Mijn moeder en de kunsten

Een zus had bloesemtakken voor mijn moeder meegenomen, een vleugje voorschot op de lente. Dat kan mijn moeder zeer waarderen. Twee maal per week ga ik naar haar toe en altijd voeren we mooie gesprekken. Veel over vroeger maar de actualiteit boeit haar nog steeds al is ze wel eens teleurgesteld over de hoeveelheid naar nieuws in de krant.

In de gang bij haar appartement hangen weer nieuwe werken. Ik zal binnenkort toch eens vragen wat ze er van vindt maar ik denk niet dat het haar stijl is. Een telefoon die van een brug afvalt en een knappe foto waarin ik nog geen symboliek heb kunnen ontdekken.

Het feit dat er een wisselende expositie is, is lovenswaardig. Het klassieke schilderij in haar kamer heeft in deze reeks mijn voorkeur.

Je kan de pot op

En als je dan boven op De Pot staat, dan zie je dit. Een prachtige daktuin met uitzicht op Rotterdam. De Pot, zo heet in de volksmond het Depot, herbergt meer dan 150.000 museumstukken, er zijn restauratiewerkplaatsen en zelfs in de glazen lift passeer je kunstwerken.

Het gebouw is op zichzelf een waar kunstwerk en je komt er echt letterlijk ogen tekort. Alles spiegelt of is van doorzichtig glas. Op 5 november was het een jaar open en is nu al een waar succes. Wij hadden vorig jaar december tickets besteld maar vanwege de lockdown waren die al snel niet bruikbaar. Gisteren zijn we in de herkansing geweest en als museumkaart-houder kan je er gratis in. Het is nadrukkelijk geen museum en veel kunst wordt in klimaatruimten bewaard. Maar met een – ook al gratis – rondleiding kregen we voorzien van deskundige uitleg, toch wat te zien van wat er in de opslag staat.

We waren hevig onder de indruk en wie een dagje Rotterdam doet, raad ik aan dit Depot niet over te slaan. Ook al doet de beetje flauwe titel van dit blog anders vermoeden.

Onze favorieten

Het mooiste kunstwerk op de papier Biënale in Rijswijk vond ik dit werk van Anita Groener. Via papier, garen en beschilderde takjes die in een cirkelvorm op een muur waren bevestigd, toont ze de kwetsbaarheid van de mensheid. Meer dan honderd miljoen mensen zijn op de vlucht, is recent bekend gemaakt. Een record aantal dat is gedwongen huis en haard te verlaten, vaak met achterlating van familie, geliefden en vrienden. Al sinds het begin van de mensheid trekt men over de wereld, soms uit eigen keuze vaak ingegeven door honger, onveiligheid en oorlog. Door het gebruik van zwart papier wordt iedereen gelijk en kan je je vereenzelvigen met mensen die met volle bepakking naar het onbekende onderweg zijn. Aldus de bijbehorende verklaring van dit kunstwerk. Ik vind het vaak zo beschamend hoe er gedacht wordt over vluchtelingen en over de koehandel met hen gedreven, daarom maakte dit werk zo’n grote indruk op me.

Heel iets anders is het favoriete kunstwerk van de wijnboer. Liz Valenti maakt ruimtelijke papiercollages, vaak van weggegooid of industrieel afval en zij ziet het telen van groenten en fruit als een krachtige reactie op eerdere negativiteit. Zij is op zoek naar licht en naar de natuur. Ik vind deze kleurrijke keuze van de wijnboer dan ook een hele goede.

Kunst met natuur

Gisteren was er een kleinzoon met twee kinderen bij mijn moeder op de koffie. Ze hadden deze zelf geknutselde kadootjes meegenomen voor hun overgrootmoeder. Lief hè? Mijn moeder had gisteravond, toen ze wilde gaan slapen nog even in haarzelf alle namen van haar kleinkinderen de revue laten passeren maar kon op één naam niet komen. Dat kon ze van zichzelf niet uitstaan, vertelde ze me vanmorgen. Ze was bijna op het punt haar bed weer uit te gaan om het op te zoeken. Maar ineens wist ze het weer en kon ik lekker gaan slapen, zei ze erbij. Mooi dat ze nog zo pittig is en zich traint in het onthouden.

Na het bezoek aan mijn moeder ging ik vanmiddag nog even bij een zusje langs, gewoon om elkaar weer even te zien en bij te praten. Het uitzicht vanuit haar kamer wordt ingekaderd door het raamkozijn en vormt op die manier een prachtig schilderij. De natuur als kunst.

Win win

foto van het www

Samen met een vriendin eerst bij haar aan de koffie, toen naar de kringloop en geëindigd bij de Smulhoeve. Wat een gezelligheid. Bij Rataplan in Leidschenveen, waar ik geregeld kom maar zij nog niet eerder was, keken we weer ons ogen uit maar kochten niets. Ik was op zoek naar een notenkraker maar die blijft dus nog even op mijn lijstje staan. Met een andere vriendin heb ik nog een rondje Westland-kringlopen in de planning, dus dat gaat wel goed komen. Lunchcafé De Smullhoeve ligt naast Stadsboerderij Landzigt en beide bieden werkgelegenheid aan mensen met een verstandelijke beperking. Het brood en de koekjes worden gebakken in Bakkerij Het Blauwe Hek, van Ipse de Bruggen, een organisatie in de gehandicaptenzorg.

