Gistermorgen moest ik even ergens iets ophalen. Het was in een nogal stenige omgeving. Maar tot mijn grote vreugde zag ik deze bloesemboom tegen een zachtroze geverfde muur. Vandaag schijnt de zon. Er is weinig méér nodig om mij in lentestemming te brengen.
Een Keukenhof zal het hier in Delft niet worden, liever niet zelfs. Toch is er in de stad genoeg bloemenpracht te zien. En ontluikend groen. En bloesem. Volop.
We beleefden de vreemdste Pasen ooit. Met een ontbijt voor twee en een diner voor drie samen met mijn moeder. We wandelen wat en deden op deze tweede Paasdag een schoonmaakronde in huis. Geen uitgebreide familiebrunch, geen paasprocessie of pranzo met vrienden in Italië. Of deze ingrijpende soberheid blijvend is, zullen we afwachten. Het kalme leven is nog steeds niet saai, integendeel, al missen we ons sociale leven wel. Maar voor de goede zaak voelt het niet als een opoffering. Er blijft genoeg over om tevreden mee te zijn. Ontluikend groen, bloesem en bloemenpracht.
Het zal tien uur geweest zijn toen ik gisterochtend deze foto’s maakte. Uitgestorven, zo lijkt het. Maar de bakker was open en de wijnboer kocht verse croissants. Al mijn aandacht kon uitgaan naar de schitterende bloesembomen. Even de dreiging vergeten die toch als een grauwe sluier over ons leven hangt momenteel. Niet denken aan mensen die geen afstand tot elkaar houden, die winkels leeg kopen en niet denken aan de voedselbanken die daardoor tekorten hebben. Nee alleen maar even wij, de zon en bloesembomen. Of toch niet?
Vanaf een ander standpunt en met de zon erop, was dit een heel ander plaatje geworden. We waren op weg voor de zondagochtendwandeling en omdat er geen verkeer was, stopten we illegaal om tenminste die fraaie bloesem in beeld te krijgen.
In de Delftse Hout is nog niet veel van het voorjaar te zien. Zachtjes begon het weer te regenen, want dat is echt vaste prik op zondagochtend. Bij Du Midi zijn ze er gelukkig helemaal klaar voor, laat de terrasgasten maar komen. Er waren maar liefst drie droge en zonnige dagen de afgelopen week. Wat mij betreft kan dát nog wel wat beter.
Vanuit onze hoge woonkamer is zoveel fraais te zien. Het bloesemt ons allemaal tegemoet. De groene grasstrook, het kille water, de roeiers; ik kijk er met genoegen naar.
Nog zo’n tere schoonheid waar ik graag op neerkijk. Maar langzaam aan verdwijnt de bloesem en worden de bomen groen. De Vermeerstraat, waar wij recht in kijken, wordt weer aan het zicht onttrokken door het uitbottend blad.
Het is echt de hoogste tijd dat wij Delft gaan verlaten en weer in de aarde gaan wroeten in plaats van er op neer kijken. Tijd om te zien hoe de natuur in Caldese er bij staat. We nemen afscheid van de grachten, de toeristen, de winkelstraten en het draaiorgel. Het meisje van Vermeer draait zich nog eenmaal naar me om. We zijn onderweg naar ons Italiaanse leven.
Dit soort uitzichten kom je dan tegen als je door de Betuwe rijdt. Wij gingen hier op een bankje zitten. Maar oei, wat een koude wind woei er zondag.
Hier ging het natuurlijk om, de bloesem. Rijdend over dijkjes kwamen we de een na de andere bloeiende boomgaard tegen. Stoppen was niet altijd mogelijk, temeer daar er ook nog hele slierten motoren aan het toeren waren. In Kerk-Avezaath was een grote lentemarkt. Leuk, ik dacht er mooie streekprodukten aan te treffen. Het tegendeel bleek waar. Chinese meuk en plastc troep. We waren heel snel weg. Maar ik trof er nog wel dit doorkijkje en was weer helemaal tevreden..
‘Van watervlo tot stekelbaarsjes; in het water leeft van alles. Het Hoogheemraadschap van Delfland zorgt voor een divers en gezond waterleven. En hoe ze dat doen, daar heb jij invloed op’. Deze aanmoediging staat op het plakkaat aan de gevel van hun kantoor. Ik bedacht pas toen ik er langsfietste, dat het aardig geweest zou zijn dáár te gaan stemmen. Maar ja, ik had al gestemd in het stemlokaal van de boekhandel hier vlakbij. Ook een fijne plek. En over fijne plekken geproken: overal kwam ik bloesem tegen en ontluikend groen. Mijn blogkop is weer fleurig en ik zelf ook.
Je zou het nog wel even vast willen houden, die bloesem. Je kan niet hebben en tegoed houden, zegt mijn moeder dan. En dus dwarrelt al dat tere spul neer. Waar ik, in mijn rol als straatfotografe, dan weer niet ongemerkt aan voorbij wil gaan.
Het is net confetti. Het tovert een feesttapijt. We hebben alle reden voor een feestje vandaag. Mijn hele leven lang hebben mijn generatiegenoten en ik al in vrede mogen leven. Het is goed om dat te beseffen en daar mag je best de stoepen voor versieren.
De lente is hier, in vergelijking met Nederland, twee stappen verder. En dat is heerlijk om te zien, te ruiken en te voelen. Dus holden we. toen we eenmaal boven op de berg waren, als twee blije kinderen door de tuin op zoek naar van alles wat op bloesem lijkt. De kersenboom stelt ons niet teleur in dat opzicht. De hoeveelheid onkruid wel. Zon en regen wisselen elkaar nog af maar de weersvooruitzichten zijn uitstekend. We weten ons voorlopig weer prima te vermaken hier in Caldese.
De verwondering over alles wat om ons heen groeit en bloeit is authentiek. Maar de foto’s die ik er van maak komen wel elk jaar op hetzelfde neer. Een bloesempje hier, een blauwe-, witte- of goudenregen daar…Zo niet met de Iris. Ach wat leuk dat we er maar liefst twee hebben staan. Op twee verschillende plaatsen op ons erf stopte ik bollen in de grond en er gebeurde niets. Maar de aanhouder wint; op standplaats nummer drie lijken ze het naar hun zin te hebben. Met gepaste trots presenteer ik hier de Iris. Ze moeten nu alleen nog voor nakomelingen gaan zorgen want het ziet er in het echt reuze sneu uit, die twee.
