
‘Was dit niet de plek waar we altijd koeien op de weg tegenkomen?’ zeiden we vorige week tegen elkaar toen we de Monte Cucco opreden. En jawel, we namen weer een haarspeldbocht en daar stonden ze. Ik denk dan ogenblikkelijk terug aan het boek, een Omnibus, dat ik van mijn oma kreeg: Heidi in de bergen, Heidi en Peter en nog een deel, waarvan ik de naam niet meer kan achterhalen. Bij het lezen van sommige passages kreeg ik tranen in mijn ogen. En dat las ik dan expres nog een paar keer. Gewoon om het fijne gevoel van ontroering nogmaals te voelen. Dat soort dingen schieten me te binnen als we een stel vrije bergkoeien tegenkomen. Zonder al te veel ontroering.

