Grote verschillen en oprukkend riet

Een boom die net wat zonlicht vangt, heeft nog een groen en vrolijk uiterlijk. Maar de harde wind liet vanmorgen heel wat blad dwarrelen en toont onbarmhartig de kale takken van winterse bomen.

Mooie wolkenluchten zijn er in overvloed in deze periode. Hier staat het riet hoog en wuift mee in de wind. Bij de uitkijkpost was de waterplas daardoor aan het oog onttrokken. Ik denk dat ik volgende week maar een snoeischaar meeneem. Niet zozeer om vogels te kijken maar om rietpluimen in een vaas te kunnen zetten.

Het lijkt zo rustig

Omdat het volgens de weersverwachting in de ochtenduren zou regenen, hadden we om twee uur afgesproken met een wandelvriendin uit de zondagochtendclub. Achteraf gezien hadden we net zo goed wél op onze vaste tijd van negen uur kunnen afspreken want toen scheen de zon al en vanmiddag was het enorm druk in de Delftse Hout.

De grap is dat je als fotograaf de kluit aardig kunt bedonderen, want op deze foto’s oogt het heerlijk rustig. We róken zelfs de daslook, die nog net niet bloeit. We zagen het speenkruid wel in volle glorie, een paar rustig grazende schapen en in de verte doemt de toren van de Grote Kerk in Delft op. En net als al die andere mensen die er waren genoten we van het wandelen, het bijpraten, de zon en de ontluikende natuur.

Knotwilgen, slootjes en een boeket

Weinig tot geen stadsfoto’s de laatste tijd. We wonen in een zeer donkerrood gebied waar het Corona betreft en dus vermijden we de drukte. Geregeld wandelen we door de Delftse Hout waar we dichtbij wonen, het is groot genoeg om niet saai te zijn maar wel lekker overzichtelijk voor mijn niet al te grote actieradius. Ik hoopte er mooi afgevallen takken tegen te komen om een artistiek boeket te maken maar dat viel tegen. Gisteren in de tuin bij zus en zwager had ik meer geluk. Hebben jullie nog wat snoei-afval, was mijn vraag. Dat was er- een kruiwagen vol- maar mijn leuke zwager was ook niet te beroerd om met de snoeischaar nog wat duindoorn voor me af te knippen. Ik denk dat ik morgen maar eens laat zien wat het heeft opgeleverd.

Zoekt en gij zult vinden

Het was een uitgedund wandelclubje vanmorgen. Eén persoon ziek, twee anderen op een zonnig eiland, zo bleven we samen over. Toch maar op pad gegaan, ondanks de regen. Ik zag zelfs nog harmoniërende kleuren op het parkeerterrein en vroeg de wijnboer een foto van me te maken.

De wandeling was uiterst kort, richting het restaurant waar we ontbijten. Er zijn veel hardlopers, wielrenners en wandelaars in deze omgeving. Fijn dat hier ook een AED hangt, al hoop ik er nooit gebruik van te hoeven maken.

Bij de buren van het restaurant zijn ze bezig het dak van nieuw riet te voorzien. Als kleurzoeker komt mij dat prima uit.

Geknot

Het eerste dat we vanmorgen in de Delftse Hout zagen, was een andere lichtval. Er bleken wilgen geknot en er was een takkentrail gemaakt. Het is een perfecte plek voor vogels, muizen, egels en insecten. In de stille tijd op het land zijn er toch altijd weer werkzaamheden uit te voeren. Dat vind ik mooi en ik krijg er Italiaanse kriebels van.

De drie kale stammen hier op de achtergrond zijn trouwens geen knotwilgen, mogelijk staan ze er al een tijd zo bij, ze vielen me nooit eerder op. Deze trail staat op het erf van de afgeknotte, bewoonde molen. Heel karakteristiek en ik laat het met graagte nog een keer zien. Lekker landelijk.

Droge voeten

In Delftse Hout is men druk bezig voorzieningen te treffen om het grondwaterpeil beter te beheersen. Dat lijkt geen overbodige luxe, wat was het er nat vanmorgen. Omdat de regen met bakken uit de hemel kwam, zaten we snel aan de koffie. Inmiddels is het droog in Delft en halen we de verloren wandelstappen in met ons vaste bruggen loopje. Ik merk aan mijn lijf dat ik zeer noodzakelijk wat meer in beweging moet gaan komen. Lekker even tegen de bolle wind in lopen, dat is goed voor dit mens.

Ouderwets vee

Het is van grote afstand niet te zien maar dit roodbonte vee heeft gewoon nog horens. Dat zou toch eigenlijk normaal moeten zijn, nietwaar? Het zijn de koeien van de Bieslandhoeve die we in de Delftse Hout zien grazen. En vrijwel altijd zeggen we dan tegen elkaar dat het hier zo mooi is. Zó middenin een stedelijk gebied en toch ouderwets landelijk. Rustgevend en helend. Elke zondagochtend wandelen we door het zelfde gebied en dat wordt nooit eentonig. De kracht van de natuur; om bewonderend van te genieten.

Stralend wit

Gedoe met grote lakens, hulp bij het ophangen en een stralend resultaat. Veel valt er over een van mijn favoriete onderwerpen, de was, niet te zeggen. Kan ik mooi aan mede wordpress-bloggers vragen of zij (nog) met Picasa werken. Ik krijg mijn exports niet meer gesleept naar mijn dashboard en plaats nu foto’s via een omweg. Iemand ervaring met Google+ of andere fotoprogramma’s? Ik hoor het graag.

De eeuwige strijd

De afdeling Ede van onze wandelclub, bestaande uit twee personen, was vandaag weer aanwezig in de Delftse Hout. Dat verhoogt de gezelligheid zeer want van het weer moeten we het niet hebben.

We gebruikten een deel van deze regenachtige zondagmiddag om met z’n vieren het Delftse Museum Prinsenhof te bezoeken. Daar is momenteel een mooie tentoonstelling te zien over Willem van Oranje. Ik nam er weinig foto’s maar wel dit van mee: hij streed voor vrijheid van godsdienst en geweten. Laten we dat na meer dan vierhonderd jaar nou eindelijk eens in de praktijk gaan brengen met z’n allen.

Vriendschap

Na een kalme dag volgt er vandaag één met wat meer actie. We hielden het droog tijdens de vroege wandeling en vielen stil toen we vaststelden onze recent overleden vriendin zo te missen. Haar afwezigheid kan soms ineens in alle hevigheid toeslaan. De dag staat sowieso in het teken van vriendschap. We gaan straks naar een kerstconcert en aansluitend zijn we uitgenodigd voor de maaltijd. Daar verheugen we ons op. Vriendschap is het zo waard om te koesteren, om afstanden te overbruggen en om blij te zijn elkaar weer te zien. Ik kom er morgen op terug.