De vogels zijn gevlogen

Bijna twee jaar hebben deze uitgeknipte vogels voor ons raam gehangen. Ik blogde er hier al eens over. Ze verbeeldden voor mij de hoop op een goede afloop van de pandemie. Alle maatregelen zijn met ingang van heden opgeheven dus haalde ik eindelijk deze knipwerkjes weg. Ik zal me nog steeds niet ergens in een grote menigte in een binnenruimte mengen en als ik van het openbaar vervoer gebruik maak, wat niet al te vaak voorkomt, blijf ik mijn maskertje opzetten. De wereld is veranderd, voorgoed. Met spatschermen en handpompjes, met het geven van een boks in plaats van handen schudden. We hebben de les geleerd dat ons leven minder maakbaar is dan we dachten. Corona is nog niet over, maar deze foto van de witte duiven tegen een zwarte achtergrond staat nu symbool voor mijn wens tot vrede.

De man met de lange neus

Deze affiche kwam ik vandaag tegen toen we op weg waren naar de markt in Gubbio. ‘De avonturen van een dromer’ is de ondertitel van deze voorstelling. Van Pinocchio is bekend dat zijn neus begint te groeien zodra hij een leugen vertelt of het met de waarheid niet zo nauw neemt. De voorstelling wordt gebracht door een marionettentheater. Een man met dromen, vele leugens en een stel marionetten om zich, waar doet me dat toch aan denken?

Aan de gevel van de basisschool in het centrum hangt een grote Oekraïense vlag. Op de ramen staat het woord Vrede in vele talen. Daar blijven we met z’n allen toch maar al te graag in geloven. Leugens worden altijd achterhaald en marionetten kunnen, zodra ze niet meer bespeeld worden, niets uitrichten. Die droom moet waarheid worden en ik blijf in sprookjes geloven.

Franciscus en Clara

Bij het wandelen door de vernieuwde spoorzone vorige week zagen we een ons onbekende kerk. Het blijkt de H.H. Franciscus en Clarakerk te zijn. Bij Franciscus slaan wij natuurlijk meteen aan omdat hij in Gubbio, waar wij zomers wonen, de wolf temde.

Er staat een mozaïekbank tegen de kerkgevel waarin de tekst Vrede en alle goeds is verwerkt. Pelgrims naar Assisi en volgers van de heilige Franciscus dragen deze spreuk uit. De bank is verder versierd met zonnebloemen, refererend aan het Zonnelied van deze heilige. De Delftse skyline voegt beide werelden bijeen. Ik vond het een leuke ontdekking.

Het huis direct naast de kloeke kerk heeft een aantal mozaïekpanelen aan de gevel. Alsof de restjes van de bank hier zijn verwerkt . De straat is overigens een ratjetoe aan bouwstijlen, niet perse mooi maar wel heel opmerkelijk.

O ja, de heilige Clara tenslotte, gaf in navolging van haar tijdgenoot Franciscus haar maatschappelijke positie op en is oprichtster van de kloosterorde der Clarissen.

Feesttapijt

Je zou het nog wel even vast willen houden, die bloesem. Je kan niet hebben en tegoed houden, zegt mijn moeder dan. En dus dwarrelt al dat tere spul neer. Waar ik, in mijn rol als straatfotografe, dan weer niet ongemerkt aan voorbij wil gaan.

Het is net confetti. Het tovert een feesttapijt. We hebben alle reden voor een feestje vandaag. Mijn hele leven lang hebben mijn generatiegenoten en ik al in vrede mogen leven. Het is goed om dat te beseffen en daar mag je best de stoepen voor versieren.

 

Doe open

Verzorgd, versierd, verwaarloosd en voornaam. Vier voordeuren in het centro storico van Gubbio.  Eigenlijk laat ik te weinig van onze mooie middeleeuwse stad zien. Ik ga proberen daar verandering in te brengen. Omdat het thema in Nederland vandaag Vrijheid en Vrede is, grijp ik de gelegenheid maar eens aan om het over het openen van deuren te hebben.  Laten we voor iedereen die aanklopt de deur open doen. Zoals in de oorlog onderduikers zijn gered door de onbaatzuchtigheid van anderen,  zo laten we toch ook de mensen die nu een beroep op onze gastvrijheid doen niet voor een dichte deur staan?