Variaties op een thema

Mijn zoon stuurde me bovenstaande foto met de vraag of ik deze variant al kende. Nee dus. Maar wat prachtig. Ik moet er nog achteraan wie de fotograaf hiervan is.

In het jaar van de Gouden Eeuw fotografeerde Carolien Sikkenk op diverse historische locaties in Delft iconische Vermeerfiguren met hedendaagse trekken. Ze zijn in het Vermeer Centrum te bewonderen.

Als de stand van het hoofd en de kleuren kloppen, volstaat ook een paraplu om het beeld van het Meisje met de Parel op te roepen. Zélfs als er geen goudgeel en blauw aan te pas komt zoals bij de mooie donkere vrouw, herkent iedereen er het werk van Vermeer in. Mijn fascinatie neemt alleen maar toe.

Kerstmis

Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.

Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.

De verleiding

Toen we een week of zes geleden in Buren deze winkel binnenstapten, met de toepasselijke naam De Verleiding, werd er niet lang nagedacht. Er stond een fraaie bronzen uil te koop waarvoor de wijnboer ogenblikkelijk bezweek.

Zijn fascinatie voor uilen ontstond nadat we er twee in huis vonden. Ze waren door de schoorsteen naar beneden gevallen en hadden zich binnen uiteindelijk doodgevlogen. Sneu verhaal en een hoop troep. Inmiddels hebben we, min of meer toevallig, vijf uilen-kunstwerkjes in huis. En net zoals bij het meisje van Vermeer, is het de hoogste tijd ook weer te stoppen met zo’n verzameling. Deze uil heeft op de rand van de schoorsteen in Caldese een plek gekregen. Alleen voor de foto’s mocht ie even naar buiten.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Spelen met meesters

Van de vriendin die mij eerder verraste met een paar meisje-met-de-parel-sokken, kreeg ik afgelopen week dit doosje. Het bevat zestig kaartjes waarop beroemde portretten. Je kunt er memorie voor gevorderden mee spelen want de bij elkaar behorende portretten zijn telkens twee verschillende door de zelfde meester vervaardigd. Hier wat voorbeelden.

Kortgeleden was ik bij de kringloop en kocht drie metalen vakkenbakken. Van oorsprong sorteerbakken voor spijkers en moeren maar ik zag er zaaibakken in. Of letterbakken voor mijn schelpen  en stenen. Kortom, het kon nog alle kanten op.

Plotseling staat er en mini galerie met oude meesters in de kamer.

Het meisje met de parel

Dat er mensen zijn die bij het zien van Vermeer’s meisje aan mij moeten denken, is erg geestig. Maar nog veel leuker is het als ze vervolgens een geschenk voor me kopen. Dit brillendoekje ontving ik een paar maanden geleden van een lieve vriendin uit Apeldoorn.

‘We hopen niet dat je ze al hebt’, spraken vrienden die gisteravond hier kwamen eten. Uit Lille hadden die leukerds een paar sokken voor me meegenomen. ‘Nog nooit eerder gezien’ zei ik naar waarheid.

Vanmorgen was er post van Sint Nicolaas. S.v.p. dragen op mijn feest, staat er. Dat zal ik zeker doen Sint. Ik bestudeerde het poststempel. Geen Madrid, mogelijk Rotterdam? Moet ik het in de blogwereld zoeken? Nadat ik van verbazing ben bekomen, want hoe toevallig wil je het hebben, dank ik alle gevers hartelijk. Ik ben er oprecht blij verrast mee. En nu ik dan toch al royaal over mijn limiet van honderd woorden blogtekst heen ben, kan ik ook nog wel even mijn schilderijencollectie laten zien.

Minimalistisch meisje

Ze geeft zich wel erg bloot hier. Een slang met een soort drakenkop slingert zich om haar heen. Ik vermoed een relatie met Eva. Dit meisje werd door een vriendin gevonden in een galerie in Brabant. De naam van de kunstenaar heb ik niet meer kunnen achterhalen.

Hier is ze tot wat essentiele onderdelen teruggebracht. Grafische kunst uit Zweden van Hylpric. Gemanipuleerd met een computer. Jammer dat roze de boventoon voert, ik mis het mooie blauw.

Ook dit is bewerkt beeld maar wat mij betreft fantastisch gedaan. Een zusje stuurde deze door, herkomst verder onbekend. Mijn verzameling Meisje met de parel blijft groeien. Met dank aan de inzenders en vooral ook aan Johannes Vermeer.