Bij het verlaten van De Smulhoeve zag ik dit kunstwerk in de hal hangen. Geweldig! De kunstenaar heeft zijn atelier in De Ruimte in Delft, ook al behorend bij Ipse de Bruggen. Tegenwoordig maken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer deel uit van de maatschappij. Dat is toch fantastisch, hè? Je ziet dat iedereen plezier heeft in zijn of haar werk en dat maakt dat ik graag kom in dit soort gelegenheden.

Beeldenkas (2)

Wij staan voor pure feministische denkbeelden. We maken korte metten met heren die hun handen niet thuis kunnen houden, las ik op een briefje dat bij dit Rode Leger hing.

Hij wil absoluut geen museum, die Willem Berkhout. Het moet allemaal informeel. In de kas van deze oorspronkelijk bloemenkweker staan her en der zitjes. Er is een eenvoudig zelfbedieningsbuffet waar je voor één euro een kop koffie of thee kunt maken. Of op afspraak een high tea kan gebruiken in een van de zithoeken die tussen de beelden staan.

De wijnboer moest even met het drankorgel op de foto maar soms ook was ik hem even kwijt. Hoorde ik hem ergens lachen want veel beelden zijn humoristisch, hebben een verhaal of een boodschap. Driehonderd beelden staan er inmiddels en de kunstenaar is nog lang niet klaar. Mooi of lelijk is eigenlijk niet aan de orde. Ik hou van mensen die hun passie volgen en eigenzinnig hun gang gaan. En van deze beelden werd ik erg vrolijk. Het dééd wat met ons en daar gaat het met kunst toch om.

Het grazende paard

Een berg schroot waarin een hark te herkennen valt. Maar er is wel te zien dat er enige structuur in zit. Bij nadere beschouwing zien we zelfs hoefijzers en die zijn uiterst toepasselijk in dit werk van Jeroen Jacobs (klik). Nog toepasselijker als ik vertel dat het staat op het binnenplein van de Paardenmarkt in Delft.

In meerdere opzichten word ik blij van dit beeld. Het is gemaakt uit ogenschijnlijk waardeloos materiaal, de houding van het paard is feilloos getroffen en het beeld is razend knap gemaakt. Als bezoekers van restaurant Kruydt vorige week konden we wat dichterbij komen en ik heb er tot mijn genoegen om heen gewandeld. De kunstenaar maakt veel van dit soort werk. ‘Geen kunstopleiding, vooral passie, doorzettingsvermogen en ervaring maken mijn sculpturen tot wat het nu is’, schrijft hij zelf over zijn ijzerkunst. Het is de moeite waard om een kijkje te nemen op zijn site.

Rond beton

foto van het www

Dit kunstwerk in de Delftse binnenstad was me even ontgaan. Het is geplaatst in 2020 en dat was de periode dat we het centrum nauwelijks bezochten. Het heet Echo en is gemaakt door Nynke Koster voor het themajaar ‘Delft en de Gouden Eeuw. De vele grote contrasten uit deze economische en culturele bloeiperiode in de Nederlandse (en Delftse) geschiedenis zijn hierin verbeeld. Op de betonnen schijf van zesenhalve meter doorsnede komen verschillende Delftse monumenten terug. Zelfs de afdruk van de vloer van de Oude Kerk is erin verwerkt. Ook zijn er mooi gedetailleerde schedels te zien. In het midden staat een kroon waarop men kan zitten. Daar zaten toen ik het kunstwerk passeerde heel gezellig wat mensen een ijsje te eten.

Op de site van ‘Kunst op straat’ kwam ik nog heel wat -voor mij onbekende- kunst tegen in Delft. Misschien moet een volgende wandeling daar maar eens langs gaan. Ik hoef me toch werkelijk nooit te vervelen.

Chinese vaaslamp

‘Het duurt wel erg lang voordat de vaas herplaatst wordt’, zei ik vorige week nog tegen de wijnboer. We liepen over het Doelenplein waar al twee jaar alleen de sokkel nog stond van wat eens een knoert grote schemerlamp was. Het helpt om zoiets te zeggen, want twee dagen erna stond ie er weer!

De nieuwe lampenvoet werd in China gemaakt en was al klaar in juni 2020. Al die tijd heeft ie staan wachten op transport naar NL. Ik ben blij dat de lamp er weer staat, hoewel ik ook mensen ken die het een lelijk ding vinden. Wat me wel zorgen baart is dat men nu de weg opnieuw aan het bestraten is. Als dat maar goed gaat met al die werkzaamheden er zo vlak naast.

Blub

In plaats van een koffie en lunchbezoekje aan een vriendin, werd het een telefoongesprek van meer dan een uur. Na afloop moest ik eerst wat water drinken omdat ik zoveel gekletst had. Blub. De glazenwasser kwam langs met zijn hoogwerker en zodra hij klaar was begon het enorm te regenen. Blub. Twee mooie sukadelapjes staan te stoven op de kookplaat. Blub, blub. Vanavond samen met een kruimige aardappel en spruitjes wordt dat een onvervalste Hollandse maaltijd. Als de regen zo blijft aanhouden, ga ik niet meer naar buiten vandaag. Dus zocht ik deze foto op die ik een paar weken geleden in Siena maakte. Ik heb al een hele serie Blubs (klik), klassieke koppen met duikbril op. Ik weet eerlijk gezegd niet wie hier afgebeeld is maar misschien zijn er kunstkenners onder de lezers? In deze lichte lockdown periode waarin we allemaal wel een beetje onderwatergevoel hebben, is het thema Blub wel toepasselijk.