Mijn avonden

Mijn streven is om ieder jaar 52 boeken te lezen, dus elke week één. Dat is me dit jaar niet gelukt, het waren er 37 met twee uitschieters van heule dikke boeken die wel voor drie tellen. Afgezien van Het lied van ooievaar en dromedaris van Anjet Daanje en Het Achtste Leven van Nino Haratischwili (dat waren reusachtig dikke pillen) hebben ook Naar zachtheid en een warm omhelzen van Adriaan van Dis, Luister van Sacha Bronwasser en de Camino van Anya Niewierra heel veel indruk op me gemaakt. Ik lees deze dagen zoals al aangekondigd De Avonden van Gerard Reve (met dank aan Marthy en Sjoerd die me een digitale versie stuurden). Dit boek geeft een goed tijdsbeeld van de sobere levens in het eerste jaar na de oorlog. Het beklemmende saaie leven van een jonge man op zoek naar zichzelf is prachtig geschreven. Uit de minibieb nam ik gisteren dit boek mee. Ik ben er al in begonnen en moet nog even wennen aan de schrijfstijl. Camille Claudel (1864) was beeldhouwster, een zus van Paul Claudel, Auguste Rodin was haar minnaar en ze was bevriend met Claude Debussy. Ze heeft haar laatste dertig (!) jaar in een inrichting doorgebracht. Mijn boekenlijst voor 2024 is gestart met een veelbelovend boek.

De avonden

Ik had me voorgenomen dit jaar vanaf 22 december dagelijks een hoofdstuk uit de Avonden van Gerard Reve te gaan lezen en dacht dat boek uit de boekenkast te trekken. Er zijn heel wat mensen (klik) die gelijktijdig elke dag een hoofdstuk lezen uit deze roman waarin de hoofdpersoon, Frits van Egters de laatste dagen van 1946 beschrijft. Deze debuutroman van Simon van het Reve, zoals hij zich destijds liet noemen, is nogal bepalend geweest voor de Nederlandse na-oorlogse literatuur. Vanwege zijn honderdste geboortedag staat Reve ineens weer in de belangstelling maar dat had ik me totaal niet gerealiseerd toen ik de aantekening tot herlezen in mijn agenda maakte. Er zijn wel een paar obstakels om het te gaan lezen. Ten eerste: het boek staat niet in mijn boekenkast en het is me tot vandaag nog niet gelukt een exemplaar te pakken te krijgen.

Een ander bezwaar is het feit dat Reve vooral in zijn laatste jaren er een nogal ongenuanceerde mening op na hield over de multiculturele samenleving. Ik las daarover op het literaire weblog Tsum ( klik) en wist dat niet, of ben ik weer vergeten. De nieuwe voorzitter van de Tweede Kamer, de PVV-er Bosman wil elke vergadering beginnen met een gedicht en koos als eerste nou juist een gedicht van Reve dat kennelijk aansluit bij zijn gedachtegoed. Tja. Ik weet dat je een roman, in dit geval de Avonden, als een vrijstaand werk moet lezen maar toch schuurt het een beetje. Dus komt dit boek nog snel op mijn pad, dan ga ik het lezen en zo niet dan niet.

Samen naar de film

We hebben allebei het gelijknamige boek van Paolo Cognetti gelezen maar dat was al even geleden. Dat het indruk op ons had gemaakt en dat het over vriendschap gaat en zich in Italië afspeelt waren we natuurlijk niet vergeten. Details waren we een beetje kwijt. We durfden het aan om de film te gaan zien, die bovendien bekroond is. We zijn niet teleurgesteld, een kans die best groot is na het lezen van een goed boek. Twee jongens, één uit de stad en de ander opgegroeid en wonend in de bergen, worden vrienden. De film is ingetogen, niet op effectbejag gemaakt en vertelt op kalme manier hoe de vriendschap zich verdiept in de loop der jaren. Het boek staat in onze Italiaanse boekenkast en we gaan het beide herlezen zodra we daar weer zijn. Dat zegt genoeg, dunkt me.

Mijn leven als mens

Het ene boek maakt meer indruk dan het andere. Ik wissel ook graag af; makkelijke weglezers, romans, nonfictie en ook nog wel eens kinderboeken. Veel blijft er niet van hangen maar er zijn boeken die dat wel doen. Op mijn mobieltje heb ik een lijst van aanbevolen boeken die ik dan heb opgepikt bij diverse buurbloggers of uit de boekenbijlage van de krant. Samen met mijn dochter deel ik een KOBO-abonnement voor onze e-readers en geef ik haar mijn lijst door. Kort daarna heb ik dan weer een digitale stapel boeken klaarliggen. Heerlijk.

Dit waren twee boeken die de laatste tijd wél bleven hangen. De verhalen over de Tweede Wereld Oorlog zijn nog steeds niet allemaal verteld en Wij waren de gelukkigen van Georgia Hunter boeide me zeer. Joke van Leeuwen speelt het klaar om in Mijn leven als mens iemand die zojuist is overleden een geloofwaardig verhaal te laten vertellen. Haar verdriet was te groot voor zijn omhelzing is een zin uit dit boek. Als je zó kunt schrijven dan heb je me. Wie me deze boeken hebben aanbevolen, weet ik werkelijk niet meer maar ik beleefde vele uren leesplezier. Al besef ik dat plezier wat vreemd klinkt in de context van deze boeken.

