Urbino is echt een pláátje. De stad, in het noorden van Le Marche, staat op de wereldranglijst van Unesco. Dat vergt veel onderhoud. Er waren vakmensen aan het werk die heel secuur aan het restaureren waren. Onze handige hulpvriend wreef liefdevol over het houtwerk van een andere deur. Het kon zijn goedkeuring meer dan wegdragen.
Dit is de zijkant van het Palazzo Ducale, dat de stad zijn karakteristieke uitstraling en faam geeft. En hier zien we een deel van de gevel van de kathedraal.
De schilder Rafael werd in Urbino geboren en het schilderij, La Muta, is in het museum van het Palazzo te bewonderen. Sla deze fraaie stad nooit over als je in de buurt bent.
Pingback: Liggend in het gras | Wonen in Caldese (Italië)
Mooi dat ze hun cultureel erfgoed pico belo onder houden. Jammer dat ze hun snelweg-bruggen vergeten …
De wegen hebben hier achterstallig onderhoud waarvan ik vrees dat het nauwelijks meer in te lopen is, Koen. Een grote ergernis, eerlijk gezegd.
Prachtig.
En ook het landschap er omheen is zo mooi, Marja
Daar hebben we, ondanks stromende regen toen, heerlijke herinneringen aan.
Jij bent al op heel veel mooie plekken geweest, Els. Ik ken Urbino eigenlijk alleen maar met behoorlijk hoge temperaturen.
Mooi! Vakwerk! En dat portret ken ik. Het heet De Stomme (als in doofstom), zo mooi!
Raffaello, zoals hij in het Italiaans heet, was vermaard om zijn portretten. En die boeien me altijd, Bertie.
Dit is echt Italië met zijn rijk gedecoreerde gebouwen, prachtig. En ontzettend fijn dat al dat moois goed onderhouden wordt. Ik ken dat, even met je hand over dat fraaie houtwerk strijken, kan het ook nooit laten.
Ik aai ook altijd over muren, stenen, stoffen en ander oud materiaal, Marthy.
Dat je daar zomaar weer rond kunt wandelen. Ik zou zomaar een beetje jaloers op je kunnen worden!
Ha, ha, die Jeanne. Wat hebben we een goed gevulde levens!
Zeker, geluksvogels zijn wij!