Routinematig

Onze zaterdagse routine in Delft is dat we naar de Choorstraat lopen om daar de boodschappen te doen. De veertien dagen die wij weg waren heeft AH gebruikt om zijn winkel eens grondig te verbouwen. Heel mooi en ruim geworden maar we moesten behoorlijk zoeken en konden bepaald niet routineus ons gebruikelijke parcours afleggen. Dan is het tijd voor een heerlijke kop koffie bij de leukste en lekkerste koffiezaak van Delft, neef Rob genaamd. We kochten een krant want het abonnement is tijdelijk stop gezet en we koersten weer op huis aan. Maar eerst even kijken hoe het met de familie Meerkoet gaat. Er wordt kennelijk nog steeds gebroed, vader en de eerste lichting kinders hebben we helaas niet gezien. Wél liet de zon zich langzamerhand meer zien, de rest van de dag brengen we daarom maar door op het minibalkonnetje. In tegenstelling tot het Italiaanse erf is er geen onderhoud te verrichten, dus het zit reuze rustig.

De man en de meerkoeten

Hij stond daar maar in de regen. Net als de meerkoeten verplaatste hij zich telkens met kleine pasjes. Toen ik het raam opende om deze foto’s te maken, hoorde ik hem ook praten. Soms ondersteunde hij zijn ‘gesprek’ met weidse armgebaren, waarbij telkens wat inhoud uit het blikje dat ie in zijn hand had, in het rond vloog. De meerkoeten trokken zich daar niets van aan en scharrelden gewoon verder. Ik sloot mijn raam weer.

Uitgebreide familie Meerkoet

In het voorjaar heb ik tamelijk intensief het wel en wee gevolgd bij de familie Meerkoet. Eieren, aantal jongen, lege nesten; alles hield ik bij in een klein boekje dat als titel had Natuur voor Binnenblijvers. Tijdens die eerste lockdown-periode maakten, wij net als de rest van Nederland, op gezette tijden een ommetje door de buurt.

Als ik zo de Meerkoeten bezie was het voor hen een vruchtbaar jaar. Of dat andere jaren ook zo is, weet ik niet want ik hield het nooit bij. Van alle watervogels hier voor de deur zijn de meerkoeten onze favoriet. Meeuwen zijn brutale schreeuwers, reigers zijn het ene moment nerveuze fladderaars, dan weer zoutpilaren en de nijlganzen zijn hoog op de poten staande bemoeiallen. Deze kolonie Meerkoeten bestaat uit minstens twintig leden. Ze scharrelen in het gras en komt er een hond aan, dan huppen ze het water in. Het is nu genoteerd in mijn boekje en op mijn blog. Voor wat het waard is.

Gesnater en geschreeuw

De man op het bankje voor ons huis heeft zijn capuchon er maar bij opgezet want het begon zachtjes te regenen. Hij zit daar om een sigaretje te kunnen roken en heeft altijd wat voer voor de vogels bij zich. Witte meeuwen en zwarte meerkoeten. Een hoop herrie en veel gevechten, de meeuwen zijn het felst.

Maar op zeker moment keert de rust terug, De man heeft demonstratief de plastic zak ondersteboven gehouden en totaal leeggeschud. De meeuwen hebben dat als eerste door en vliegen met z’n allen weg. De meerkoeten niet, die blijven om de man heen scharrelen en zoeken in het gras nog wat verdwaalde korrels. De capuchon is ook weer af, de regen stopte, de man stak zijn tweede sigaret op.

Voorbij het gouden uur

Het was er nog niet van gekomen; onze bruggenloop. Wegens te druk en te warm. Maar gisteravond na het eten maakten we dan eindelijk weer ons vaste rondje. Hier en daar zaten nog mensen te barbecueën langs de waterkant. We controleerden nog even hoe het met de familie Meerkoet gaat. Heel in de verte dobbert in het kroos van de Vlamingstraat een uitgebreide eendentroep die kennelijk het nest hebben verlaten. Wij wandelden bedaard verder. Ik maakte een nieuwe foto van het pand waarin wij een appartement hebben en pas vandaag mijn blogkop maar weer eens aan op de actualiteit. Toen we bijna bij de tweede brug waren, kwamen we onverwacht een nichtje van de wijnboer tegen. Samen met haar man maakte ze een stadswandeling door Delft. Zelf wonen ze in Rotterdam maar hebben nauwe banden met Delft vanwege het hier opgroeien van de één en werk van de ander. Het praatje op straat werd vervolgd door een kopje koffie en later een wijntje bij ons. En zo kreeg de zaterdagavond een verrassende en uiterst gezellige wending.

Op familiebezoek

Al een paar dagen gaan we op bezoek bij de familie Meerkoet die hier vlakbij in een gracht een rommelig nest bewonen. Met zoveel plastic er in dat mijn medewandelaar het er met alle liefde uitgetrokken had. Maar dat doe je natuurlijk niet, wie weet verstoor je het hele broedsel. Enfin, Ma zat op zes eieren, dat zagen we toen ze even ging verzitten. Een paar dagen later zwommen er drie jonkies, die ze af en toe nog onder haar vleugels propte samen bij de overgebleven eieren. Pa zorgde voor het grut.

Gisteren zagen we nog steeds drie jongen maar Pa en Ma waren nu samen op voedseltocht en het nest was leeg. Wat is er gebeurd? Is de reiger langs geweest? Kan het ook zijn dat de eieren niet levensvatbaar waren en daarom uiteindelijk verlaten zijn? Meerkoeten leggen tussen de vijf en tien eieren per keer. Overleven de jongen het niet dan is een tweede en zelfs derde broedsel mogelijk. We blijven het gezin volgen en ik hoop binnenkort van het jonge spul wat betere foto’s te kunnen.

Wild in de grachten

In de gracht van het Rietveld staan twee eendenkorven. Bijzonder toch? Wat doen ze daar en hoe komen ze er ? Het blijkt dat de Belangenvereniging Binnenstad Noord, waar wij ook lid van zijn, de korven heeft geplaatst om wilde eenden ter wille te zijn. Dat was me dus even ontgaan.

De meerkoet en de nijlgans schijnen de overhand te hebben in de Delftse wateren. Samen met de stads ecoloog ontstond het plan voor plaatsing van de korven. Ik zag er een kuifeend, die waarschijnlijk in de korf woont. De jonge zwaan valt denk ik niet in de categorie die beschermd dient te worden. Ik ga het toch eens in de gaten houden en gooi desnoods de route van mijn dagelijkse wandeling om.