Win win

foto van het www

Samen met een vriendin eerst bij haar aan de koffie, toen naar de kringloop en geëindigd bij de Smulhoeve. Wat een gezelligheid. Bij Rataplan in Leidschenveen, waar ik geregeld kom maar zij nog niet eerder was, keken we weer ons ogen uit maar kochten niets. Ik was op zoek naar een notenkraker maar die blijft dus nog even op mijn lijstje staan. Met een andere vriendin heb ik nog een rondje Westland-kringlopen in de planning, dus dat gaat wel goed komen. Lunchcafé De Smullhoeve ligt naast Stadsboerderij Landzigt en beide bieden werkgelegenheid aan mensen met een verstandelijke beperking. Het brood en de koekjes worden gebakken in Bakkerij Het Blauwe Hek, van Ipse de Bruggen, een organisatie in de gehandicaptenzorg.

Bij het verlaten van De Smulhoeve zag ik dit kunstwerk in de hal hangen. Geweldig! De kunstenaar heeft zijn atelier in De Ruimte in Delft, ook al behorend bij Ipse de Bruggen. Tegenwoordig maken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt weer deel uit van de maatschappij. Dat is toch fantastisch, hè? Je ziet dat iedereen plezier heeft in zijn of haar werk en dat maakt dat ik graag kom in dit soort gelegenheden.

Het Meisje met een fiets, een fiets en het meisje

klik op de foto voor vergroting

Fietsen en Het Meisje met de parel, ze zijn wat mij betreft tekenend voor Delft. Over de fietsen struikelen we hier bijna, het Meisje kom ik graag tegen. Deze aangetroffen combinatie kon ik dan ook niet zomaar voorbij lopen. Toen kwam ik een opgedregde fiets tegen. Behoorlijk aandoenlijk zoals hij zich nog vasthoudt aan de brugleuning. Geen spaak meer te bekennen maar hij staat nog wel op slot!

Het meisje met de earpod trof ik aan in een blad. Ik heb absoluut niet de wens haar te gaan borduren, hoor. Het meisje op de eerste foto vraagt zich af of ze doof is, het tweede meisje hóudt zich doof.

Delftse (be)spiegeling

Na elf uur vanmorgen was er iemand in De Winkel zodat ik het gisteren telefonisch bestelde voorwerpje af kon halen. Op FB had ik van blogvriendin Els de tip gekregen dat het Meisje met de Parel in kerstbal-achtige vormen bestaat. Ach, denk ik dan: ik heb genoeg neppe meisjes, ik wil er niets meer bij hangen. Maar de verzamelaarster in mij kreeg toch de overhand.

Op de terugweg naar huis zag ik deze kerstversieringen met Delfts Blauwe attributen. De spiegelende ramen maken het lastig om te fotograferen maar deze donkere en regenachtige dag kan nog wel wat vrolijke versiering gebruiken. Al is de kerstperiode na Driekoningen afgesloten, de moeite die men heeft gedaan om raam en deur toepasselijk te versieren, beloon ik hierbij nog even.

Tegelcompositie

foto van het www

Om allerlei praktische redenen gingen we gisteren met de auto naar het winkelgebied de Zuidpoort waar ook de tandartspraktijk is. Het bovengronds komen vanuit de parkeergarage is tamelijk spectaculair. Hugo Kaagman heeft ter ere van het tienjarig jubileum in 2015 van winkel- en cultuurcentrum De Zuidpoort deze muurschilderingen gemaakt.

Hij koos heel toepasselijk voor Delfts Blauwe tegels met historische achtergrond. We zien het Meisje met de Parel, Molen de Roos en de Nuna, de zonne-auto. Maar ook de microscoop van Leeuwenhoek, Willem van Oranje samen met Koningin Juliana. Er zijn bovendien allerhande kleine grapjes in verwerkt, kijk maar naar het schommelende figuurtje aan de A van Parking.

Het Delftse Centrum is zeer autoluw en aan de randen ervan zijn in alle windrichtingen grote ondergrondse parkeergarages gerealiseerd. Ook recent bij het nieuwe station en vlakbij de Koepoort de Marktgarage. In deze laatste zijn we nog nooit geweest maar als het er net zo fris en aantrekkelijk uitziet als de Zuidpoort dan lijkt me dat voor de toeristen handig, alhoewel wel duur! Dus beter nog, kom met het openbaar vervoer.

