De kortste weg

De slagboom, die moet verhinderen dat vreemden ons terrein oprijden, bleek bij onze aankomst een paar weken geleden, verrot te zijn. Dus ging de wijnboer samen met onze tuinhulp aan de slag. Er werd een dode boom omgezaagd en met wat passen en meten verscheen er een nieuwe rustieke barrière. Daarop werd het Caldese-vogeltje weer vast gemaakt en ecco we kunnen er weer een paar jaar tegen.

Het was allemaal nog maar nét klaar of daar kwam de buurman met een partij lege flessen die hij onder de slagboom doorschoof. Ze worden ontdaan van etiket, ontsmet en hergebruikt in onze kleine wijnmakerij. Buurman niet naar de glasbak, een dooie boom niet in de open haard; we houden de lijntjes kort hier.

Glas (dag 2)

Zodra deze flessen weer op de grens naar de wijngaard staan, weten we dat het gastenseizoen is aangebroken. ’s Winters liggen ze omgekeerd ergens tussen de struiken zodat ze niet kapot vriezen. De vakantievierders van vorige week hebben ze al naar boven gehaald. Nu is het alleen nog zaak het grind er omheen onkruidvrij te maken. Daarmee zijn we al een heel eind gevorderd en vóór zaterdag nieuwe gasten arriveren, ziet alles er strak uit. Kwestie van elke dag een uurtje plukken en pulken.

#foto7daagse #f7d #heelhollandfotografeert #dag2 #glas

t Hangt te hangen

 

Ik kreeg een rondleiding door de wijngaard. Eerst de compostbakken bekijken. Het is gelukkig op afstand van ons huis want het meurt behoorlijk. Vooral bak één waar, als je er in roert, de damp vanaf komt en levende organismen hun nuttige werk verrichten. Bak twee is al aarde, bak drie heeft nog een lange weg te gaan.

Wat hier hangt ziet er smakelijker uit. Dit moet de oogst van 2018 worden. Op deze plek brengt de wijnboer vele uren door. Alles voor een zo optimaal mogelijk resultaat.

In een hoekje van de schuur is dit rek onlangs door een vriend gemaakt. Lege flessen die we over een paar maanden gaan vullen met de oogst van 2017.

Hoektroep

Door een paar rozenbotteltakken in lege flessen te zetten, fleurde dit hoekje in de hal lekker op. Alleen de lampenkap kochten we ooit nieuw. De voet van de lamp werd op een rommelmarkt in Brussel gekocht en het wit geschilderde kastje is het oude theemeubel van mijn ouders. De barometer rechts aan de muur erfden we van een tante. Dan staat er nog een koperen asverzamelaar die ook al uit mijn ouderlijk huis komt. Dat alles kleurt dan weer aardig bij de spiegel die in het kantoor hing van de inmiddels tot wijnboer omgeturnde echtgenoot. Terwijl deze laatste als een ware alchemist in la cantina bezig is, ruimde ik de inhoud van het kastje grondig op en keek tenslotte voldaan naar het resultaat. Of dat voor de emmer met most geldt, wachten we geduldig af.