Zoekt en gij zult vinden

Het was een uitgedund wandelclubje vanmorgen. Eén persoon ziek, twee anderen op een zonnig eiland, zo bleven we samen over. Toch maar op pad gegaan, ondanks de regen. Ik zag zelfs nog harmoniërende kleuren op het parkeerterrein en vroeg de wijnboer een foto van me te maken.

De wandeling was uiterst kort, richting het restaurant waar we ontbijten. Er zijn veel hardlopers, wielrenners en wandelaars in deze omgeving. Fijn dat hier ook een AED hangt, al hoop ik er nooit gebruik van te hoeven maken.

Bij de buren van het restaurant zijn ze bezig het dak van nieuw riet te voorzien. Als kleurzoeker komt mij dat prima uit.

Geknot

Het eerste dat we vanmorgen in de Delftse Hout zagen, was een andere lichtval. Er bleken wilgen geknot en er was een takkentrail gemaakt. Het is een perfecte plek voor vogels, muizen, egels en insecten. In de stille tijd op het land zijn er toch altijd weer werkzaamheden uit te voeren. Dat vind ik mooi en ik krijg er Italiaanse kriebels van.

De drie kale stammen hier op de achtergrond zijn trouwens geen knotwilgen, mogelijk staan ze er al een tijd zo bij, ze vielen me nooit eerder op. Deze trail staat op het erf van de afgeknotte, bewoonde molen. Heel karakteristiek en ik laat het met graagte nog een keer zien. Lekker landelijk.

Droge voeten

In Delftse Hout is men druk bezig voorzieningen te treffen om het grondwaterpeil beter te beheersen. Dat lijkt geen overbodige luxe, wat was het er nat vanmorgen. Omdat de regen met bakken uit de hemel kwam, zaten we snel aan de koffie. Inmiddels is het droog in Delft en halen we de verloren wandelstappen in met ons vaste bruggen loopje. Ik merk aan mijn lijf dat ik zeer noodzakelijk wat meer in beweging moet gaan komen. Lekker even tegen de bolle wind in lopen, dat is goed voor dit mens.

Ouderwets vee

Het is van grote afstand niet te zien maar dit roodbonte vee heeft gewoon nog horens. Dat zou toch eigenlijk normaal moeten zijn, nietwaar? Het zijn de koeien van de Bieslandhoeve die we in de Delftse Hout zien grazen. En vrijwel altijd zeggen we dan tegen elkaar dat het hier zo mooi is. Zó middenin een stedelijk gebied en toch ouderwets landelijk. Rustgevend en helend. Elke zondagochtend wandelen we door het zelfde gebied en dat wordt nooit eentonig. De kracht van de natuur; om bewonderend van te genieten.

Stralend wit

Gedoe met grote lakens, hulp bij het ophangen en een stralend resultaat. Veel valt er over een van mijn favoriete onderwerpen, de was, niet te zeggen. Kan ik mooi aan mede wordpress-bloggers vragen of zij (nog) met Picasa werken. Ik krijg mijn exports niet meer gesleept naar mijn dashboard en plaats nu foto’s via een omweg. Iemand ervaring met Google+ of andere fotoprogramma’s? Ik hoor het graag.

De eeuwige strijd

De afdeling Ede van onze wandelclub, bestaande uit twee personen, was vandaag weer aanwezig in de Delftse Hout. Dat verhoogt de gezelligheid zeer want van het weer moeten we het niet hebben.

We gebruikten een deel van deze regenachtige zondagmiddag om met z’n vieren het Delftse Museum Prinsenhof te bezoeken. Daar is momenteel een mooie tentoonstelling te zien over Willem van Oranje. Ik nam er weinig foto’s maar wel dit van mee: hij streed voor vrijheid van godsdienst en geweten. Laten we dat na meer dan vierhonderd jaar nou eindelijk eens in de praktijk gaan brengen met z’n allen.

Vriendschap

Na een kalme dag volgt er vandaag één met wat meer actie. We hielden het droog tijdens de vroege wandeling en vielen stil toen we vaststelden onze recent overleden vriendin zo te missen. Haar afwezigheid kan soms ineens in alle hevigheid toeslaan. De dag staat sowieso in het teken van vriendschap. We gaan straks naar een kerstconcert en aansluitend zijn we uitgenodigd voor de maaltijd. Daar verheugen we ons op. Vriendschap is het zo waard om te koesteren, om afstanden te overbruggen en om blij te zijn elkaar weer te zien. Ik kom er morgen op terug.

Rustig ritueel

Vorige week werden we belaagd door wespen toen we buiten zaten te ontbijten. Dus kozen we er vanmorgen weer voor om bij Du Midi binnen te gaan zitten. Zo ziet onze zondagochtend huiskamer er zonder gasten uit. Maar eerst een stukkie lopen natuurlijk.

Samen met een zusje liep ik mijn kleine rondje. We hadden elkaar nog niet gezien in deze periode en dus aardig wat bij te kletsen. Man en zwager maakten een iets langere wandeling maar waren ook verrassend snel aanwezig voor het ontbijt.  Andere wandelaars kende ons clubje vandaag niet, zodat het meer een familierondje was. Ook leuk.

Ze begonnen met z’n twee

Het zijn een beetje de geijkte polderwandeling plaatjes maar dat maakt wat mij betreft het genieten er niet minder om. Vandaag gingen we op de fiets naar de Delftse Hout, wandelden en tenslotte zaten we op volle sterkte, met acht personen, aan het ontbijt. De rest van de dag zijn we samen en ondernemen niet veel meer. Ook wel eens fijn.

Met genoegen laat ik nog even de foto’s zien die gisteren met een drone zijn gemaakt. Hier het voltallige gezelschap dat deelnam aan de Pinksterpicknick (met dank aan B.S.)

De titel van dit blog slaat op een lied dat we zongen toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren.

.

Niet met Griet

Het plan was dat we op het station Delft de eerste de beste trein in zouden stappen, ons lieten verrassen wat de eindbestemming betreft en de conducteur triomfantelijk ons boekenweekgeschenk als vervoerbewijs konden tonen. Bij nader inzicht concludeerden we dat dit de eerste afspraakloze dag sinds een week is en zagen we ons in gedachten toch liever niet op een winderig station in Vlissingen eindigen vanmiddag. En toen hoefden we ineens niks van onszelf. Ja, de polderwandeling. Maar dat is routine. En het  was berekoud.

Ik schuif mijn stoel een zonnige erker in en ben erg in mijn sas achter glas.