Aussies

Ondanks de enorme afstand is de band met onze Australische familie hecht. We vierden vakanties met elkaar toen onze kinderen nog jong waren, bezochten elkaars bruiloften en we hebben natuurlijk via de moderne media tegenwoordig op een makkelijke manier contact. Op dit moment maakt ons Australisch nichtje met man en twee dochters een reis door Europa. Gistermiddag waren onze kinderen en kleinkinderen met de Aussies in Delft. Dat we ze Aussies noemen komt door henzelf, Australiers hebben de neiging van alles af te korten. Het woord Selfie komt ook bij hen vandaan. We hadden een heerlijke ontmoeting en uiteraard volgen er nog meer. Wat een gezelligheid toch.

Eenvoud

Bij overvolle kerstdagen kan kerstavond nog wel eens een uitwijk vormen om een gezelschap bijeen te brengen. Dit jaar was het onze avond samen. Kaarsjes aan, eenvoudig maal en het uitpakken van een cadeautje uit Australië. Ook vanmogen zaten we samen aan tafel. Waarna we lazen en de vaste bruggenloop deden. Aan het eind van de middag gaan we naar Zwijndrecht. Daar verzamelen onze kinderen en kleinkinderen plus de andere opa en oma. Ieder gezin verzorgt een gerecht. Voor ons is dat het dessert en dat hoeft alleen ter plaatse nog geassembleerd te worden. Traditiegetrouw zorgt de wijnboer ook voor de wijn. En heerlijke kerstdag dus. 

Zonzijde

Mijn zus en zwager vierden veertien dagen vakantie op een Canarisch eiland en toen ik hen gisteren weer terugzag, keek ik in twee uitgeruste zongebruinde koppies. Onze zoon is voor zijn werk momenteel in Australië en stuurt me zomerse foto’s. Een vriendin appte me afgelopen week dat ze haar verbljf in Spanje heeft verlengd tot minstens half januari.  Zoveel zonovergoten berichten en verhalen doen me intens verlangen naar het licht. Dus zocht ik in mijn fotoarchief een passende foto. Ik warm me even aan het gevoel dat dit huis uitstraalt. En het helpt. Vandaag schijnt de zon.

Witte druiven

Na een rondreis door Schotland en Wales en een paar dagen Madrid, haalden we gisteren schoonzus en zwager op van het vliegveld in Rome. Deze wereldreizigers komen nog een week bij ons op de berg logeren. En ze vielen meteen met hun neus in de boter en hielpen mee.  Vanwege het mooie weer werd er vandaag begonnen met de wijnoogst bij onze vrienden. De druiven werden geplukt en daarna getransporteerd naar ons huis, waar mijn wijnboer de rest van het proces zal doen. Een behoorlijke logistieke uitdaging. Zó handig dat onze Australische familie al heel wat ervaring heeft als plukker en kenner.  Ze namen maar nauwelijks de tijd om te poseren.  Want eenmaal geoogst, is er direct veel werk te verrichten (wordt vervolgd) .

Monumentendag

Als er op de waterput 1735 staat, dan kun je wel spreken van een klein monument. 

Deze oude schouw is fraai betegeld. Eigenlijk jammer dat er een gaskachel staat en zonder de pioenrozen in de kolenkit had ik het mooier gevonden. Maar feit was wel, dat we in een monumentale boerderij logeerden vorige week.

En nu vandaag, op de Nederlandse Open Monumentendag, laat ik met graagte nog even dit fraais zien. Iedereen in NL gaat toch vandaag of morgen wel op bezoek in één van de meer dan 4000 opgestelde historische gebouwen? Klik hier voor meer informatie. Mijn Australische zwager kreeg in elk geval geen genoeg van al dit historische erfgoed.

 

Meer en meer

We blijven vandaag binnen de stadsgrenzen en doen dat met de inmiddels ook hier neergestreken Australische familie.  Maar eerst over een andere familie, die van de Nijlganzen. Opnieuw lopen hier zes jonkies. Ik weet niet of het een tweede leg is of dat de vorige generatie al voor nakomelingen heeft gezorgd maar op deze manier vermeerdert de populatie zich wel heel snel. En hun uitwerpselen ook.

Het kroos in het Rijn-Schiekanaal heeft zich ook behoorlijk vermeerderd

Dan heb ik toch maar liever vermeerdering via gezonde eieren van de scharrelkippen die onder ons lunchtafeltje doorliepen in de Delftse Hout.

 

En ik word ronduit vrolijk van de zonnehoedjes in de moestuin die we passeren.

Het idee om een straat of winkelgebied te overdekken met paraplu’s of parasols heb ik al eerder gezien. Niet erg origineel maar In de Hoven levert het in elk geval een vrolijk beeld op. Ik keek veel op en neer vandaag. Kijk nog maar één keer met me mee.

 

Wat een portretten

Zo’n kans laat je niet liggen, terwijl je weet dat iedereen dit doet. Lange mensen moeten door de knieën en ik had moeten vragen of Hans en Maribel de bril even af wilden doen.

Zo zag het er bij ons uit. We proberen te lachen maar erg ontspannen ziet het er niet uit. Ach, je doet een beetje melig met elkaar met dit als resultaat. Aan een weekje samenzijn is vandaag weer een eind gekomen. Pas eind augustus, als ook de Australische tak van de familie in NL is, wordt de echte gezinsreünie gehouden.  Dat maakte het uitzwaaien vandaag een stuk gemakkelijker.