Energie

Maandagochtend, half negen. Er staan twee werkbussen op het erf. Toen wij in oktober op het punt stonden naar NL te vertrekken, ontdekte de wijnboer dat de stroomvoorziening van de zonnepanelen was gestopt. Natuurlijk werd de ‘elettricista’ (electricien) gebeld. Hij heeft alle installaties destijds bij ons aangelegd, we kennen hem al meer dan twintig jaar en hij staat altijd direct klaar. Vooral op momenten dat er problemen zijn met de pompen voor de watervoorziening. Helaas kwam deze keer zijn hulp wat moeizamer op gang. Het kostte de wijnboer heel wat frustrerende apps vanuit NL om de man aan te sporen om het systeem te repareren. Enfin, lang verhaal kort: hij heeft de problemen wel in kaart gebracht maar niet gerepareerd. Zodra we hier twee weken geleden waren teruggekeerd, meldde de man zich persoonlijk. Overleg bleek dringend nodig. Er was een nieuwe ‘inverter’ nodig want muizen of andere dieren hadden het een en ander doorgeknaagd.

Links ons houthok met opslag, in het midden de Enelpaal met twee man erbij en rechts achter de zonnepanelen. Enel is de stroomleverancier. Wij leveren stroom aan het net en Enel betaalt ons terug. Dat is dus een half jaar niet gebeurd, helaas. Er werd na overleg een nieuwe invertor besteld, er zijn antimuizen- spullen in het kastje gestopt en vandaag is de boel geïnstalleerd.

De technische details ontgaan me maar hier zitten de wijnboer en de elettricista nog van alles te regelen met de internetverbinding naar Enel, die maandelijks de terugbetaling moet garanderen. De zaak is weer in orde en we merkten dat we nu zijn klanten met de hoogste prioriteit waren. Soms zijn dit soort dingen ook alleen maar op te lossen als er persoonlijk contact en overleg is. Nu zitten we nog te wachten op de komst van de gasleverancier. Als die geweest is, zijn alle energiebronnen weer op volle sterkte. En wij hebben, na de rustdag van gisteren, ook weer genoeg energie om lekker buiten bezig te gaan.

We leren het nooit

Gisteren kochten we een klein elektrisch verwarmingsdingetje. Fijn voor de momenten dat je stil gaat zitten, de avonden nog kil zijn en je gas wil sparen door de cv niet aan te zetten. Nu was het bittere noodzaak want bij aankomst dinsdagmiddag bleek de gastank leeg. Bij ons laatste bezoek in februari was daar nog geen sprake van. Enfin, we kunnen improviseren, doen de open haard aan, koken op twee elektrische pitjes in de studio en blijven maar zoveel mogelijk in beweging. En de gasleverancier bellen, dat kunnen we ook. Vanmorgen om half tien reed de autista ons pad op. De laatste leverantie was in 2021 dus zó gek is het nou ook weer niet dat we zonder zaten.

Op de eerste foto is goed te zien dat onze omgeving zo hoog op de berg nog behoorlijk winters is. Hier en daar valt vandaag zelfs een verdwaald sneeuwvlokje en de temperatuur haalt de twee cijfers bij lange na niet. Natuurlijk ga ik toch op zoek naar hoopvolle voorjaarstekenen. De Vlier voor het huis loopt uit. In het gras staan blauwe druifjes te bloeien en gistermiddag kwam de wijnboer met deze takken binnen. ‘Ik denk wel dat je dit leuk vind’ zei hij erbij. De lieverd.

Blauw van de kou

Goed. Buiten is het zestien graden, binnen was het twaalf. Maar daar komt snel verandering in want de gasman kwam rond half één als een ware verlosser ons terrein op rijden. We kunnen weer douchen, normaal koken en tegen de centrale verwarming leunen. Als koukleum heb ik daar af en toe grote behoefte aan. Ik ging ook maar eens op zoek naar kleur. Vorig jaar stond er van alles in bloei op deze datum. Vandaag stellen we ons hiermee tevreden.

Vanwege de gasman misten we de markt van Gubbio maar vanwege geen regen werken we lekker in de tuin. Tevreden mensen hier, méér dan tevreden.