Je zou het nog wel even vast willen houden, die bloesem. Je kan niet hebben en tegoed houden, zegt mijn moeder dan. En dus dwarrelt al dat tere spul neer. Waar ik, in mijn rol als straatfotografe, dan weer niet ongemerkt aan voorbij wil gaan.
Het is net confetti. Het tovert een feesttapijt. We hebben alle reden voor een feestje vandaag. Mijn hele leven lang hebben mijn generatiegenoten en ik al in vrede mogen leven. Het is goed om dat te beseffen en daar mag je best de stoepen voor versieren.
Verzorgd, versierd, verwaarloosd en voornaam. Vier voordeuren in het centro storico van Gubbio. Eigenlijk laat ik te weinig van onze mooie middeleeuwse stad zien. Ik ga proberen daar verandering in te brengen. Omdat het thema in Nederland vandaag Vrijheid en Vrede is, grijp ik de gelegenheid maar eens aan om het over het openen van deuren te hebben. Laten we voor iedereen die aanklopt de deur open doen. Zoals in de oorlog onderduikers zijn gered door de onbaatzuchtigheid van anderen, zo laten we toch ook de mensen die nu een beroep op onze gastvrijheid doen niet voor een dichte deur staan?
