De heilige maagd

In het bos, langs de weg of in een gevel, werkelijk overal kom de de heilige Maria tegen. En altijd opgepoest, van bloemen voorzien en strak in de verf. Ze wordt aanbeden maar ook in de grofste vloeken gebruikt of beter gezegd misbruikt men haar naam.

Een moeder staat hier sowieso op een voetstuk en volwassen zonen voeren voor onze oren de meest sentimentele telefoongesprekken met hun oude moeders. Haar in het openbaar je liefde betuigen is hier vrij normaal.

Terug naar Maria. Zelfs in een leegstaand huis dat aardig aan het verpauperen is, staat ze er keurig bij. En zo hoort het ook. Zeker in Italie.

En ik ging zo tevreden van huis

Er moest iets opgehaald worden in het Haagse Statenkwartier. Dan kunnen we aansluitend wel even in de Scheveningse Bosjes gaan wandelen, was het idee. Ik begon al op het Statenplein een eerste foto te maken. Toen één in de bosjes.

Door de bomen heen zag ik links de villa’s aan het Van Stolkpark. Zien jullie ze ook? Misschien is het toch wel leuker en afwisselender daar te gaan lopen dan al weer in een groenstrook in de stad.

Dus vergaapten we ons aan dit soort huizen. Met mooie veranda’s, grote tuinen en veel alarminstallaties. Mijn ouders riepen vroeger dan steevast ‘…en ik ging zo tevreden van huis’. Als grap, hè. ‘Je mag trouwens wel inwonend personeel hebben om de boel binnenshuis een beetje knap te houden als je zo wilt wonen’, zeiden we tegen elkaar. En heus, op het zelfde moment zagen we een Aziatische mevrouw met een poetslap de balkonrand schoonmaken. Wij keerden in elk geval weer zéér tevreden naar huis, waar de wijnboer zo lief was even de woonkamer te stofzuigen.

Boslaantje

Nu de straat weer opgeruimd is, kunnen we ook weer onbekommerd en rechtstreeks het boslaantje bewandelen. Geen kruipdoor sluipdoor langs hekken en obstakels. Er zijn wat zieke iepen weggehaald maar dat valt nauwelijks op. Ik ben benieuwd wanneer de nieuwe bomen geplant worden, want dát die er komen staat vast, er bestaat zoiets als een herplantplicht.

En mensen, het is dus helemaal geen bos hè. Ik noem het maar zo omdat het die illusie wekt. Maar ik verval in herhaling, vaste lezers krijgen die uitleg keer op keer. Daar ga ik mee ophouden. Toen gistermiddag ook nog de zon om de hoek piepte, maakten we snel een wandelingetje naar de brievenbus. De kerstkaarten zijn verstuurd.

Het bos en de dieren

Het lijkt erop dat we steeds een ander wandelgebied in de buurt zoeken. Dat gaat niet echt bewust. We moesten benzine tanken en doen dit meestal in een industriegebied waar we bij de Makro voor een gunstig prijs de tank weer vullen. Is daar niet ook een park in de buurt? Ja zeker, Hof van Delfland heet het met het Abtswoudsebos als extra attractie. Nou klinkt bos wel heel royaal; je hoort voortdurend de grote weg op de achtergrond en de trein is als je goed kijkt zelfs zichtbaar op de bovenste foto.

Er wordt momenteel veel aan het onderhoud gedaan en dat was goed te zien aan de uitgebaggerde sloten en de bagger op de wal, waarin de wijnboer alweer kostbare compost zag. Maar het bos krijgt weer lucht en de vogels voeren de boventoon wat geluid betreft. In een afgezaagde boomstam zag ik een dier. Jullie ook?

Vitaal

Aan de overkant van het kanaal worden in een kleinschalig project drie appartementen gebouwd. We hadden de bouwput van de zomer zien ontstaan, dus moesten we even poolshoogte nemen. Zo kwam het tot een heel ander wandelingetje dan van tevoren bedacht. Liepen we ineens door een prachtig boslaantje in de buitenwijk van Delft. Dat wandelen moeten we echt inplannen want er is die eerste dagen na terugkeer van alles te ruimen en te regelen. Bovendien zijn we gestart met een fitnessprogramma dat Vitaal Oud Worden heet. Dat slokt meteen wat van onze tijd op die uiteraard eerst en vooral bestaat uit familiebezoek. En daarin staat mijn moeder op nummer 1. Bij haar gaan we vanavond koken en eten; de vrouw die al vitaal oud is geworden.

Het boshuis

Gistermiddag waren we uitgenodigd bij buren van ons die in de bossen bij Elspeet een buitenhuisje hebben. Wat een plek zeg. Om de biodiversiteit te bevorderen waren ze begonnen een grotere vijver uit te graven. Dat moet een paddenpoel worden en een salamanderparadijs.

Het is dat ik het een beetje onbeschaamd vind om bij zo’n eerste bezoek uitvoerig foto’s te lopen maken, maar ik had graag laten zien hoe gezellig we daar zaten. We kregen een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en hadden goede gesprekken over heden en verleden. We kennen elkaar ongeveer vijftien jaar, dan is het extra leuk verhalen te delen over de tijden daarvoor. Dan berg je de camera weg en geniet je gewoon met z’n vieren van de raakvlakken die je opnieuw ontdekt. Zij zijn tijdens een rondreis door Europa twee keer bij ons in Italië langs geweest. Hier is dus sprake van goede buren én verre vrienden.

Verheugvermogen

Ja hoor, goed gelezen. Ik kwam dit woord in de krant tegen; het vermogen om je te verheugen. Kinderen kunnen het heel goed. Wij volwassenen hebben er wat minder van. Zeker in deze verwarrende tijd zonder leuke uitstapjes, geen feestjes, geen etentjes met vrienden. Hoewel? Vanavond halen we voor de laatste keer een lunchbox op en eten met een bevriend stel al picknickend in de achtertuin van ons appartementencomplex. Daar verheug ik me enorm op. En als we ons bruggenloopje doen dan eindigen we vlak bij huis met dit stukje dat ik het ‘bos’ noem. Als boomkruinen elkaar raken, krijg ik een bosgevoel. Ja, lach er maar om maar ik ben weinig gewend op dat vlak. Ik verheug me altijd met een bijna kinderlijk genoegen op dit stukje waar de vogels fluiten en de zon gefilterd wordt.

Woonomgeving

Het mooie van oude binnensteden is de afwisseling van huizen. Geen eenvormigheid maar ogenschijnlijk lukraak gebouwd. Ik kom van alles tegen in Delft. Van kleine huisjes met uitnodigende schommelstoelen, tot een soort stadspaleizen waar lelijke nieuwbouw tegenaan is gezet.

En een rij moderne huizen die wel mooi zijn gelukt, naar mijn idee. Terwijl ik weer naar huis kuierde, kwam ik buren tegen die ook aan de wandel gingen. De wil om buiten te zijn leeft bij iedereen; de stad, het bos, de polder of het strand, we zuigen allemaal onze longen vol. Mmm…het strand. Dat wordt ook wel weer eens tijd.