Voor wie durft

We wonen elk aan een andere kant van het Nationale Park de Monte Cucco en het moest er ééns van komen om elkaar daar te treffen voor de zondagmiddag pranzo. Mijn nichtje en haar man hadden al een kleine wandeling gemaakt toen we gezamenlijk op het terras aan tafel gingen.

Binnen in het restaurant was het stil maar elke tafel buiten was bezet. Niet zo gek met zo’n uitzicht, toch?

Er hingen een aantal deltavliegers in de lucht maar te hoog om goed in beeld te krijgen. Hier is er zojuist een geland. Het moet waanzinnig zijn om te kunnen vliegen op eigen kracht en alleen met behulp van de thermiek, maar het lijkt me doodeng. Voor de durfallen is dit een uitgelezen plek. Wij volstaan met kijken, ook leuk.

Achterkanten en meer

Op weg naar onze lunchafspraak liepen we langs deze huizen. Scheve aanbouwsels, een stapel verroeste stoelen; op ons eigen erf wil ik het netter, bij een ander vind ik het wel schilderachtig. Maar goed, daar ging het vanmiddag niet om. We hadden een afspraak met mijn nichtje en haar man, die net als wij deeltijd in Italië wonen. Halverwege onze huizen is de Monte Cuccu en daar zouden we afspreken bij Dal Lepre. Dat restaurant sloot echter op die berg zijn deuren en heropende in Gubbio. Een goede reden om dus dáár met z’n vieren de zondagse pranzo te houden. De familie zat al te wachten, de wijnboer besluipt hen.

Het is zo’n licht bewolkte dag, de temperatuur een graad of zesentwintig, het eten was perfect, de gesprekken genoeglijk en het tevreden gevoel na afloop droop weer van ons af. Kijk, mede voor andere vaste bezoekers van Dal Lepre, dat zijn naam een klein beetje aanpaste, maakten we deze foto. Stralend toch?

Kudde koeien

‘Was dit niet de plek waar we altijd koeien op de weg tegenkomen?’ zeiden we vorige week tegen elkaar toen we de Monte Cucco opreden. En jawel, we namen weer een haarspeldbocht en daar stonden ze. Ik denk dan ogenblikkelijk terug aan het boek, een Omnibus, dat ik van mijn oma kreeg: Heidi in de bergen, Heidi en Peter en nog een deel, waarvan ik de naam niet meer kan achterhalen. Bij het lezen van sommige passages kreeg ik tranen in mijn ogen. En dat las ik dan expres nog een paar keer. Gewoon om het fijne gevoel van ontroering nogmaals te voelen. Dat soort dingen schieten me te binnen als we een stel vrije bergkoeien tegenkomen. Zonder al te veel ontroering.

Soepeltjes improviseren

We hadden ons erop verheugd en we vonden dat we het wel verdiend hadden. Dus gingen we tóch, ondanks het feit dat mijn nicht en haar man op het laatst hadden moeten afbellen. Zij kregen een maand te vroeg huurders en moesten onverwacht het huis poetsen en alles voor verhuur in orde maken. We hadden met z’n vieren afgesproken op de Monte Cucco, een berg halverwege onze woonplaatsen.

Een pracht plek en een stuk frisser dan bij ons. We hadden telefonisch voor vier gereserveerd bij dal Lepre en onze verbazing was groot toen het restaurant gesloten bleek. De enige verklaring die we kunnen bedenken is dat er te weinig reserveringen waren om open te gaan en men had ons telefoonnummer niet.

Gelukkig is er op dezelfde berg nóg een eethuis op een meer beschutte plek in de bossen. Daar namen we samen een super eenvoudig maar smakelijk maal. Eenmaal weer thuis deden we een dutje en trokken daarna de werkkleren aan voor twee uur tuinarbeid. We zijn daarin nauwelijks te stoppen en hadden weer genoeg energie.

Koelte

De bergen, en dan bedoel ik niet die heuvel waarop wij wonen, maar de échte bergen, bieden altijd verkoeling. Dus waar konden we beter naar toe gaan dan naar de Monte Cuccu?  Mis. Koeler was het wel, maar druk óók. Er werd een wedstrijd of demonstratie met modelvliegtuigen gehouden. Het zag er zwart van de mensen en blauw van de auto’s.

Na wat geknutsel en technisch belangrijk gesleutel, werden de vliegtuigen de lucht in gestuurd.

Spectaculair gezicht, zeker omdat je al op grote hoogte staat waarbij je als het ware al een ‘helicopterview’ hebt. Maar ja. Hadden we niet genoeg vliegtuigen gezien de laatste dagen?

Voor ons zelf dachten we meer aan zoiets vandaag. Een beetje luiwammesen, eten en loom voor je uitkijken. En zo geschiedde. Op een andere berg, die we bereikten via een mooie route, hebben we van een eenvoudige pranzo genoten. De rest van de dag is het meer dit werk. Pas na zes uur komen we weer in de benen.

 

Julia’s vlucht

Staat ze hier nou al jaren op de Monte Cucco? Of is het doorgaans zó druk dat onze blik er nu voor het eerst op valt? Il volo di Giulia, oftewel de vlucht van Julia. Vanaf deze plek wordt aan die wonderlijke luchtsporten gedaan zoals hanggliding en parasailing. Het beeld past prachtig in zijn omgeving en je voelt hoe ze geniet van de de wind. Wij genoten ook maar op een andere manier. Ik laat wat foto’s zien onder het motto beelden zeggen meer dan woorden.