Energie

Maandagochtend, half negen. Er staan twee werkbussen op het erf. Toen wij in oktober op het punt stonden naar NL te vertrekken, ontdekte de wijnboer dat de stroomvoorziening van de zonnepanelen was gestopt. Natuurlijk werd de ‘elettricista’ (electricien) gebeld. Hij heeft alle installaties destijds bij ons aangelegd, we kennen hem al meer dan twintig jaar en hij staat altijd direct klaar. Vooral op momenten dat er problemen zijn met de pompen voor de watervoorziening. Helaas kwam deze keer zijn hulp wat moeizamer op gang. Het kostte de wijnboer heel wat frustrerende apps vanuit NL om de man aan te sporen om het systeem te repareren. Enfin, lang verhaal kort: hij heeft de problemen wel in kaart gebracht maar niet gerepareerd. Zodra we hier twee weken geleden waren teruggekeerd, meldde de man zich persoonlijk. Overleg bleek dringend nodig. Er was een nieuwe ‘inverter’ nodig want muizen of andere dieren hadden het een en ander doorgeknaagd.

Links ons houthok met opslag, in het midden de Enelpaal met twee man erbij en rechts achter de zonnepanelen. Enel is de stroomleverancier. Wij leveren stroom aan het net en Enel betaalt ons terug. Dat is dus een half jaar niet gebeurd, helaas. Er werd na overleg een nieuwe invertor besteld, er zijn antimuizen- spullen in het kastje gestopt en vandaag is de boel geïnstalleerd.

De technische details ontgaan me maar hier zitten de wijnboer en de elettricista nog van alles te regelen met de internetverbinding naar Enel, die maandelijks de terugbetaling moet garanderen. De zaak is weer in orde en we merkten dat we nu zijn klanten met de hoogste prioriteit waren. Soms zijn dit soort dingen ook alleen maar op te lossen als er persoonlijk contact en overleg is. Nu zitten we nog te wachten op de komst van de gasleverancier. Als die geweest is, zijn alle energiebronnen weer op volle sterkte. En wij hebben, na de rustdag van gisteren, ook weer genoeg energie om lekker buiten bezig te gaan.

Regendag

Zondagochtend. Dit is het uitzicht vanuit onze slaapkamer. Gisteren vertrokken de laatste vakantievierders en sindsdien regende het. De was moet binnenshuis drogen maar dat is eigenlijk het enige nadeel van de regenval.De stoffige weg en idem zonnepanelen, de wijngaard, het gras en de fruitbomen; het kan allemaal wel wat nattigheid hebben.Vanwege het prachtige weer de afgelopen maand zijn we aan kleine huishoudelijke klusjes niet toegekomen. Zo moet de ruimte onder de trap nodig uitgemest worden. Daar liggen restanten tegels die we gaan hergebruiken, plannen genoeg voor de komende dagen.

Ons uitzicht om half vier ziet er al weer een stuk beter uit. Zo wordt een regendag toch nog een zondag. En kunnen de huishoudelijke klusjes ook ingewisseld worden voor tuinwerk. Maar eerst onze rustdag afronden.

Evenwicht

In Nederland is het vandaag de dag van de duurzaamheid. Dat geeft mij bloginspiratie. Onze zonnepanelen en houtvoorraad leveren ons energie en warmte. Het houthok is opgebouwd uit oude kratten waarin destijds de terrastegels zijn aangevoerd. Goed bezig dus, qua duurzaamheid. Twee huizen, twee auto’s en een paar keer per jaar heen en weer vliegen vormen het tegendeel van duurzaam bezig zijn, ik ben me dat zeer bewust. Echter; we proberen ons terrein van drie hectare op een milieuvriendelijke manier in stand te houden en waar mogelijk te verbeteren. Bij langere afstanden in Nederland en Italië nemen we als het even kan de trein, plastic tasjes worden geweigerd of hergebruikt en bezoek aan kringloopwinkels is favoriet. Binnenkort ga ik, in navolging van Moesker, stoffen tasjes maken. Hoe het met de balans van onze duurzaamheid staat is maar de vraag. Het bewustzijn is er.

Ingeburgerd (of niet)

De twee bevriende heren zaten gistermiddag adressen uit te wisselen. ‘Je moet eens naar Argentina gaan’ hoorde onze vriendin, die halverwege het gesprek inviel, A3 zeggen. ‘Ah’, reageerde ze: ‘is het eten daar lekker?’ Nou, niet echt want ze verkopen er uitsluitend grasmaaiers. Zij is dus behoorlijk ingeburgerd als parttime Italiaanse want hier wordt áltijd en óveral over eten gepraat.
We hebben een storing bij de meter van de zonnepanelen. Daar zou, na intensief heen en weer gebel en gemail, eindelijk iemand voor langs komen. Maar die kwam dus niet. Afspraak is afspraak wordt hier toch anders ingevuld. Dat went nooit. Ingeburgerd of niet.

No Foligno

Heb vanmiddag aardige foto’s gemaakt in het centrum van Foligno. Daar hadden we een afspraak met de leverancier van onze zonnepanelen. In een deprimerend kantoor, maar dit terzijde. Vanwege subsidies en andere geldstromen die niet volgens afspraak verlopen in bureaucratisch Italië. Maar ook dáár gaat dit blog niet over. De foto’s staan op het interne geheugen van mijn Lumix-camera en daar willen ze maar niet vanaf. Waarom ze niet gewoon op het schijfje staan dat in de camera zit, is me ook al een raadsel. Kortom, ik plaats een foto uit Fano van afgelopen zondag, gemaakt op de bloemen en plantenmarkt. Het raadsel van de zonnepanelen is deels opgelost. En daar ging het vandaag eigenlijk om.

Energie

Op de helling achter het huis hebben we zonnepanelen geinstalleerd. Sinds 2010 wekken we onze eigen elektriciteit op. Dat klinkt super en dat is het ook, ware het niet dat de Italiaanse overheid wat laks is. Wij betalen gewoon ons energieverbruik en krijgen pas naderhand de stroom die wij leveren, terugbetaald. Een gecompliceerde en vertragende manier van doen. A3 houdt de in-en uitgaven hiervan netjes bij en binnenkort kunnen we weer een overmaking tegemoetzien. In dit tempo duurt het meer dan twintig jaar voor we onze kosten eruit hebben. Bij aanvang van dit project was ons voorgerekend dat het in acht jaar terugverdiend was. Maar we zijn wel lekker milieubewust bezig.