De natuur is grillig

Hoewel er regen was voorspeld, begon de dag droog. Dus wij naar buiten met in het achterhoofd een alternatief druildagplan. We konden zowaar wel één uur tuinieren. Ik maakte bovenstaande foto van de pergola met blauwe regen. In mijn archief zocht ik een foto op van exact een jaar geleden. Tsss.

Plan B werd van kracht. Een reorganisatie in de slaap-werkkamer. Verplaatsen en opruimen van kasten. Sinds vorig jaar hebben we een snellere internetverbinding en kan ik draadloos achter de laptop zitten. We schoven een werktafel richting het raam. Zo kan ik kabelloos veel fijner werken en ik heb een fraai uitzicht. Als het niet regent.

 

Advertenties

Gerommel in de marge

Bij het zien van deze enorme container dacht ik ogenblikkelijk aan mijn opuimprojectjes. Die liggen even stil. Terwijl ik dus graag kilo’s uitgezochte papiertroep zou willen wegplempen. Overbodige kleding wil doneren en de stofkam nog eens door de huisraad zou willen halen. Te veel en te leuke afspraken zorgen ervoor dat ik een strakke weekplanning moet maken. Wat hebben we nog aan eetbaars in huis? Wanneer verschoon ik de bedden en hoe laat komt morgen de schilder? Het lukt om vandaag weer wat af te handelen in de schier oneindige  stroom van klusjes. En morgen? Dan breng ik twee flink gevulde tassen naar de kringloop. Die staan al weken te wachten op transport.

Feestelijk terugblikken

Mijn ouders smeerden altijd stapels boterhammen als we naar het strand gingen. Die werden in een grote trommel gedaan met een keurige papieren scheiding tussen hartig en zoet belegde sneetjes. Toen ik jaren later bij de kringloop exact zo’n trommel tegenkwam, kocht ik het exemplaar uit pure nostalgie. En later nogmaals. Ik heb er dus twee. In de ene trommel bewaar ik felicitatiekaarten die we ontvingen toen we 25 jaar getrouwd waren of bij andere speciale gelegenheden. In de andere trommel zitten dit soort troepjes.

Er is ook nog een schoenendoos, waarvan de inhoud er dan weer zó uitziet.

Enfin, de kaarten zijn herlezen en daarna weggegooid. De twee trommels vulde ik met vrolijk herbruikbaar cadeaugedoe, de schoenendoos is leeg en kan weg. Ik vorder langzaam maar gestaag in mijn opruimronde.

Het eet geen brood

Nee. Maar het vergaart wel stof. Dat constateer ik als ik weer eens een kastje opentrek. Nu nam ik het reiskastje onder handen en deed mijn uiterste best niet weemoedig te worden tussen alle stadsplattegronden, landkaarten, knipsels en visitekaartjes. Plattegronden zijn in de tijd van de GPS al jaren behoorlijk overbodig. Ik zou ze kunnen hergebruiken om schoenendozen te beplakken, die dan weer spullen kunnen bevatten. Ja, doei! Een bewoner van een Tiny-House sprak van ‘zolders vol uitgestelde beslissingen’. Raker kan het niet getypeerd worden. Als ik zo iets lees kan ik ineens wél snel beslissen. Weg met de overbodigheid.

‘k Zou zo graag een ketting rijgen

Gelukkig hebben we drie kleindochters die het vast leuk vinden om samen met deze oma een ketting te rijgen. Want ik lijk dan wel stoer met wegdoen van spullen, er doemen telkens nieuwe mogelijkheden op tot hergebruik. Enfn, ik vond nog een aardig doosje in de vorm van een ladenkastje. Daarin zitten nu alle kralen die ik tegenkwam bij mijn opruimronde. Het staat inmiddels in de speelgoedkast waar de meisjes, zodra ze hier zijn, onmiddellijk op af gaan. De licht- en donkerblauwe kralen komen van een armband en ketting die mijn eerste vriendje voor me maakte. Dat is vijftig jaar geleden. Oma bewaart de dingen wel héél erg lang.

Mijn storm is bijna gaan liggen

Terwijl de storm om het huis raast, raas ik dóór het huis. Daar hebben we de krantenbak. Ook wel lectuurmand genaamd. Een plek waar nogal eens wat in verdwijnt zonder directe noodzaak tot diepgravend opruimgedoe. Kom ik een paar oude Seasons tegen. Ik besluit ze naast mijn bed te leggen, iedere avond nog een exemplaar door te bladeren om ze daarna door te geven aan een andere liefhebber. Maar ze zijn veel te inspirerend om oppervlakkig in te bladeren. Ik kom leuke logeeradressen in Zuid Italië tegen, waar we wat aan kunnen hebben. Mijn opruimvlaag kalmeert een beetje maar dat sta ik niet toe. Ik hoor mijn keukenlades roepen.

Chaos

Er bestaat een opruimwet die zegt: zaken die je binnen vijf minuten af kunt handelen, moet je meteen doen. Dat voorkomt enorm veel rommel. Als het gaat om de vuile kopjes naar de keuken te brengen, dan is dat geen probleem hier. Maar als het om papierwerk en administratie gaat, loopt de boel geregeld uit de hand. Dus moest er een gezamenlijke werkkamer-opruimdag komen. Waarom neem ik altijd en overal folders van mee? Om ze na drie maanden bij het oud papier te gooien? Waarom liggen theaterkaartjes me nog een tijdje te herinneren aan die fijne voorstelling? Iedereen snapt dat ik vandaag een paar kloeke voornemens maak en wij de papiercontainer tot aan zijn nek toe vullen.