precies vierhonderd jaar geleden dat Hugo de Groot in een boekenkist ontsnapte vanuit Slot Loevestein. We komen Hugo vaak tegen want zijn standbeeld staat meer dan levensgroot op de Markt in Delft. Slot Loevestein kwamen we vorige week tegen toen we op de uiterwaarden van de Waal naar de overkant keken. Tijdens zijn gevangenschap, die hij studerend door mocht brengen, kreeg deze rechtsgeleerde boeken vanuit Gorinchem aangeleverd. Zo ontstond ook het idee om te ontsnappen in die boekenkist. Al op elfjarige leeftijd ging hij in Leiden rechten studeren en nog steeds wordt hij gezien als de grondlegger van het zeerecht zoals dat nog steeds geldt. Het is dus een Delftenaar waar we best een beetje trots op mogen zijn. En wat zal de goede man vierhonderd jaar geleden blij geweest zijn toen hij eindelijk uit die kist kon kruipen.

Ode aan het Varken

Sinds deze maand staat in de Delftse Hout dit bijzondere kunstwerk van Jantien van Mook. Het staat er natuurlijk niet zomaar, het betreft een actievarken. Samen met de Partij voor de Dieren en de Dierenbescherming ontstond een Europees burgerinitiatief ‘Stop de kooien’.

Met het welzijn van dieren die leven in de vee-industrie is het droevig gesteld. Ondertekenen van de petitie kan hier. Dit reizend varken stond al in Amsterdam, Den Haag, Haarlem, Eindhoven, Leiden en Utrecht. En nu dus in Delft. Van mij had de plek wat prominenter gemogen, bijvoorbeeld midden op de Beestenmarkt tussen de terrassen. Toepasselijk en met meer aandacht. Dus misbruik ik mijn blog voor een keer voor de goede zaak.

Boerhaave Museum

Nou, daar staan we dan, door onze lichaamswarmte ontstond dit beeld. Kleurrijk maar niet erg flatteus. We zaten er ook op de banken van het vierhonderd jaar oude anatomisch theater. Op de plaats waar ooit misdadigers en arme drommels werden ontleed, keken wij nu via een lichtpresentatie in het menselijk lichaam.

Dochter Fleur legde haar rechter arm op een tafel en ook zij werd ontleed. Op een fraaie manier werden we interactief door meer dan vier eeuwen wetenschap geloodst inclusief de dilemma’s die zich in de nabije toekomst voordoen zoals het manipuleren in ons DNA. We waren echt onder de indruk van dit Leidse museum.

Leiden

Vanuit het hotel waar mijn dochter en ik een nachtje doorbrachten, kreeg ik dit verzekeringskantoor in het vizier. Ha, in elk geval al iets kleurrijks op die miezerige dag gisteren. Handtas, handschoenen, paraplu en het willen bedienen van een fotocamera vormen geen prettige combinatie als je, zoals wij, door een mooie stad dwaalt. In een winkel die alleen goedkope gekkigheid verkoopt, slaagde ik voor koord dat ik binnenkort nodig heb. Daar kon ik mooi deze foto maken.

Morgen laat ik zien wat we in Museum Boerhaave aan bloederigs tegenkwamen. Eerst maar even onze toilettassen op de wastafel. Moeder en dochter, zelfde smaak. Allebei fan van de HEMA.