Voor wie durft

We wonen elk aan een andere kant van het Nationale Park de Monte Cucco en het moest er ééns van komen om elkaar daar te treffen voor de zondagmiddag pranzo. Mijn nichtje en haar man hadden al een kleine wandeling gemaakt toen we gezamenlijk op het terras aan tafel gingen.

Binnen in het restaurant was het stil maar elke tafel buiten was bezet. Niet zo gek met zo’n uitzicht, toch?

Er hingen een aantal deltavliegers in de lucht maar te hoog om goed in beeld te krijgen. Hier is er zojuist een geland. Het moet waanzinnig zijn om te kunnen vliegen op eigen kracht en alleen met behulp van de thermiek, maar het lijkt me doodeng. Voor de durfallen is dit een uitgelezen plek. Wij volstaan met kijken, ook leuk.

Vakantievierders

Nog nooit eerder is er zoveel twijfel geweest of onze dochter met haar gezin wel of niet naar Italië zouden komen. De vliegtickets waren al in januari geboekt en de vlucht ging uiteindelijk ook gewoon door. Voor het eerst maakten ze gebruik van de lijn Rotterdam Airport naar Perugia en ze waren in vijf uur van deur tot deur. Het vliegtuig zat maar voor de helft vol en het was dus een ontspannen reis. ‘Ik heb voor jullie een chill hoekje gemaakt meiden’, zei ik vanmorgen met het idee in hun eigen jargon te praten. ‘We noemen het gewoon een speelhoek, oma’, was het antwoord, daarmee het Engels vermijdend waaraan ikzelf altijd zo’n hekel heb. En het hier opgeslagen speelgoed werd met veel plezier herontdekt. Dat gaan weer gezellige tijden worden.

Vliegbewegingen

De hemel zit vol met condensstrepen van vliegtuigen van en naar The Hague-Rotterdam Aiport. Beter bekend als Zestienhoven. De opkomende zon geeft elke ochtend deze fraaie kleurschakeringen.

Een vliegend insect had onze hooggelegen huiskamer weten te bereiken. Hij zat binnen tegen de ruit verlangend naar buiten te kijken en ik gaf hem uiteraard zijn vrijheid terug.

Vanwege werkzaamheden staan er hekken langs het kanaal.  Vogels hebben daar geen hinder van, die vliegen toch wel op. Mij hinderde het hek wel. Die reiger langs de kant komt niet erg goed uit de verf.

En zou ik zélf nog willen vliegen dan had ik dat over het over het asfalt kunnen doen. Er lagen skates om gratis mee te nemen. Een paar maten te klein, dus daar wordt vast iemand anders heel gelukkig mee.

Hor

Een hagedis loopt over het slaapkamerhor en blijft zelfs even poseren. Grappige beestjes zijn het die zelden binnenkomen want daar is het te fris. Ze moeten het hebben van de opgewarmde buitenmuren en terrastegels waar ze overheen rennen.

Veel onsympathieker zijn de vliegen die juist wel naar binnen willen en daarna voortdurend tegen een raam aan vliegen tot ze dizzy in de vensterbank liggen te spartelen. Hoe ze toch altijd binnen weten te dringen weet ik niet. Deze twee onverlaten zaten aan de verkéérde kant van het hor. Blogmaatje Wieneke schreef een stuk over vliegen en wat er tegen te doen. Dat kun je hier nalezen. Kijk, daar kunnen we wat mee. Voorlopig staan hier bakjes met kruidnagels in azijn. Afgaande op de reacties op haar blog ontstaat er een wereldwijde run op kruidnagelolie.

Stapjes in de tijd

Op een dag als deze, waarop we weer naar Italië reizen, plaats ik een automatisch blog. Van tevoren leuke foto uitgezocht en zonder me er vandaag nog druk om te maken, gaat ie het web op. Handig hoor. Wat die foto betreft: ja, weer de kleinkinderen. Maar het plaatje is meer, vind ik. Het is mooi landelijk, het straalt zomerplezier uit en heeft een sfeertje dat me aanspreekt. De kleinkinderen zijn hier even voor zich zelf begonnen op een eigen kleedje. Een beetje apart van het grote gezelschap. Het lijken stappen op weg naar de volwassenheid. En zo hoort het ook. Maar wel graag een beetje langzaam aan.