Kerstkaarten retour

Eind oktober 2021 kwam onze kerstkaart die ik in december 2020 naar Australië had gestuurd retour. Daar had die kaart dus best lang over gedaan. Onze familie heeft als huisnummer 28, dat had ik ook geschreven maar is aangezien voor nummer 20. Return to Sender, Not at 20 Bakerstreet staat er ten overvloede bij op de achterkant. Vier huizen verder! Dat postbode of bewoners niet even verder hebben gekeken dan hun neus lang is, vind ik op z’n zachtst gezegd merkwaardig. De blauwe kaart die de rest van hun adres ligt af te dekken, vond ik in een doos met kerstballen toen we met de buren de kerstboom in de hal optuigden. Elk jaar hang ik onze kerstwens voor de buren in die boom, de aftuigers hebben de kaart dus bewaard.

Vandaag ben ik begonnen met het schrijven van onze kerstpost. De verre bestemmingen zijn al op de bus gedaan. Op de kaart naar zus en zwager staat nu: 28 Bakerstreet twenty eight. Ik hoor het wel als ie is aangekomen. De kerstzegels zijn grappig en kunstig gemaakt. Met een speciale app kun je ze scannen en komen ze tot leven, aldus de instructie. Maar daar heb ik allemaal geen tijd voor, hoor. Ik ben druk met schrijven.

Waarom schrijft een mens?

Beter nog: waarom schrijft dit mens? Ik begon het me af te vragen na de laatste reactie op mijn blog van gisteren. Bijzonder is ook dat de één het inspirerend noemt als ik begin op te ruimen en een ander me van barbarij beticht en me naar het Meertensinstituut verwijst. Ik begon gisteren met voorlezen van een reis door Zuid Afrika in 1997. Als we aan die reis terugdenken komen bepaalde beelden bovendrijven. Het was leuk deze terug te lezen. Er waren ook beschrijvingen die ons niet veel meer zeiden en geen duidelijke herinnering meer opriepen. Conclusie: wat we in ons hart en geheugen meedragen van die reis hoeven we niet van papier te lezen. Ik schreef tijdens zo’n reis toch ook vooral om de vele indrukken te ordenen en later bij de foto’s de juiste volgorde te kunnen nalezen.

Onze familiereizen naar Australië zijn ingebonden en de weerslag ervan ligt hier rechts onder. Sinds ik digitale foto’s in albums verwerk, vaak van onze familiereünie ergens ter wereld, verwerk ik het reisverslag ervan en dat plak ik achterin het album. Misschien vinden kinderen en kleinkinderen dat ooit nog eens aardig om te lezen. Het dagboekschriftje van de familiereünie in Thailand 2014 links op de foto ligt samen met de reisbescheiden klaar om nog verwerkt te worden! Dat ga ik alsnog doen, net zoals een album maken van onze familiebijeenkomst in Nederland, drie jaar geleden! Maar aantekeningen van losse vakanties die alleen voor ons zelf aardige herinneringen oproepen, gaan na lezing echt weg. Waarom zou ik alles bewaren? In kratten laten verstoffen en het onze kinderen later weg laten gooien? Die kennen onze verhalen wel en hebben aan onze inboedel al werk genoeg. Over dertig jaar.

De vooruitgang

Elke maandagmiddag om één uur maken we videoverbinding met onze familie in Australië en Colombia. De eersten gaan dan bijna naar bed, de tweede familie is net opgestaan en wij moeten er goed aan denken om onze bezigheden te onderbreken en op het juiste moment klaar te zitten. We wisselen Corona en ander nieuws uit en kletsen met elkaar zomaar veertig minuten gratis weg via het internet. Dat vinden we inmiddels gewoon, maar dat was het vele jaren niet. We begonnen ooit met brieven schrijven, een duur telefoontje bij verjaardagen en we stuurden cassettebandjes. De brieven werden vervangen door e-mails, er vliegen via whatsapp berichten de wereld over en nu vinden we beeldbellen tamelijk gewoon. We hopen elkaar over een half jaar in levende lijve te zien. Want alle communicatiemiddelen ten spijt, een echte ontmoeting blijft het allerfijnst.

Rozen en pioenen komen we gewoon tegen tijdens onze bruggenloop

Amsterdam-Havanna

drie jaar geleden was de reünie in Nederland

Het is weer tijd voor onze familie-reunie. Broer van de wijnboer uit Colombia en zijn zus uit Australie, hun partners en wij ontmoeten elkaar om de drie jaar op één van de continenten. Al meer dan een jaar geleden werden de plannen concreet voor een ontmoeting in Cuba want zo’n reis kent een lange voorbereiding. Vandaag zouden we op het vliegtuig stappen. Maar ja. Dagen lang hing de wijnboer met de KLM aan de lijn. Broer Hans idem dito met de touroperator in Cuba, de familie in Australië met hún reisbureau. De tickets zijn omgeboekt want geld terug krijgen hoort namelijk even niet tot de opties. Op 2 december vertrekken we. Of niet.

