Rozijnen en soepborden

Deze ingedroogde consumptiedruiven brachten me op een idee. We leggen deze minkukeltjes meestal in een schaal een beetje ver weg van het terras. Dan kan het vliegend insectenspul zich er tegoed aan doen en wij rustig zitten. Maar het zijn eigenlijk rozijnen, toch? Alleen dan totaal verdroogd.  Dus plan B bedacht.

Het idee van de natte pootjes tegen de mieren pikte ik van Ton. Op internet zag ik dat het vijf tot zeven dagen in de volle zon duurt vóór het rozijnen zijn. De kleine bakjes werden vervangen want de mieren vonden een brug. De eerste verzopen mier is nu een feit. Nu nog rozijnen.

Op wacht

We hebben Rinus aangesteld als frambozenwachter. Hij vindt het nog leuk ook, staat de hele dag te grijnzen. Zijn bloes begint te verschieten in de zon, maar daar geeft hij niet om want hij neemt zijn taak wél serieus.

Hij vroeg me nog even of ie werk moest maken van de mieren? Nee hoor Rinus. Die richten geen schade aan. Sterker nog: ze ruimen luizen en andere ongenode gasten op. Goede samenwerking dus tussen Truus en Rinus. En wij? Wij plukken daar de vruchten van.

Jeuk

Om te laten zien hoe dik de stam van deze boom is, dacht ik even een ‘Irene’ te doen. Maar ik greep in een mierennest met mijn rechter arm. Direct na de foto legde mijn wijnboer de camera op de grond en stonden we alle twee te klapwieken om die mieren uit mijn kleding te krijgen.  We aten overigens heerlijk bij dit door vrienden aanbevolen restaurant met de mooie naam Mariella. Het ligt even voorbij Gaifana in de gemeente Nocera Umbra.  Onze internet verbinding doet het weer, ontdekte ik gisteravond drie uur na thuiskomst. De jeuk van de mierenbeten verdween ook langzamerhand.

Noeste arbeid

Toen we vanmorgen na ons marktbezoek de berg weer opreden, kwam een tractor met een aanhanger vol boomstammen ons tegemoet. Daar moesten we echt een stuk voor achteruit rijden om hem ruim baan te geven. Nog geen tel later staan we oog in oog met een vrachtwagen vol bouwpuin. Het huis, dat een buurman een etage lager op de berg vorig jaar verkocht, wordt gesloopt. En weer maakten we plaats. ‘Wat ligt daar voor een vreemd bergje op het gras?’ zeiden we toen we uiteindelijk weer op ons erf stonden. Het blijkt dat mieren er met de graszaden vandoor zijn gegaan. Graszaden die vorige week op een kale plek op het grasveld verstrooid zijn. De mieren hebben er een knappe wintermarkthal van gebouwd. Het spijt ons zeer voor die beestjes maar nu gaan wij slopen en moeten zij plaats maken.

Meeëten

Eigenlijk is het helemaal geen lelijk bloemetje en ik denk dat het voornamelijk door zijn sterke geur komt dat Afrikaantjes niet zo populair zijn. Toch heb ik er heel wat opgekweekt dit jaar. Handig in de moestuin tegen insecten zegt men. En ook maar een paar in een leuke schaal op de tuintafel, omdat de mieren daar in colonne overheen banjeren. Niet dat die mieren zich er iets van aantrekken en zolang ze niet over mijn bord lopen mogen ze best wat kruimels meepikken. Aan onze tafel is plaats voor iedereen.

Kleurloos

Na dagen vol zon, gesprekken, zingen en lachen was het stil vanmorgen. Kleurloos ook. Bewolkt en kil. We pakken ons gewone dagelijkse leven weer op met grasmaaien en stofzuigen. Dat eerste is nodig vanwege de groei, het laatste omdat we een mierenplaag in onze slaapkamer hebben. Dus moeten die ijverige Truusjes er toch aan geloven. Mieren die door je bed marcheren is tamelijk ongewenst. Het lijkt erop dat we de strijd bijna geslecht hebben. De zon laat zich zo nu en dan zien maar de temperatuur zakt en zondag zou het hier zo maar twaalf graden kunnen zijn. De kleur vandaag komt nog uit Perugia waar gisteren een kleuterklas midden in de hoofdstraat dit prachtige kunstwerk maakte.