Eén klein nadeel

We zaten in een heerlijk beschaduwd straatje aan de pranzo. Het had één nadeel: het toeristentreintje rijdt ook door deze smalle straat die met een handmatige slagboom is afgesloten voor verkeer. Tot drie maal toe kwam de trein langs en stopte precies bij ons tafeltje omdat de bijrijder de slagboom weer moest dichtdoen. Warmte en stank was telkens gedurende een halve minuut ons deel. Maar verder?

We aten voortreffelijk in dit vegetarische restaurant. Orto (moestuin) heet het met als ondertitel Osteria della terra. Aardse smaken, we kunnen het beamen. De meeste mensen eten nu graag buiten. We denken dat dit te maken heeft met het feit dat je een Green Pass moet kunnen tonen als je binnen wilt eten. Men had zelfs de doorloop in een poort naar de achtergelegen fotostudio met tafeltjes gevuld. Orto, we voegen het toe aan onze favorieten.

Vegetarisch eten

Jaren geleden volgde mijn zieke schoonmoeder het Moerman-dieet. Ik heb me destijds  extra verdiept in de combinatie eten en gezondheid. Als gevolg daarvan hebben we als gezin jarenlang vegetarisch gegeten. Aangezien dierenwelzijn niet het uitgangspunt was en wat meer gemak wél, heroverde het vlees langzaam aan weer ons menu. Inmiddels zijn we flexitariër en probeer ik zoveel mogelijk vegetarische recepten uit.

In het recept voor linzenstoof moesten ook ‘stukjes als van kip’. Ze zaten in plastic verpakt, dat alleen al had me moeten weerhouden. Want tegenwoordig is het vooral uit milieu oogpunt dat we minder vlees willen eten. Nepvlees dat nergens naar smaakt wordt dus ook uit ons menu geschrapt.