Mini metamorfose en een waterrat

Vandaag legde de schilder de laatste hand aan de keuken. Onze keuken is bijna twintig jaar oud en had wat onderhoud nodig. De timmerman kwam eerder dit jaar al een onhandig kastje van laden voorzien. Reuze praktisch want nu hoef ik niet meer op mijn knieën en blind rondtastend iets achteruit dat kastje te peuteren. De schilder stelde ook de draaideurkast opnieuw af, plaatste een nieuw ovenlampje en monteerde nieuwe handgrepen.

Van gebroken wit werden de fronten zacht groen geschilderd en we zijn heel blij met het resultaat. Terwijl we nog even koffie dronken met onze onvolprezen schilder kwam het gesprek op het levendige uitzicht aan het kanaal. Ik vertelde hem dat er de laatste twee zomers heel veel in gezwommen werd. Een uurtje na zijn vertrek zag ik een eenzame zwemmer gaan. Kunnen jullie hem ook zien? Het is dat witte vlekje vlakbij de zwarte auto aan de overkant.

Ik had toen de keuken weer aardig op orde, alleen wil ik om het geheel helemaal af te maken nog een groene hand -en theedoek. Misschien leest Sinterklaas wel mee?

Je blijft kijken

Op 4 juni liet ik al eens foto’s zien van de waterpret hier vlak voor de deur. Maar omdat het beeld (en geluid) zo alles bepalend is dezer dagen laat ik graag nog een keer zien wat er zich hier afspeelt. Op de plek waar normaal de hondenuitlaters hun ronde lopen, liggen nu mensen op badlakens. De gemeente komt elke ochtend de afvalbakken legen, die ook werkelijk propvol zitten. Het sfeertje is uitgelaten maar wel heel gezellig. Zwemmen in het kanaal mag eigenlijk niet maar geen hond trekt zich er iets van aan, sterker nog, die zwemmen soms ook. Er worden door fietskoeriers pizza’s bezorgd, jonge mannen sloven zich uit door met salto’s het water in te springen en eerlijk gezegd kijk ik mijn ogen uit. Nee, er tussen gaan liggen doen we niet. Wij becommentariëren het wel vanuit onze hoge positie.

Waterpret

De grote groep op de bovenste foto is een studentenhuishouden, vandaar de samenscholing. De rest van de uit ons raam gemaakte foto’s spreken voor zich. Wat een plezier hebben een hoop mensen hier beleefd tijdens de prachtige zomerse dagen de laatste weken. Het is vandaag even wennen aan de lagere temperatuur en er valt zelfs regen. Daar snakt de natuur naar dus laten we er vooral blij mee zijn. Een paar mannen uit ons gebouw nemen maatregelen in kelder en garage want de te verwachten hevige regenval kan in de droge grond voor afwateringsproblemen zorgen. Dat is ook waterpret maar dan anders.

Wonen aan het water

Net zoals ik me graag verbeeld dat we hier dicht bij huis door een boslaantje kunnen wandelen, zo wil ik ook graag geloven dat we aan een slingerende rivier wonen. Dat is het Rijn Schiekanaal bepaald niet maar daar waar de bocht is, wordt het beeld toch enigszins idyllisch. Die keurig aangeplante bomenrij bewijst het tegendeel van een natuurlijk verlopende rivier en ook de ophaalbrug met zijn rode lichten voor de scheepvaart laat zien dat dit een dicht bevaren transportroute is. Er wordt momenteel ook veel in gezwommen. maar dat laat ik een andere keer zien. Ach, het leeft op het water we kijken er met plezier op neer en lopen er omheen.

En in onze gezamenlijke hal hing de kunstcommissie onlangs dit schilderij. Kijken we toch nog uit op een rivier.

J. van Munster, zonder titel

Ook weer klaar

Onwillekeurig moest ik gisteren aan mijn Chinese medestudenten denken met wie ik een cursus Italiaans volgde in Perugia. We kwamen destijds over zwemmen te spreken en géén van de twintig bleek het zwemmen machtig te zijn. In Nederland mag dan het schoolzwemmen vrijwel overal zijn afgeschaft, een kind hier leert zo rond zijn zesde jaar wel zwemmen. Gisteren haalde ons jongste kleinkind haar B-diploma. De ouders en de opa’s en oma’s zaten in een snikheet zwembad toe te kijken.  