Vakantiegevoel

Na de lunch gisteren, zochten we een rustige plek aan het water op. We zagen een bankje in de schaduw, precies wat we nodig hadden. We hadden elk ons boek meegenomen maar we begonnen met staren over het water en haalden vakantieherinneringen op. Dit is nog altijd de plek waar we verliefd werden op Italië.

Mensen kijken, ook al heerlijk. Hoe houdt iemand het vol, liggend op de betonnen ondergrond met alleen een handdoekje? Hoe komen mensen er op om op het heetst van de dag in de zon te gaan liggen bakken? Van het naastgelegen grasveldje met ligbedden en parasols werd nauwelijks gebruik gemaakt. De wijnboer haalde nog een ijsje, wij klapten onze boeken dicht en gingen rond half vijf ons boodschappenlijstje afwerken.

Naar buiten kijken

Eigenlijk kom ik tot weinig deze dagen. Met een zee van vrije tijd voor me, heeft geen enkel klusje prioriteit. Ja, het onderhouden van sociale contacten via de moderne media, daar ben ik druk mee. En lezen, veel lezen. Ik trek altijd naar het licht toe en ga als de zon schijnt echt geen donkere trapkast of kelderbox opruimen. Dus zit ik op het balkon of in een zonnige erker.

De overburen vertoeven ook op hun balkons. Nog even en de bomen zitten in blad en zien we hen niet meer. Deze figuur heeft zijn OV-fiets neergezet, laptop op schoot en werkt aan de waterkant. Op de een of andere manier heerst er een vreedzaam sfeertje. Schijn bedriegt want we voeren oorlog tegen een onzichtbare vijand.

.

Roeien met de riemen die je hebt

Afgezien van de gierende wind is het stil buiten. De roeiers zijn nog van gisteren. Zij zorgen samen met de familie aan de overkant en een passerende fietser voor kleur.

Ik stel me voor hoe in veel Nederlandse huiskamers spelletjes worden gespeeld. Op banken wordt gehangen of extra uren in de keuken worden doorgebracht. Ik kan me voorstellen dat er kasten worden opgeruimd of anderszins nuttige dingen gebeuren. Wij gaan vanavond bij buren eten. Via onze binnengang kunnen we, zonder zelfs maar een jas aan te trekken, naar hen toe. En voor die tijd doen we nuttige dingen en achterstallig leeswerk. Je hoort mij niet klagen over dit weer en onze invulling vandaag.

De dames van de bieb

‘Kom je straks boeken lenen, oma, want we gaan bibliotheekje spelen”. Onze kleindochters zijn echte boekenmonsters. Zeer tot mijn grote vreugde. Toen we gisteren bij de jongste twee oppasten, kreeg ik een persoonlijke bibliotheekpas die ze zelf gemaakt hebben. Ook de laptop waarop de administratie werd bijgehouden, is zelfgemaakt.

Aan alles was gedacht. Het boek van de maand was op een apart tafeltje uitgestald en er was een leeshoek. Ik heb ook heerlijke gesprekken met ze. ‘Mijn lievelingsdieren zijn de waterdieren’ zegt Isabel en ze legt me even haarfijn het verschil uit tussen een zeeleeuw en een zeehondje. ‘Maar ik ben ook dol op de katachtigen zoals de poema’, voegt ze er aan toe. Toen ik Juliet in bed stopte, streek ze over mijn nek. ‘Waar komen al die plooien vandaan, oma?”Die krijg je zomaar als je oud wordt, daar hoef je helemaal niets voor te doen’, heb ik geantwoord. En ik aaide nog maar eens over haar strakke velletje.

Verslavend boek

Minder schermtijd en meer boeken lezen. Dat is wat ik graag wil en ik wijdde er zelfs een blogje aan. Nu we bijna op de helft van het jaar zijn, heb ik 26 boeken gelezen, dus de 52 die ik in 2019 wil lezen, ga ik in dit tempo wel halen. Is het raar om jezelf dit soort opdrachten te geven? Misschien. Maar voor mij werkt het wel. En veel belangrijker; ik geniet ervan. Ik las vandaag Een klein leven uit van Hanya Yanagihara. Aanbevolen door een bevriend echtpaar (mannen die boeken lezen hebben sowieso een streepje vóór bij mij, omdat het minder voorkomt). Een snijdende leeservaring en Het exeptionele verhaal over de kracht van vriendschap, zijn twee recensies waarmee ik het volledig eens ben. In 750 (!) bladzijden las ik een huiveringwekkend verhaal waarvan ik even bij moet komen.

De basisschool in de 21e eeuw

Het was opa-en omadag op de basisschool van onze kleindochters. En dat was leerzaam voor ons. De moderne media zijn er niet meer weg te denken. Bij de achtjarige Isabel stond een laptop op haar tafeltje en bij de zesjarige Juliët een wat kleurrijker variant.

Uiteraard lieten de meisjes ons graag en enthousiast zien hoe zij hun oefeningen maken. In een gesprek met de directeur vroeg ik of de kinderen wel aan schrijven toekwamen. Hij kon me verzekeren dat dit onderwerp voortdurend de aandacht krijgt die het verdient en men het morgen, tijdens een studiedag, hoog op de agenda heeft staan. Mooi, dat stelt me gerust want erg belangrijk.

Daarna had ik thuis met Isabel nog een gesprek dat ik jullie niet wil onthouden. In haar klas zit een mooi jongetje die al jarenlang verkering heeft met een klasgenootje. “Ja, dat is leuk hoor, een stelletje in de klas”, zei Isabel. “Hoezo?” vroeg ik. “Gewoon veel liefde” was haar antwoord. Het was een leerzame middag dus.