Dit is een blogje over niks, ik waarschuw maar even. Op de terugweg van de kapster bij wie ik net op het nippertje voor de lockdown zaterdag een afspraak had, zag ik dit babyblauwe autootje staan. Ik heb niet veel met auto’s maar de Kever en een Fiatje wekken altijd een soort vertedering bij me op.
Daarom vind ik het bijna zielig hoe dit exemplaar er bij staat. Hier wil je als passagier toch niet meer instappen? Weinig vertedering dus en een hoop goor werk te doen voor de eigenaar.
Op het terrein van het restaurant Da Baffone (vertaling: bij de Snor) had men de Lock Down gebruikt om een klein maar fraai kapelletje te bouwen. Heel aandoenlijk met wat oude kerkbanken en (zelf beklede?) stoelen. Terwijl ik de buitenkant op de foto wilde zetten, reden twee auto’s het terrein op van de vrienden met wie we een pranzo-afspraak hadden. Tja, dan komt er in mijn geval van fotograferen echt niks meer terecht.
Het was lang geleden, té lang geleden, dat we elkaar in deze samenstelling ontmoetten. We deelden gerechten, verhalen en onze liefde voor Italië. We delen een bijzondere vriendschap met serieuze gesprekken en lachsalvo’s en konden bijna niet wegkomen. Toen men de lichten in de keuken uit deed en een deel van de vloer ging dweilen, begrepen we dat het tijd werd om afscheid te nemen.
Heerlijk vond ik het vroeger om met mijn moeder, dochter, zus of vriendin te gaan winkelen. Beetje rondkijken. Vaak ook met een boodschappenlijstje gevuld met nuttige dingen die je dan in één ronde aanschafte. Inmiddels ga ik niet meer voor mijn lol winkel in en uit. Zal de leeftijd wel zijn.
Vanmorgen had ik een gevarieerd boodschappenlijstje bij me. Een stel sokken voor de wijnboer, wat hemdjes voor mijn moeder, een tas die bij schoenmaker hersteld moet worden en nog wat cadeautjes stonden op het lijstje. Ik klauterde bijtijds op de fiets, slaagde overal goed en had om half elf de buit binnen. Ik ben het ontwend, dat winkelen. En ik ga het zeker niet ineens heel leuk vinden. Maar voor de lokale middenstand is dit toch een stuk beter dan het laten bezorgen van postpakketten wat we gedurende de lockdown nog wel eens deden.
Bij de fietsfoto gisteren van Fleur, zat ook bovenstaande foto. Ter illustratie van de koffie die ze zojuist gekocht had voor haar pruttelpotje. Je hebt ongemerkt de inzending voor morgen al gestuurd, appte ik terug. Dan moet het onderwerp gezellig zijn, raadde ze. En ze had gelijk.
En hiermee komt een eind aan een weekje fotocreativiteit binnen onze familie met als doel de lockdown weer eens een leuke impuls te geven. Een gezellig feest houden we nog tegoed, maar dagelijks de slingers ophangen kan natuurlijk altijd.
Al twee keer eerder (hier en hier) liet ik een gedicht zien dat bij hotel De Plantaan aan de gevel hangt. Sinds kort hangt er weer een nieuwe tekst en thuis zocht ik even de naam op van de bedenker van deze regels. Regels die ik niet erg poëtisch maar wel realistisch en aanmoedigend vind. Guterres is al vier jaar secretaris generaal voor de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties en ik herkende zijn naam niet! Enfin, ik doe er nu maar mijn voordeel mee. Dat er gestreden en dus ook geleden wordt, zag ik ook aan onderstaand bord. In kleine letters staat er nog wat boven waardoor de complete tekst luidt: zonder aanvullende steun waarschijnlijk binnenkort te huur. Morgenavond krijgen we van regeringswege te horen hoe nu verder. Een langere lockdown is zeer waarschijnlijk om niet in dezelfde situatie terecht te komen als er nu in Engeland is. Financiële ondersteuning wordt uitgebreid. Vooral dat laatste hoop ik van harte voor ál die ondernemers en anderen die in grote financiële nood verkeren. De strijd is nog niet gestreden, we moeten volhouden.
In het voorjaar heb ik tamelijk intensief het wel en wee gevolgd bij de familie Meerkoet. Eieren, aantal jongen, lege nesten; alles hield ik bij in een klein boekje dat als titel had Natuur voor Binnenblijvers. Tijdens die eerste lockdown-periode maakten, wij net als de rest van Nederland, op gezette tijden een ommetje door de buurt.
Als ik zo de Meerkoeten bezie was het voor hen een vruchtbaar jaar. Of dat andere jaren ook zo is, weet ik niet want ik hield het nooit bij. Van alle watervogels hier voor de deur zijn de meerkoeten onze favoriet. Meeuwen zijn brutale schreeuwers, reigers zijn het ene moment nerveuze fladderaars, dan weer zoutpilaren en de nijlganzen zijn hoog op de poten staande bemoeiallen. Deze kolonie Meerkoeten bestaat uit minstens twintig leden. Ze scharrelen in het gras en komt er een hond aan, dan huppen ze het water in. Het is nu genoteerd in mijn boekje en op mijn blog. Voor wat het waard is.
In plaats van een koffie en lunchbezoekje aan een vriendin, werd het een telefoongesprek van meer dan een uur. Na afloop moest ik eerst wat water drinken omdat ik zoveel gekletst had. Blub. De glazenwasser kwam langs met zijn hoogwerker en zodra hij klaar was begon het enorm te regenen. Blub. Twee mooie sukadelapjes staan te stoven op de kookplaat. Blub, blub. Vanavond samen met een kruimige aardappel en spruitjes wordt dat een onvervalste Hollandse maaltijd. Als de regen zo blijft aanhouden, ga ik niet meer naar buiten vandaag. Dus zocht ik deze foto op die ik een paar weken geleden in Siena maakte. Ik heb al een hele serie Blubs (klik), klassieke koppen met duikbril op. Ik weet eerlijk gezegd niet wie hier afgebeeld is maar misschien zijn er kunstkenners onder de lezers? In deze lichte lockdown periode waarin we allemaal wel een beetje onderwatergevoel hebben, is het thema Blub wel toepasselijk.
Wonen in Caldese (Italië) 