Bloggersvriendschap

We schrijven allemaal een blog. Sinds vorig jaar spréken we elkaar ook. We blijken wonderwel goed geïnformeerd te zijn over wat ons dagelijks bezig houdt en wisselen op zo’n bijeenkomst nog wat meer privé dingen uit. We lachen en praten. Geven en ontvangen kleine cadeautjes. Na afloop omarmen we elkaar en spreken af dat we volgend jaar weer samen komen. Ik vind het fantastisch een warme vriendschap te onderhouden met mensen die ik per toeval via het bloggen heb leren kennen. Ik zie jullie graag volgend jaar weer, blogvrienden. Van links naar rechts:

Ton van https://dekselsedingen.blogspot.com/

Marthy van https://heenenterugnaardeardeche.blogspot.com/

Jeanne van https://sjannesblog.com/

Bertie van https://bertiebo.blogspot.com/

Els van http://www.knutzels.nl/

Inge van https://schrijfselsvanmij.com

Woon-en geboortehuizen

Met de Paus heb ik niet veel en met zijn voorgangers al helemaal niks. Maar de enige Nederlandse Paus noemde zichzelf Adrianus. En met die náám heb ik wel wat. Die staat in het paspoort van de wijnboer.

Mijn oma hield van de schrijfster Ina Boudier Bakker. Dat zal de reden geweest zijn waarom ik als kind een boek van haar ook mooi vond. Jaren geleden herlas ik het en deed het daarna snel weg. Ik had in Utrecht wel de neiging even aan de voordeur van Ina te kloppen.

Tenslotte passeerden we het woonhuis van Pyke Koch. Over deze schilder in het genre van het magisch realisme valt veel te vertellen. Ik beperk me tot het feit dat hij onder meer geïnspireerd werd door de Italiaan Piero della Francesca.  En zo vervlocht ons Nederlandse en Italiaanse leven zich na een tentoonstelling over Caravaggio prachtig in elkaar.

Stadsmens

Hebben jullie nog een beetje door Utrecht rondgestruind? vroeg iemand me gisteren op Facebook na plaatsing van mijn dagelijkse blog. Ik kon haar geruststellen. Uiteraard, in zo’n leuke stad dwaal je nog graag een beetje verder na het museumbezoek. De Oude Gracht ligt om de hoek. Wat een prachtige panden, goed zichtbaar door de kale bomen.

 

Ik mag dan wel graag in de natuur zijn, ik voel me toch ook een stadsmens. Opvallend vonden we trouwens het aantal bijzondere huizen met een informatiebord op de gevel. Kom ik morgen op terug. Deze krijgen jullie alvast vandaag te zien. Zelfs zonder nadere toelichting, zó Utrecht.

Caravaggio

Rond 1600 was Rome het culturele centrum van de wereld.  Van heinde en verre bezochten kunstliefhebbers en kunstenaars de stad. Zo ook drie Utrechters, Gerard van Honthorst, Dirck van Baburen en Hendrick ter Brugghen. Zij lieten zich inspireren door Caravaggio die een revolutionaire vernieuwing in de schilderkunst teweegbracht met ongekend realisme en sterk licht-donker contrast. Nog tot 24 maart is in het Centraal Museum in Utrecht een prachtige tentoonstelling te zien waar twee werken van Caravaggio te bewonderen zijn en tientallen van zijn navolgers. Vooral die tien van Honthorst kunnen al een reden zijn om naar Utrecht af te reizen. In het kader van een cultureel uitstapje voor twee, was dit weer zeer geslaagd. Met dank aan mijn wijnboer die me hiermee verraste.

De uil in Caldese

De wijnboer kreeg deze week gezelschap van een vriend. Samen doen ze wat klussen in en om het huis. Ze vermaken zich wel, zie en hoor ik in onze dagelijkse contacten. In de wijngaard is inmiddels ook uileman op een hoge stam geplaatst. Omdat onze mannen een week met elkaar optrekken, besloten mijn nichtje en ik vandaag iets gezelligs te ondernemen. Dat werd halverwege onze woonplaatsen; een dagje Utrecht.

 

Ons leven lang gaan we al met elkaar om en naast nichtjes zijn we ook vriendinnen. Het bewijs dat we echt in de Domstad waren én een beetje klungelige selfie zijn voor ons het bewijs van een geslaagde dag.

Bloggers in Utrecht

Delft, Rotterdam en Utrecht. Daar was ik vandaag. Mooie stations, stuk voor stuk. Maar daar gaat het helemaal niet om. Ik moest er gebruik van maken om vijf vriendinnen te ontmoeten. Een spontane actie en reactie op dit blog resulteerde in een afspraak met andere bloggers. We blijken gelijkgestemden te zijn maar dat kwam niet als een verrassing. Via het lezen van elkaars blogs, soms al jaren lang, kén je de anderen al. En zet zes bloggers bij elkaar, dan heb je er geen kind meer aan. Het begin van een nieuwe vriendinnenclub. Mét vervolgafspraak. Wat een weelde.

Overigens zijn de mannen die eerder aangaven in de toekomst ook aan te willen sluiten, nog steeds van harte welkom.

Uitstekend

Op de foto die de kop van mijn blog siert, zie je de toren van de Nieuwe Kerk in Delft boven de bomenkraag uitsteken. Na de Domtoren in Utrecht is dit de hoogste kerktoren van NL. Omdat het zo tot ons straatbeeld hoort, ben ik me niet dagelijks bewust van de pracht van dit bouwsel waarmee in 1381 begonnen werd. Maar als baken en oriëntatiepunt, zoals hier op de Verwersdijk,  is het onlosmakelijk met ons Delftse leven verbonden. En dan is er nog het carillon dat geregeld te horen is. Ook zoiets waar we geen erg meer in hebben. Maar door het bloggen ben ik me toch redelijk bewust van mijn omgeving. Alleen daarom al blijf ik er ook dit jaar mee doorgaan.