Juliët was super trots en wij natuurlijk ook. Haar ouders waren bovendien blij dat de zwemlessen, altijd rond etenstijd, weer tot het verleden behoren. Vrij zwemmen op gewenste uren en vooral ook in Italië, zal de vaardigheid zeker op peil houden.

 

Zes jaar

Daar is ze dan, ons laatste septembermeisje. Vandaag is ze zes jaar geworden. Ze haalde twee weken geleden haar zwemdiploma A. Knap hoor. Als de kinderen  eenmaal kunnen zwemmen, mogen ze een andere sport gaan beoefenen. Maar wat Juliët betreft kan het ook zijn dat ze kiest om bij een kinderkoor of musicalclubje te gaan. Deze dame zingt en danst haar hele vrolijke leven al. En ze heeft een mimiek alsof ze vier jaar toneelschool heeft doorlopen. Ze mag dan de jongste zijn van ons viertal kleinkinderen, ze is altijd volop aanwezig. Zelfs als baby op de koelkast in Caldese.

‘k Zag twee beren…

Ze wilde graag een nieuw soort tekening voor me te maken. En hup…daar verscheen een beer die na uitvouwen van het papier nog een paar kleintjes bleek te hebben. Isabel is de maakster van dit moois. We haalden vanmiddag twee kleindochters uit school, elk met prachtig eindrapport onder de arm. Juliët moest naar zwemles en at alvast soep en een broodje vooraf en vertrok met opa.

Terwijl haar zusje zwom, was er even rust voor de oudste die een half uurtje mocht tabletten. Tot ziens in Italië, zeiden we bij het weggaan. En daar verheugen we ons allemaal weer op.

Zomerbengels

\

Er zit een gezin aan de overkant van het water op een picknickkleed. Het is wat lastig inzoomen maar ik wil jullie deze gezelligheid  niet onthouden.  Vijftig meter verderop zijn een stel studenten aan de barbecue en het bier. Eén van hen besluit te gaan zwemmen. Eerst denk ik nog aan grootspraak als hij duikbewegingen op de kant maakt. Maar hij doet het echt.  De kinderen van de picknickfamilie kijken hun ogen uit. Ze gaan dan wel niet zwemmen, maar met bungelbeentjes hebben ze toch het zomergevoel. De ouders blijven er relaxt onder.  Deze overbuurvrouw kijkt vertederd toe.

De buitengebieden

Een paar relaties van de belastingman verhuisden in de loop van de jaren vanuit de randstad naar Den Bosch, Nijmegen, Arnhem en Ede.  Hij bezocht ze vandaag allemaal en dus sloot ik me in mijn eentje aan bij de zondagochtend-wandelclub. Mooi maar koud hoor, om negen uur. Zitten op dit kleurrijk alternatieve bankje was er niet bij, we hielden de wandeling kort.

Vervolgens zat ik aan de koffie in Reeuwijk waar onze dochter en haar gezin een week vakantie vieren. Ik schaarde me bij haar aan tafel en hielp mee een paar van de duizend puzzelstukjes aan te leggen. Heerlijk ontspannend werk. 

De vakantievierders gingen zwemmen en ik terug naar Delft. Daar zag ik een fraai zonmotief bij onze voordeur. Waarna ik zeer voldaan in mijn eigen stoel ging zitten.

Wisselen

Ze wilde best voor me poseren maar haar lippen houdt ze op elkaar. In haar kamer hangt al een aardige reeks medailles die ze bij elkaar heeft gerend of gezwommen. Nu ik er over nadenk; er is mij nooit een medaille omgehangen. Wel opgespeld hoor. Vijf van de Duinenmars in Den Haag en één van de Nijmeegse Vierdaagse.  Maar verder heb ik het op medaillegebied nooit gebracht.

Juliët en Isabel samen, vóór de jongste naar zwemles vertrok en de oudste toch per ongeluk laat zien waarom ze haar mond meestal dicht heeft op een foto.

Met opa nog even een spelletje doen. Dat is een foto waard want opa is meer van het voorlezen. We waren een middag bij de kleindochters. Of was dat al duidelijk?