Brabantse hartelijkheid

We rekenden uit dat zij een jaar of twintig was en ik vijf, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Ze droeg toentertijd nog een habijt. Tijdens haar noviciaat leerde zij mijn tante kennen. Na dertien jaar sloop ze het klooster uit om er nooit meer terug te keren. Ze trouwde en bleef bevriend met mijn tante die ook het klooster had verlaten. Twaalf jaar geleden ontmoetten wij elkaar weer toen we de zorg om haar vriendin, mijn tante, deelden. Deze laatste bleek Alzheimer te hebben. Die tante is alweer tien jaar geleden overleden maar nog elk jaar gaan wij naar die vriendin toe en delen onze dierbare gezamenlijke herinneringen. De steun, liefde en zorg die zij destijds gaf, is onbetaalbaar. Op het dorpsplein van zo’n typisch Brabants plaatsje aten we een broodje in de wetenschap dat we bij leven en welzijn hier volgend jaar gewoon weer zitten.

Het Brabantse land

‘Je moet ook nog even in het centrum rondkijken’ had een van onze mede-ontbijters gezegd, ‘want dat is de moeite waard’. En dus lopen we in fraai zonnig herfstweer richting centrum Hilvarenbeek. Het is koud geweest met lichte nachtvorst.

Inderdaad, wat een verrassend fraaie plaats, we waren hier nooit eerder. Nou ja, gisteren ook want er was iets te vieren. Maar daar hoop ik de komende week op terug te komen, zodra er wat foto’s zijn doorgemaild.

Nu laat ik de toeristische plaatjes zien van dit Brabantse plaatsje waar we zo gastvrij en bijzonder zijn onthaald. De tekst onder de buste van Anton van Duinkerken kon niet toepasselijker slaan op de afgelopen 24 uur.

Minimalistisch meisje

Ze geeft zich wel erg bloot hier. Een slang met een soort drakenkop slingert zich om haar heen. Ik vermoed een relatie met Eva. Dit meisje werd door een vriendin gevonden in een galerie in Brabant. De naam van de kunstenaar heb ik niet meer kunnen achterhalen.

Hier is ze tot wat essentiele onderdelen teruggebracht. Grafische kunst uit Zweden van Hylpric. Gemanipuleerd met een computer. Jammer dat roze de boventoon voert, ik mis het mooie blauw.

Ook dit is bewerkt beeld maar wat mij betreft fantastisch gedaan. Een zusje stuurde deze door, herkomst verder onbekend. Mijn verzameling Meisje met de parel blijft groeien. Met dank aan de inzenders en vooral ook aan Johannes Vermeer.

Snelwegrit

Vanwege de gezelligheid reed ik met de wijnboer mee naar een Nederlandse collega in het Brabantse Rijen om aanvullende meststoffen te halen. Hij woont in het hoekhuis van deze fraaie rij. Het was vanmiddag nogal wisselvallig weer.  De terugweg zag er daardoor zó uit.

Ik zag ook nog kans een deel van de rit in slaap te sukkelen. Iets minder gezellig voor de chauffeur.

Verbindingsweg

Ooit was hier een zandpad door de bosrijke omgeving van Vught, later een heerbaan waar Napoleon met zijn legers over trok. In ’t Groene Woud aten we gisteren tijdens het middaguur een dagschotel. Een bezoek bij een vriendin in Loon op Zand combineerden we met een bijzondere aankoop in Vught. Over dit laatste kom ik nog wel te spreken als we weer in Italië zijn. De historische uitleg op de placemat eindigt met de vaststelling dat de Brabantse gastvrijheid nog steeds bepalend is voor de sfeer in deze landelijke omgeving. Daar kan ik me helemaal in vinden. Wat een enorme porties serveert men. Al is daar op de onderste foto nog niets van te zien.  .

kleur bekennen 19

Mijn dag kan niet stuk

In een stralend zonnetje reden we door het mooie Brabantse land. De één ging op werkbezoek en de ander op koffievisite. Ik zat bij een stralende vriendin die immer kwiek, vrolijk en hartelijk is. Na afloop zag ik in haar woonplaats dit betonnen parkeerverhinderpaaltje. Daar werd ik ook al blij van. Bij thuiskomst zat bij de post een brief waaruit blijkt dat ik een prijs gewonnen heb, die morgenochtend in alle vroegte geëffectueerd wordt. Behalve dat absurde vroege tijdstip vind ik het erg leuk en een hele eer. Het heeft met Delft en zijn historie te maken. Morgen meer hierover.

(kleur bekennen 27)