Terug naar 1969

Het was een jaar voordat ik de wijnboer zou ontmoeten. Ik was achttien en ging voor het eerst naar Parijs. Samen met mijn bijna zeventienjarige zusje Plonie en oom Henk. Hij kende de stad goed, kwam er zeer regelmatig en was enthousiast om ons Parijs te leren kennen. Hij regelde alles en bestookte ons met in het Frans opgestelde brieven bij de reispapieren die we toegestuurd kregen. Plonie en ik gaan vandaag, vijftig jaar na dato, samen naar  Parijs. We gaan nieuwe herinneringen maken in de stad waarover Henk zei: Paris, ce n’est pas un ville, c’est un monde.

Beste Annie

 

Dit is het poëzie album van mijn in juni overleden tante Annie. Uit haar nalatenschap waren nog foto-albums en wat kleine persoonlijke spulletjes die mijn moeder en ik vorige week samen uitzochten. Op de eerste bladzijde schreef Annie ondermeer:  dit album behoort aan mij, zolang ik hoop te leven.

Het was haar twaalfde verjaardag en in Nederland was de oorlog nog geen veertien dagen oud. Haar oudste broer Leo, die getrouwd was met mijn tante Coosje, schreef een jaar later in het album. Ik ben er zeker van dat hij het vers zelf heeft verzonnen.  Natuurlijk hebben ook vriendinnen in het album geschreven. Het geeft een prachtig tijdsbeeld en het mooie is dat dit album inderdaad tot aan haar dood in haar bezit is gebleven.