Het boshuis

Gistermiddag waren we uitgenodigd bij buren van ons die in de bossen bij Elspeet een buitenhuisje hebben. Wat een plek zeg. Om de biodiversiteit te bevorderen waren ze begonnen een grotere vijver uit te graven. Dat moet een paddenpoel worden en een salamanderparadijs.

Het is dat ik het een beetje onbeschaamd vind om bij zo’n eerste bezoek uitvoerig foto’s te lopen maken, maar ik had graag laten zien hoe gezellig we daar zaten. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hadden goede gesprekken over heden en verleden. We kennen elkaar ongeveer vijftien jaar, dan is het extra leuk verhalen te delen over de tijden daarvoor. Dan berg je de camera weg en geniet je gewoon met z’n vieren van de raakvlakken die je opnieuw ontdekt. Zij zijn tijdens een rondreis door Europa twee keer bij ons in Italië langs geweest. Hier is dus sprake van goede buren én verre vrienden.

Duintuin

Terwijl mijn zusje koffie zette en ik op gepaste afstand wilde blijven, kroop ik met camera rond in de tuin. Ik zette zomaar wat hoekjes op de foto. Volgens mij is ze nog bezig met die twee stoeltjes, gezien het schuurpapier. Ik vergat het haar te vragen. Dat ze een juttershoekje hebben, hoefde ik niet te vragen. dat wist ik al. Ik hoop er altijd nog eens flessenpost aan te treffen.

Vanaf de stoel waarop ik mijn koffie zou gaan drinken, was dit het uitzicht. Later kwam mijn zus erbij zitten en toen had ik geen tijd meer voor foto’s. Meer dan twee maanden elkaar niet zien, betekent dat er bijgepraat wordt en dat deden we volop.

Blokje

Zullen we vóór of na het avondeten een blokje om? Veel ingewikkelder zijn onze vragen niet zo aan het eind van de vrijdagmiddag. Het werd vóór. Natuurlijk was ik weer de remmende factor toen ik de camera meenam. Maar ach, we hadden geen haast en er was veel om even bij stil te staan én stil te zijn.

Onze eigen schaduw

De balkondeuren stonden open en de zon was net bezig onder te gaan. Zelf zat ik achter mijn bureau en de wijnboer stond tegen me te praten met een mooie schaduw naast zijn gestalte. Mijn camera lag binnen handbereik. Dus. ‘Ach, doe mij ook nog even’, zei ik toen ik het resultaat zag. En profil is niet mijn sterkste kant want ik heb een nogal geprononceerde neus en kin. Maar het resultaat van beide foto’s vind ik aardig genoeg om te laten zien. ’t Is weer eens wat anders, hè?

Al het vertrouwde is weg

Al maanden rommel ik mijn blogjes op of via mijn mobiel in elkaar. Sinds de aanschaf van een nieuwe laptop heb ik nog niet de moeite genomen om mijn camera daaraan te koppelen. Dat komt omdat mijn vertrouwde fotoprogramma Picasa niet meer bestaat.

Het heeft ook alles te maken met koudwatervrees om dit eens op mijn gemak uit te zoeken. En met tijdgebrek, dat ook. Toch weet ik dat zelf op onderzoek uitgaan, het beste werkt.

Dus vandaag de koe bij de horens. Eerst uit het raam gehangen en foto’s gemaakt met de Nikon. Getransporteerd naar laptop, beetje bijgesneden en bewerkt. Daarna kwam de grote truc om ze uit mijn fotoprogramma naar blog te verplaatsen en zie hier. Ik ben benieuwd of ik morgen nog weet hoe ik dit vandaag voor elkaar kreeg.

5 december

Vandaag hou ik me bezig met het Sinterklaasfeest. Eerst bij mijn moeder op de koffie. Op de eettafel heeft ze een theeblad staan dat gevuld is met kleine presentjes voor haar dochters en schoonzonen. Wat een fantastisch mens is ze toch dat ze daar energie in heeft gestoken. Natuurlijk heeft de Sint ook haar bedacht. We kwamen hem afgelopen zaterdag in de Choorstraat tegen. Hij nam alle tijd om handen te schudden en zich op de foto te laten zetten. Er liep een flinke stoet Pieten mee, kinderen mochten een kleine klimproef doen. Zie dat meisje eens stralen.

Deze vrolijkerd kroop zowat in de camera toen ik hem vroeg of hij wilde poseren. We vieren vanavond pakjesavond met z’n achten. Ik kan bijna niet wachten.

Kwetsbaar

Hier wreekt zich een beetje mijn onvermogen om over de grond te kruipen voor het mooiste resultaat. Bovendien maak ik nog steeds uitsluitend foto’s met mijn mobiel. De grote mensen camera ligt in Italië dus het is nog een beetje behelpen. Maar goed, het gaat me om deze fraaie paddestoelen. Bijna doorschijnend en heel fragiel. Als het dan toch herfst moet worden, hou ik het graag een beetje luchtig.

Geveltuinen

Met de compactcamera in de hand maakte ik vanmorgen ons rondje centrum. Hoe leuk is het als bewoners voor hun huis bloemen en planten neerzetten. Nog fijner als anderen dit ongemoeid laten, zodat er heel veel mensen van kunnen genieten.

De gemeente Delft laat zich ook niet onbetuigd gezien het grote aantal hangende en staande bloembakken. Brugleuningen, walkanten en lantarenpalen, alles bloeit.

Daar worden inwoners, bezoekers en toeristen blij van. En ik zeker. Zó blij dat ik die fleurigheid ook naar binnen haalde.

Het leven van Begonia

Zo feestelijk en zo Italiaans verpakt zag Begonia er uit toen we haar onlangs kregen. Om haar goed te kunnen verzorgen moest de verpakking eraf en kreeg ze van mij een terrapot. Dan ziet ze er ineens zo uit, een beetje afgeslankt.

De bloemen waren zo mooi dat ik er eens indook met camera en al. Dat pakte dus danig uit dat elke jarige in mijn omgeving deze foto als verjaardagskaart ontvangt.

Wat er nou daarna gebeurde weet ik niet. Te weinig water, teveel of verbrand in de zon? Ze begon te kwijnen. Bruine randen aan de bladeren. Enfn, die heb ik eruit geknipt, ze krijgt water op de schotel en staat niet in de felle zon. Dit is ze nu. Ze redt het wel.

Hoog standpunt (dag 7)

Een hele expeditie heb ik ondernomen om deze foto te kunnen maken. Ik beklom onze duintop om van daaruit het duinpannetje op de kiek te zetten. Normaal doe ik dat vanuit ons badkamerraam, maar hé, laat ik nou eens niet voor de makkelijkste manier gaan. Toen ik daar toch stond, in één hand mijn nordicwalking-stok en in de andere mijn camera, heb ik nog een overzichtsfoto van de zij-en achterkant van ons huis gemaakt. Als toegift. Vanaf morgen bepaal ik mijn thema weer zelf.

#foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag7 #hoogstandpunt