Tempo tachtig plus

Namens wijnboer A3 dank voor alle hartelijke reacties op het bericht van gisteren. Onder het motto ‘thuis herstel je beter dan in het ziekenhuis’ richten we ons op het aansterken en dat gaat goed hoor. Samen cappuccino drinken, een wandeling, een lichte maatijd, uurtje rust en weer wat wandelen. Gisteravond aten we in de avondzon, zittend op ons riante balkon. De eetlust keert terug en zelfs de trek in een glaasje wijn. Als we zo doorgaan zitten de afgevallen kilo’s er bij hem weer snel aan en gaan we over tot de orde van de dag..

Zingend feesten

Aan het eind van een dag hard werken, hadden we gistermiddag zin om nog even de stad in te gaan. Eens kijken of er nog wat te beleven viel op de Italiaanse Bevrijdingsdag. Het was gezellig druk en de terassen zaten vol. Zó vol dat wij ons behielpen met een ijsje.

Ergens uit één van de smalle straten hoorden we gezang komen. Dus daar op af. Het was er een vrolijke bedoening. Lege tafels, lege wijnkaraffen. Gezien de vaandels die er hingen, moet dit wel één van voorstadia zijn van het feest van Ubaldo op 15 mei. Ik kom daar beslist tegen die tijd op terug.

Er waren ook nogal wat jeugdige voetbalteams die zingend door de straten trokken. Kortom een vrolijke bende daar in Gubbio. Datzelfde geldt voor ons in Caldese, waar vandaag gasten zijn gearriveerd. Ook daar kom ik op terug. Morgen al.

Wijn

Er wordt gesnoeid, gebonden en ook geproefd. Het snoeien en binden is ter voorbereiding van een nieuw wijnjaar. Geproefd wordt er van de oogst 2018 die nog niet gebotteld is. Dat ziet er dan zo uit.

Met gepaste blik rolt de wijn over de tong en met een flinke teug extra zuurstof  is het een geslurp van jewelste.  Over de witte wijn heerst tevredenheid, de rode moet nog verder ontwikkelen. In april zal de witte wijn op fles gaan en verandert onze Cantina terug in een logeerkamer. De wijn houdt ons het hele jaar een beetje bezig en ik verras niemand als ik zeg dat de wijnboer en ik daar groot plezier in scheppen.

 

De regie

Zoals ze haar leven lang de regie graag zelf in handen had, zo ook was vanmiddag haar afscheid. ‘Hou het luchtig, zet de muziek vooral lekker hard en na afloop wijn en happen zodat het crematorium in een gezellige kroeg verandert’. En natuurljk deden we dat met z’n allen. Het was een prachtig afscheid van een heel bijzonder mens. We gaan haar allemaal heel erg missen. Nu al.

 

 

 

Rosso e bianco

We zijn er druk mee. Gisterochtend werden de witte druiven van onze vrienden geplukt. De hagelschade viel uiteindelijk mee. Een deel is door mijn wijnboer meegenomen om hier verder te verwerken. De rest wordt door hun buurboer op de traditionele manier tot wijn gemaakt.

Deze wijnboer is er vooral op gebrand om een zo mooi mogelijke wijn te maken. Daarom zaten we gistermiddag de trossen na te kijken en te ontdoen van kwetsures. Vervolgens werden de witte druiven in en machine ontsteeld en ging er een snufje ontsmettingsmiddel bij dat flink werd doorgeroerd.

Bij het persen en later weer naar buiten brengen van de grote zware pers kwam de zoon van onze buren helpen, het is krachtpatsers werk. De pers werd schoongespoten en zal nog een keer gebruikt worden voor de rode druiven.

En dan is er nog een hele administratie om heen. Er wordt gerekend en gewogen en precies bijgehouden wanneer wat waaraan wordt toegevoegd. Maar daar haak ik af en ga maar eens voor het eten zorgen.

Botteldag

De rode wijn zat nog in houten vaten. Met de volgende oogst weer voor de deur moest er dus nodig gebotteld worden. Eén van de leukste klussen in het hele productieproces, wat mij betreft. Dus gingen we, na de nodige voorbereiding, aan de slag. Verzamelde flessen schoonmaken, etiketten printen, wijn in de fles en kurk er op. We doen dit altijd samen met vrienden. Druiven, apparatuur en kennis worden eerlijk gedeeld met elkaar.

Met dit als eindresultaat. En ja hoor, we brengen wat flessen mee naar NL om te  laten proeven. En kijk, zó eindigt onze samenwerkingsdag altijd. Dat zeg ik: een van de leukste dingen in het productieproces.

Landerig

Na de pranzo lopen we nog even door de stille straten van Gubbio. Zo langzamerhand komt aan de vakantieperiode een einde. Na drie maanden gaan de scholen weer beginnen en herneemt het normale leven zich. De sfeer is wat landerig, een enkeling heeft een paraplu bij zich voor je-kan-niet-weten.

Hoewel de temperatuur zo rond de 22 graden is, blijven de terrassen leeg. In de verte komt een bui aanrollen maar drijft ook weer over. Ik ga thuis de wijnetiketten in orde maken. In onze septemberroutine speelt alles rondom de wijnproductie een belangrijke rol. Ik kom er vast nog op terug.

De waarheid in wijn

In het zuiden van Umbria ligt de Strada del Sagrantino. Dat  is de naam van een rode druif die kenmerkend is voor deze streek. Wij hebben hem ook. Dus keek de wijnboer even hoe de druif van zijn collega erbij hangt. De trossen zijn al iets groter maar het verschil wordt veroorzaakt door de hogere ligging van onze wijngaard.

In Bevanga kwamen we dit bord tegen.  Dronken mensen plegen de waarheid te spreken, is de achterliggende gedachte.  Dat kan best wel eens kloppen. Maar doe mij maar de waarheid van nuchtere types. Toen we terugreden, passeerden we Trevi. Nuchtere vaststelling: beeldschoon.

In eigen beheer

Toch niet weer over wijnmaken, hè? Ja hoor, echt wel. Vandaag werd de witte wijn uit 2017 gebotteld. Zelf hebben we geen witte druiven maar onze wijnvrienden wél. De ene helft van de oogst werd naar een coöperatie gebracht, de andere helft naar ons. Hier in Caldese werd ontsteeld, geperst en er door de wijnboer met al zijn passie en kennis witte wijn van gemaakt. Het resulaat stemt zeer tevreden. De mannen hevelden en bedienden de kurkmachine, wij plakten de etiketten. De rode wijn ligt nog te rijpen en zal in september op fles gaan, vóór de oogst van 2018. Het begint op echte productie te lijken.

 

Winkelplezier

Nu mijn man, die ik sinds een paar jaar de wijnboer noem maar die ook luistert als je hem Adriano noemt, nu die man dus wijnboer is, komen we in bijzondere winkels. Winkels met een hoog Malle Pietje gehalte. Weet iedereen nog wie dat was? Een vriend van Swiebertje uit de gelijknamige TV-serie. Malle Pietje struikelde en stroffelde door zijn winkel waar zijn handel nogal onsamenhangend gepresenteerd werd. In zo’n soort winkel koopt de wijnboer kurken en andere aan wijn gerelateerde dingen. De schappen zien er nog netjes uit. Maar de voorraden staan wegens ruimtegebrek ook buiten.

Soms blijf ik in de auto even wachten en verlustig me aan de voertuigen van de andere klanten. De service en de kennis in het bedrijf is ongekend goed. Dáár gaat alle energie in zitten bij de eigenaren. En zo hoort het.