
In drie jaar tijd overleden er drie vriendinnen van me. Een confronterende werkelijkheid. Met de dochters van twee van hen en mijn eigen dochter, gingen we gisteravond uit. Dan zit je dus met drie veertigers en ben ik de enige moeder nog. We zien dan voor ons hoe die twee ergens samen zitten met een glaasje in de hand en ons instemmend toeknikken. Je grijpt al snel tot zulke beelden om een beetje troost te vinden. We hadden verder een heerlijke avond met elkaar in Rotterdam en zagen de film Casa Coco. Een Nederlandse film met een Rotterdamse bezetting. Loes Luca, Gerard Cox, Joke Bruys om maar een paar namen te noemen. Een makkelijke wegkijker en het Rotterdamse publiek om ons heen gaf extra glans aan het geheel.

Het zijn goed gevulde dagen en ik mag blij zijn als ik elke dag mijn korte wandeling kan maken. Dat lukt me vandaag niet vanwege gasten en voetbal. Dus schuif ik even twee recente Delftse foto’s in dit blog. Morgen weer een actuele foto.
Ja, dat verlies van dierbaren, het is moeilijk. Fijn dat je dan toch een goede band hebt met de dochters.
Je hebt van die dagen die te weinig uren lijken te hebben…
Wat fijn dat contact met de dochters. Mooie Delftse beelden.