De kat krabt de krullen van het ijs

In NL wonen we nét wat verder uit elkaar dan in Italië maar dat is geen reden om niet ook ’s winters elkaar te bezoeken. Hoewel de wijn uit ’22 nog niet gebotteld is, was al wel een monsterflesje meegenomen om te proeven. Van de witte druiven van onze vrienden heeft de wijnboer weer een smakelijke wijn gebrouwen, daarover zijn we het alle vier eens.

Ook ’s winters woont deze familie heel landelijk, kijk maar eens naar het uitzicht vanuit de woonkamer. Ik heb geprobeerd om de kat die over het ijs liep, in te zoomen. Hij loopt rechts uit beeld. Helaas geen schaatsers gezien maar die waren er al wel geweest aldus onze vrienden. En we hebben geen enkele reden aan hun woorden te twijfelen.

Nu ik de laatste tijd toch veel kerstversieringen laat zien, wil ik jullie deze niet onthouden. In hun binnenboom hing de kerstman met mondkapje, buiten zag ik een bedrieglijk echt vogeltje zitten, dat mijn hart stal. Maar eigenlijk had ik helemaal geen tijd en geduld voor foto’s. Er moest worden bijgepraat en dat hebben we met veel en plezier en overtuiging gedaan.

Vrije inloop booster

Op de bewonersapp van ons gebouw vlogen me vanmorgen de appjes om de oren. In Rijswijk, op tien autominuten hier vandaan, kan je zonder afspraak de felbegeerde boosterprik laten zetten. De eerste juichkreten van buren die de prik al waren wezen halen, overtuigden ons. De wijnboer moest nog van sporten terugkomen maar zodra hij binnen was, trokken we aan onze stutten en gingen naar de Broodfabriek, waar de GGD een vaccinatielocatie heeft.

Heel zestig plus had elkaar kennelijk geïnformeerd, want inmiddels stond er een lange rij met wachtenden in de regen. Wij schoven braaf aan voor een kwartiertje. Daarna werden we snel en efficiënt verder geholpen en zijn we tot onze volle tevredenheid geboosterd.

De mondkapjes kunnen nog lang niet aan de wilgen, al zag ik er wel een hangen. Wij voelen ons, met de feestdagen in zicht, weer wat beschermder en dat is erg prettig.

Onze weekroutine

Ook hier is het mooie weer pas sinds kort teruggekeerd, we hadden echt het idee dat iedereen weer eens ouderwets naar buiten ging om gewoon voor het plezier de markt te bezoeken. Na wat rondslenteren maakten we onze opwachting bij Fausto en Donatella van de koffiebar. Het eerste kopje koffie was gratis nadat ze lange tijd vanwege Covid gesloten waren geweest. Hier in Italië lijkt het gewone leven weer op gang te komen. Het valt ons wel op dat er altijd personeel bij de ingang van de supermarkt staat die zorgt dat je je handen ontsmet. Zelfs al meegemaakt dat je temperatuur gemeten wordt bij binnenkomst. De aanbevolen afstand tussen twee personen is een meter, dus je ziet zelden mensen uitwijken bij het passeren. En ja, ook buiten is het dragen van mondkapjes verplicht, daar doen we uiteraard netjes aan mee. Met onze twee vaccinaties voelen we ons goed beschermd en leven ons Italiaanse leven weer van harte.

Zoek de (ver)schillen

Voor wie niet het ANWB-blad de Kampioen heeft (de andere helft van Nederland) laat ik deze geweldige afbeelding zien die in het aprilnummer staat. Al in 1929 verspreidde de ANWB deze affiche waarin het probleem van zwerfafval getoond wordt. Helaas is het probleem actueler dan ooit en dat inspireerde tot onderstaande afbeelding.

Laat niet als dank voor het aangenaam verpozen de eigenaar van ’t bos de mondkapjes en de pizzadozen staat op het bordje in het gras. De geïnterviewde boswachter in het bijbehorende artikel ziet veel mensen zich ‘misdragen’ in de natuur. Hij denkt niet dat mensen dit expres doen maar uit onwetendheid en eigenbelang. Dat eigenbelang vertaal ik maar naar gemakzucht. Het aantal mensen dat zich opwerpt als opruimers, groeit ook gestaag. Dat is positief maar wat zou het mooi zijn als iedereen zijn eigen rommel weer mee naar huis neemt zodat de ene helft van Nederland niet meer de troep van de andere helft moet opruimen. Wat mij betreft mag héél Nederland worden volgehangen met dit plaatje. Ter lering ende vermaeck om er nog maar eens een ouderwetse term aan toe te voegen.

Tijdsbeeld

Elke tijd heeft zijn eigen straatmeubilair. Ik kwam twee foto’s tegen in mijn archief die dit aardig illustreren. Hier een oplaadpunt voor fiets, scooter en scootmobiel. Heel eigentijds heeft iemand er ook nog een mondkapje in gefrommeld. Zo kunnen we deze foto aardig dateren. Onuitstaanbaar dat er op deze manier met de wegwerpkapjes wordt omgesprongen want niemand wil ze aanraken. We moeten ze maar mondkapjes-voor-eenmalig-gebruik gaan noemen, die je gewoon thuis weggooit in je eigen vuilnisbak!

De ouderwetse brievenbus (gefotografeerd in Delfshaven) roept nostalgische gevoelens bij me op. Dat je als jong kind op je tenen moest gaan staan om de brief te posten voelde heel gewichtig. Onze stembiljetten zijn ingevuld. Als zeventigplussers mogen we schriftelijk stemmen. Morgen sta ik opnieuw bij de brievenbus, maar bij de moderne variant. Dan post ik heel gewichtig mijn democratisch recht en daar hoef ik niet voor op mijn tenen te gaan staan.

Maskerade

Het is zeker niet comfortabel maar het went snel. Een accessoire dat, als het de mond niet bedekt, aan pols, bovenarm, aan één oor of als baard in de buurt blijft zodat het weer snel kan worden opgezet. De vraag of dat allemaal volgens de regels van de hygiëne gebeurt, kan met een duidelijk ‘neen’ worden beantwoord.

Vóór de Coronacrisis zag je een enkele keer wel eens iemand met zo’n mondkapje lopen. Vaak een persoon met verminderde weerstand bij een chemokuur. Door het dragen ervan beschermde die persoon zich toch enigszins tegen verkoudheids-of andere virussen. Dus denk ik als we het allemaal doen, zoals hier in Italië verplicht is in de binnenruimten, het de verspreiding wellicht enigszins vermindert.

Het straatbeeld is hiermee volkomen veranderd. Dat heeft in elk geval het voordeel dat je ziet dat er wat aan de hand is en het houdt naar mijn overtuiging de mensen wat alerter. Ons wasje ziet er inmiddels ook anders uit.