Vreemde snuiters

Even wegdromen bij een palmboom. Zacht wiegend door een tropisch briesje aan een wit zandstrand bij een helderblauwe zee. Maar ik zag deze vandaag in een Delftse achtertuin. Waarom vind ik dit nou ongepast? In huiskamers zetten we ook tropische planten en daar schrik ik minder van. Ik ga er maar van uit dat de bewoners genieten van deze boom die hun vast de illusie van vakantiegevoel zal geven. Dan geniet ik nog even van een andere rare snuiter, die ik vandaag toegezonden kreeg van schoonzoon. Minstens even ongepast om de sensuele lippen op dit het meesterwerk van Johannes Vermeer te verstoppen onder een mondkapje. Maar daar geniet ík nou van.

Variaties op een thema

Mijn zoon stuurde me bovenstaande foto met de vraag of ik deze variant al kende. Nee dus. Maar wat prachtig. Ik moet er nog achteraan wie de fotograaf hiervan is.

In het jaar van de Gouden Eeuw fotografeerde Carolien Sikkenk op diverse historische locaties in Delft iconische Vermeerfiguren met hedendaagse trekken. Ze zijn in het Vermeer Centrum te bewonderen.

Als de stand van het hoofd en de kleuren kloppen, volstaat ook een paraplu om het beeld van het Meisje met de Parel op te roepen. Zélfs als er geen goudgeel en blauw aan te pas komt zoals bij de mooie donkere vrouw, herkent iedereen er het werk van Vermeer in. Mijn fascinatie neemt alleen maar toe.

Kerstmis

Deze oma kon het niet laten, hè? Bij de ingang van het Vermeer Centrum hoefde ik de de kleindkinderen niet eens aan te sporen. Hier is zo overduidelijk te zien dat een hoofd door een gat steekt, dat de illusie van het Meisje met de Parel compleet wegvalt en het grappig wordt.

Toen we later bij ons thuis aan tafel gingen, zei de kleinzoon zich al te verheugen op het Kerstdiner. Ik snap zijn associatie maar persoonlijk hou ik me daar nog helemaal niet mee bezig. Ik moet er nog niet aan dénken zelfs. Maar als liefhebber van goed gevulde tafels met daar omheen mensen die me lief zijn, deed zijn opmerking me wél wat. Grappig en lief, dat zijn ze, die kleinkinderen van ons.

De verleiding

Toen we een week of zes geleden in Buren deze winkel binnenstapten, met de toepasselijke naam De Verleiding, werd er niet lang nagedacht. Er stond een fraaie bronzen uil te koop waarvoor de wijnboer ogenblikkelijk bezweek.

Zijn fascinatie voor uilen ontstond nadat we er twee in huis vonden. Ze waren door de schoorsteen naar beneden gevallen en hadden zich binnen uiteindelijk doodgevlogen. Sneu verhaal en een hoop troep. Inmiddels hebben we, min of meer toevallig, vijf uilen-kunstwerkjes in huis. En net zoals bij het meisje van Vermeer, is het de hoogste tijd ook weer te stoppen met zo’n verzameling. Deze uil heeft op de rand van de schoorsteen in Caldese een plek gekregen. Alleen voor de foto’s mocht ie even naar buiten.

Onverzadigbaar

We kochten zaterdag een paar geschenken voor onze Italiaanse buren en vrienden. In de museumwinkel van de Nieuwe Kerk lag deze presse papier. Die kon ik niet weerstaan. Ik moet nog even kijken hoe te bevestigen in mijn mini galerie. Maar nu hou ik echt op hoor, riep ik vervolgens. Het mag niet gierend uit de hand lopen met dat Meisje. Toen ging de opa in dit huishouden woensdag met de twee oudste kleinkinderen naar het Mauritshuis in Den Haag. En ja, daar hangt de enige echte en er staat een heerlijk meisje bij.

In de museumwinkel tenslotte werd dit kussen nog even op de foto gezet. En nee, die wil ik niet hebben. Echt niet. Als foto is ie leuk genoeg.

Spelen met meesters

Van de vriendin die mij eerder verraste met een paar meisje-met-de-parel-sokken, kreeg ik afgelopen week dit doosje. Het bevat zestig kaartjes waarop beroemde portretten. Je kunt er memorie voor gevorderden mee spelen want de bij elkaar behorende portretten zijn telkens twee verschillende door de zelfde meester vervaardigd. Hier wat voorbeelden.

Kortgeleden was ik bij de kringloop en kocht drie metalen vakkenbakken. Van oorsprong sorteerbakken voor spijkers en moeren maar ik zag er zaaibakken in. Of letterbakken voor mijn schelpen  en stenen. Kortom, het kon nog alle kanten op.

Plotseling staat er en mini galerie met oude meesters in de kamer.