Wijs

Over die fantastische vader van me, zou ik nog blogs vol kunnen schrijven. En misschien doe ik dat ook nog wel. Maar dan is er eerst de zorg voor onze moeder, die bijna zeventig jaar met hem getrouwd was en nu haar geliefde mist. Ze is verdrietig en bidt om kracht. Ze liet mij vanmorgen deze tekst van Franciscus van Assisi lezen:.

Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen.

Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen.

Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.

Behalve dat ik een fantastische vader had, heb ik nog steeds een wijze en geweldige moeder.

Wijnoogst in stripvorm

Op de feestdag van sint Franciscus, patroonheilige van Italië, begonnen we om acht uur met de pluk. Om een uur of elf  werden de gezamenlijke  zeventig kilo in de ontsteler gegooid. De wijnboer was zo blij als een kind. De steeltjes gaan, biologisch zeer verantwoord, op de speciale wijngaard-composthoop. Er wordt 20 gram sulfiet aan toegevoegd en even in de wijnsoep geroerd. Dan is het tijd voor de plukkerslunch op het gastvrije terras van onze vrienden die alle wijnmaakapparatuur faciliteren. Later op de middag, als de soep al van bruin naar rood begint te kleuren, gaan er als een soort kruiken, flessen gevuld met warm water, bij. We zijn zeer hoopvol gestemd en hebben vást de zegen van Franciscus.

Assisi

Omdat ik op maandag graag een archieffoto plaats, scrolde ik maar weer eens door mijn bestanden. Daar kwam ik deze telefonerende pater tegen. Hij zit op een bankje vlak vóór de beelden die de ouders van de heilige Franciscus voorstellen. Twee werelden in groot contrast. Dat zou toch zomaar de opdracht van stuureenfoto kunnen zijn? En wat te denken van het verschil tussen Nederland en Italië? Om over het weer nog maar te zwijgen.

Plein van de veertig martelaren

In de stad, waarvan het verhaal gaat dat Franciscus er de wolf temde, is het onvermijdelijk dat er ook een kerk naar hem vernoemd is. We zien hier de Chiesa di San Francesco, de bouw begon halverwege de 13e eeuw en de gevel is nooit helemaal voltooid. Dit plein, het Piazza Quaranta Martiri is misschien niet het mooiste van de stad, maar wel het grootste. Elke dinsdag wordt hier markt gehouden en dan ziet het er veel levendiger uit dan op deze luie zondagmiddag. Links, verscholen achter de kiosk, is nog een groot parkeerterrein wat dit plein tot het centrale aankomstplein van Gubbio maakt. Van hieruit loop je zo het hoger gelegen centro storico in.

Stad van Franciscus

Zelf hangen we nu ook een beetje de toerist uit. We slenterden vanmorgen in Assisi. Drommen bezoekers overspoelen deze mooie Umbrische stad dus als je nog een beetje rustig de basiliek wil bekijken, is het handig om dat bijtijds te doen. Twee van ons stonden om elf uur al een ijsje weg te likken. Op dat moment hadden we de highlights al gezien en koffie gedronken in een koel kelderrestaurantje. Mijn oog en dat van de camera werd getrokken naar een smakelijke etalage. De zoetigheden lieten we heel dapper links liggen en we lunchten tenslotte in een soort truckerscafé. We bestelden er alle vier een torta al testo, een plat Umbrisch brood, gebakken op hete stenen. Vanavond maken we zelf pizza. Daarmee kunnen we echt wel een paar typisch Italiaanse dingetjes afstrepen voor vandaag.

Franciscus

Hij is de patroonheilige van Italië en enorm populair. Vandaag is zijn kerkelijke feestdag. Overal worden heilige missen opgedragen, vooral in kerken die naar hem vernoemd zijn. En ik denk dat er geen plaats in Italië te vinden is, waar dit niet het geval is. Hij sprak met de dieren en temde een wolf in Gubbio. Het is dan ook aan Franciscus te danken dat het juist vandaag wereld dierendag is. En dan is er nog die andere Franciscus, de paus. Ook al enorm populair, we komen zijn afbeelding regelmatig tegen zoals hier op een spandoek aan de gevel van een restaurant. Omdat de eigenaar een bewonderaar van beiden is.

Vertrouwen

Het is toch net een menselijk figuurtje dat hier op een bankje zit? Dat iemand zomaar al zijn spullen onbeheerd achterlaat, denk je dan. Maar ach, als paspoort en geld in je broekzak zitten, wat ik gemakshalve maar even veronderstel, valt er eigenlijk niks te pikken. De uitrusting is van een doorgewinterde pelgrim, dat kun je zien aan de sint Jacobsschelp op zijn hoed. Hij liep al eens naar Santiago de Compostella en heeft gewoon alle vertrouwen in de mensheid. Nergens was de man te bekennen. Ik denk aan dringend toiletbezoek te oordelen naar de overhaaste aftocht. Inderdaad; ik fantaseer er maar een beetje op los. Wat had ik graag even een praatje gemaakt en hem vrede en alle goeds gewenst. Nee, het was niet de pelgrim die onze herberg onlangs aandeed. Maar van hem leende ik wel deze Franciscusgroet.