Naar buiten kijken

Eigenlijk kom ik tot weinig deze dagen. Met een zee van vrije tijd voor me, heeft geen enkel klusje prioriteit. Ja, het onderhouden van sociale contacten via de moderne media, daar ben ik druk mee. En lezen, veel lezen. Ik trek altijd naar het licht toe en ga als de zon schijnt echt geen donkere trapkast of kelderbox opruimen. Dus zit ik op het balkon of in een zonnige erker.

De overburen vertoeven ook op hun balkons. Nog even en de bomen zitten in blad en zien we hen niet meer. Deze figuur heeft zijn OV-fiets neergezet, laptop op schoot en werkt aan de waterkant. Op de een of andere manier heerst er een vreedzaam sfeertje. Schijn bedriegt want we voeren oorlog tegen een onzichtbare vijand.

.

Roeien met de riemen die je hebt

Afgezien van de gierende wind is het stil buiten. De roeiers zijn nog van gisteren. Zij zorgen samen met de familie aan de overkant en een passerende fietser voor kleur.

Ik stel me voor hoe in veel Nederlandse huiskamers spelletjes worden gespeeld. Op banken wordt gehangen of extra uren in de keuken worden doorgebracht. Ik kan me voorstellen dat er kasten worden opgeruimd of anderszins nuttige dingen gebeuren. Wij gaan vanavond bij buren eten. Via onze binnengang kunnen we, zonder zelfs maar een jas aan te trekken, naar hen toe. En voor die tijd doen we nuttige dingen en achterstallig leeswerk. Je hoort mij niet klagen over dit weer en onze invulling vandaag.

De dames van de bieb

‘Kom je straks boeken lenen, oma, want we gaan bibliotheekje spelen”. Onze kleindochters zijn echte boekenmonsters. Zeer tot mijn grote vreugde. Toen we gisteren bij de jongste twee oppasten, kreeg ik een persoonlijke bibliotheekpas die ze zelf gemaakt hebben. Ook de laptop waarop de administratie werd bijgehouden, is zelfgemaakt.

Aan alles was gedacht. Het boek van de maand was op een apart tafeltje uitgestald en er was een leeshoek. Ik heb ook heerlijke gesprekken met ze. ‘Mijn lievelingsdieren zijn de waterdieren’ zegt Isabel en ze legt me even haarfijn het verschil uit tussen een zeeleeuw en een zeehondje. ‘Maar ik ben ook dol op de katachtigen zoals de poema’, voegt ze er aan toe. Toen ik Juliet in bed stopte, streek ze over mijn nek. ‘Waar komen al die plooien vandaan, oma?”Die krijg je zomaar als je oud wordt, daar hoef je helemaal niets voor te doen’, heb ik geantwoord. En ik aaide nog maar eens over haar strakke velletje.

Verslavend boek

Minder schermtijd en meer boeken lezen. Dat is wat ik graag wil en ik wijdde er zelfs een blogje aan. Nu we bijna op de helft van het jaar zijn, heb ik 26 boeken gelezen, dus de 52 die ik in 2019 wil lezen, ga ik in dit tempo wel halen. Is het raar om jezelf dit soort opdrachten te geven? Misschien. Maar voor mij werkt het wel. En veel belangrijker; ik geniet ervan. Ik las vandaag Een klein leven uit van Hanya Yanagihara. Aanbevolen door een bevriend echtpaar (mannen die boeken lezen hebben sowieso een streepje vóór bij mij, omdat het minder voorkomt). Een snijdende leeservaring en Het exeptionele verhaal over de kracht van vriendschap, zijn twee recensies waarmee ik het volledig eens ben. In 750 (!) bladzijden las ik een huiveringwekkend verhaal waarvan ik even bij moet komen.

De basisschool in de 21e eeuw

Het was opa-en omadag op de basisschool van onze kleindochters. En dat was leerzaam voor ons. De moderne media zijn er niet meer weg te denken. Bij de achtjarige Isabel stond een laptop op haar tafeltje en bij de zesjarige Juliët een wat kleurrijker variant.

Uiteraard lieten de meisjes ons graag en enthousiast zien hoe zij hun oefeningen maken. In een gesprek met de directeur vroeg ik of de kinderen wel aan schrijven toekwamen. Hij kon me verzekeren dat dit onderwerp voortdurend de aandacht krijgt die het verdient en men het morgen, tijdens een studiedag, hoog op de agenda heeft staan. Mooi, dat stelt me gerust want erg belangrijk.

Daarna had ik thuis met Isabel nog een gesprek dat ik jullie niet wil onthouden. In haar klas zit een mooi jongetje die al jarenlang verkering heeft met een klasgenootje. “Ja, dat is leuk hoor, een stelletje in de klas”, zei Isabel. “Hoezo?” vroeg ik. “Gewoon veel liefde” was haar antwoord. Het was een leerzame middag dus.

Vorstelijk

Terwijl er een lint van in felle kleuren gestoken sporters aan mijn horizon verschijnt, loop ik mijn eigen kalme wandeling. Enig tempo zit er voor mij niet in maar aan mijn oren mankeer ik niets. En dus hoor ik de vogels zingen en zing ik met ze mee. Ook verder verloopt de dag zoals gedroomd. Ik schuif een makkelijke stoel naar een zonnige hoek in de kamer en lees. En lees. Verbaas me over de wreedheid van het lot in sommige levens. Verheug me over de veerkracht van de Amerikaanse Prinses. En geniet van de schrijfstijl van Annejet.

Borden verhangen

Meer plannen hebben dan je kunt realiseren. Daar heb ik nogal eens last van. Ik zou meer boeken willen lezen, vaker achter de naaimachine zitten, oude meubels kopen, opknappen en doorverkopen. Huizen willen inrichten met kringloopspullen voor mensen die na een scheiding of anderszins met een halve inboedel verder moeten. Ik zou gedisciplineerder willen zijn in mijn administratie. Zo kan ik nog wel even doorgaan. De werkelijkheid is dat me dat niet allemaal lukt. Maar tijd doorbrengen met mensen die me lief zijn, doe ik veelvuldig en intensief. En laat dát nou net bovenaan mijn lijstje met leuke dingen staan. Die plannen zie ik maar als bordjes die ik in de lucht hou door ze gewoon aan de zoldermuur vast te pinnen. En valt er eens een stuk, dan ruimen we de scherven. Realistisch. Dát wil ik graag zijn.