Bloot

Sinds gisteren is het in Italië niet meer verplicht om op straat een mondmasker te dragen. Maar denk maar niet dat iedereen hier massaal die dingen heeft afgeworpen. De pompbediende die we vanmorgen bij het benzinestation spraken vertelde dat hij het voor de zekerheid nog gewoon draagt. ‘Er zijn hier zoveel doden gevallen, ik ben nog steeds bang’. Ook op de markt liep vrijwel iedereen nog gemaskerd. Op instagram las ik gisteren een kreet van Claudia de Breij: ‘het voelt nog wel onwennig zo in mijn blote mond’. Daar heeft ze wel een punt.

Inhaalslag

Vanaf maandag ga ik weer meedoen met de foto zevendaagse. Vandaag begint het met een soort opwarmertje: een archieffoto. Vanuit de stilstaande auto op de loeidrukke Koningskade in Den Haag waar het verkeer in vijf rijbanen de ruimte krijgt, trof ik afgelopen week dit bosje tulpen. Een vrolijke aftrap voor een week met foto-opdrachten.

Verder laat ik graag even zien hoe de inwoners van Delft vandaag massaal de terrassen bezetten. Het mág weer, het is droog, dus hoppa met z’n allen. Ik deed mijn mondmasker maar weer even voor in de drukke smalle straten. Door mijn beslagen bril kon ik nog net lezen wat er op het spandoek staat. Ik gun de horeca van harte zijn klandizie maar ik hoef nog niet zo nodig.

Opmerkelijk

Een beetje luguber is het wel, die halve lijven. Zeker de liggende exemplaren die door de wind omgeblazen waren, doen naar aan. Als ik standhouder was van deze broekenkraam, zou ik er absoluut voor zorgen dat ze met beide benen op de grond blijven staan.

Een ander opmerkelijk tafereel zag ik in deze nis. Onbegrijpelijk om zo je masker weg te leggen want wie pakt dit weer op om het daadwerkelijk weg te gooien? Gelukkig zag ik vlakbij dit beschilderde rolluik. De verlangende houding van de kat en de twee vogels die dicht tegen elkaar aanzittend één front vormen, geven mij het gevoel dat rottigheid weliswaar op de loer ligt maar door samenwerking overwonnen kan worden.

Doorgaan met ademhalen

We komen maar weinig meer in het centrum van Gubbio. Vandaag wel want ik moest hoognodig naar de kapper. Tjonge, wat een maatregelen bij de contactberoepen hier. Mondmasker ophouden tijdens haren wassen, knippen en föhnen. Bij binnenkomst, maar dat is overal, verplicht handen ontsmetten. Mijn kapcape (heet zo’n ding zo?) kwam uit een steriele verpakking, kammen en scharen ook. De kapper vertelde dat veel mensen nog bang zijn en sommigen gaan liever niet de deur uit. Ook zouden veel mensen aan stemmingswisselingen lijden na de langdurige lockdown. Vooral het vele tv kijken in die periode zou de mensen depressief maken. En het wás ook geen al te vrolijk nieuws in Italië. Inmiddels zijn er hier nauwelijks uitbraken, is het R-cijfer 0,5 en haalt men opgelucht adem. Achter het mondmasker.