Arm Australië

Er zijn nogal wat mensen die ons vragen hoe het met onze Australische familie gaat. We hebben extra vaak contact met elkaar via de mail en whats app. Met hen gaat het allemaal goed, zij wonen momenteel niet in de gevarenzone.

Deze foto is door mijn zwager gemaakt op 21 december en hij schreef er bij dat ze wanhopig zaten te wachten op regen. Je ziet verdroogd gras en een lucht die mistig is van de branden. Het eind is nog niet in zicht want de temperaturen gaan weer stijgen. In het land woedt ook een verbeten discussie over de klimaatproblemen, die door de huidige regering ontkend dan wel niet serieus genoeg genomen worden. We leven bijzonder mee met alle Aussies, de brandweermannen en vrijwilligers die zich inzetten om de vuurzee te blussen. De branden zullen voor lange tijd een groot trauma zijn voor dit prachtige werelddeel want de verwoesting is enorm.

Aussies

Ondanks de enorme afstand is de band met onze Australische familie hecht. We vierden vakanties met elkaar toen onze kinderen nog jong waren, bezochten elkaars bruiloften en we hebben natuurlijk via de moderne media tegenwoordig op een makkelijke manier contact. Op dit moment maakt ons Australisch nichtje met man en twee dochters een reis door Europa. Gistermiddag waren onze kinderen en kleinkinderen met de Aussies in Delft. Dat we ze Aussies noemen komt door henzelf, Australiers hebben de neiging van alles af te korten. Het woord Selfie komt ook bij hen vandaan. We hadden een heerlijke ontmoeting en uiteraard volgen er nog meer. Wat een gezelligheid toch.

Eenvoud

Bij overvolle kerstdagen kan kerstavond nog wel eens een uitwijk vormen om een gezelschap bijeen te brengen. Dit jaar was het onze avond samen. Kaarsjes aan, eenvoudig maal en het uitpakken van een cadeautje uit Australië. Ook vanmogen zaten we samen aan tafel. Waarna we lazen en de vaste bruggenloop deden. Aan het eind van de middag gaan we naar Zwijndrecht. Daar verzamelen onze kinderen en kleinkinderen plus de andere opa en oma. Ieder gezin verzorgt een gerecht. Voor ons is dat het dessert en dat hoeft alleen ter plaatse nog geassembleerd te worden. Traditiegetrouw zorgt de wijnboer ook voor de wijn. En heerlijke kerstdag dus. 

Zonzijde

Mijn zus en zwager vierden veertien dagen vakantie op een Canarisch eiland en toen ik hen gisteren weer terugzag, keek ik in twee uitgeruste zongebruinde koppies. Onze zoon is voor zijn werk momenteel in Australië en stuurt me zomerse foto’s. Een vriendin appte me afgelopen week dat ze haar verbljf in Spanje heeft verlengd tot minstens half januari.  Zoveel zonovergoten berichten en verhalen doen me intens verlangen naar het licht. Dus zocht ik in mijn fotoarchief een passende foto. Ik warm me even aan het gevoel dat dit huis uitstraalt. En het helpt. Vandaag schijnt de zon.

Witte druiven

Na een rondreis door Schotland en Wales en een paar dagen Madrid, haalden we gisteren schoonzus en zwager op van het vliegveld in Rome. Deze wereldreizigers komen nog een week bij ons op de berg logeren. En ze vielen meteen met hun neus in de boter en hielpen mee.  Vanwege het mooie weer werd er vandaag begonnen met de wijnoogst bij onze vrienden. De druiven werden geplukt en daarna getransporteerd naar ons huis, waar mijn wijnboer de rest van het proces zal doen. Een behoorlijke logistieke uitdaging. Zó handig dat onze Australische familie al heel wat ervaring heeft als plukker en kenner.  Ze namen maar nauwelijks de tijd om te poseren.  Want eenmaal geoogst, is er direct veel werk te verrichten (wordt vervolgd) .

Monumentendag

Als er op de waterput 1735 staat, dan kun je wel spreken van een klein monument. 

Deze oude schouw is fraai betegeld. Eigenlijk jammer dat er een gaskachel staat en zonder de pioenrozen in de kolenkit had ik het mooier gevonden. Maar feit was wel, dat we in een monumentale boerderij logeerden vorige week.

En nu vandaag, op de Nederlandse Open Monumentendag, laat ik met graagte nog even dit fraais zien. Iedereen in NL gaat toch vandaag of morgen wel op bezoek in één van de meer dan 4000 opgestelde historische gebouwen? Klik hier voor meer informatie. Mijn Australische zwager kreeg in elk geval geen genoeg van al dit historische erfgoed.