Huizen op de berg

Als de boodschappen zijn gedaan en we weer naar boven rijden, passeren we diverse huizen. Dit is de eerste en het zijn meteen een paar huizen van één familie bij elkaar in een kleine nederzetting, een borgo. Deze familie heeft een akkerbouwbedrijf en het ziet er altijd heel verzorgd uit. Een rij cypressen staat vlak voor de muur die het geheel omgeeft.

Een stukje verder heeft onze weg een afsplitsing naar beneden en daar is een B&B gevestigd. Maar met de huidige begroeiing is het wel een zoekplaatje geworden. Het ligt er helemaal vrij en het zal beslist een leuke plek zijn om te logeren.

Het laatste huis dat ik laat zien ligt wat hoger van de weg en is onbewoond, zolang we hier al wonen. Heel soms is het een paar dagen bewoond, dan hangt er een miniwasje over de balkonrand maar ook dat hebben we de laatste jaren niet meer gezien. We noemen het het huisje van oma. Zij is gestorven en niemand van de erven weet wat ie er mee moet. Hebben we zelf verzonnen, hoor. Verderop wordt de weg steiler en smaller en stap je niet meer makkelijk uit voor een foto. Er staan nog zeker drie nieuwe! onbewoonde huizen. Ik zal toch eens kijken of ik daar geen foto’s van kan maken.

Vrolijkheid alom

Het is weer een dag vol gezelligheid waarbij het bloggen geen hoge prioriteit heeft. Om te beginnen ging ik op de koffie bij een vriendin die in een mooie buurt in Den Haag woont. Daar staan huizen waarop ik – als ik ruimer in mijn tijd zit – uitgebreid langs wil lopen en wil bewonderen. De vriendin is lid van de tuincommissie in het complex waar zij woont. Over de vergaderingen, de tegenstrijdige belangen en persoonlijkheden van de medebewoners kan ze heerlijk vertellen en ik heb me ook nog even heel kort rond laten leiden. Toen stond voor haar de volgende afspraak voor de deur en ook ik moest me haasten om op tijd thuis te zijn voor de volgende twee afspraken. Zo’n dag; met uitsluitend leuke afspraken en een zon die schijnt. Ik word er wel vrolijk van.

Gekleurd

Er gaat geen jaar voorbij of ik zet gekleurde huizen op de foto. Het zijn kleuren die passen bij dit land, de zon en de temperaturen. Wat dat laatste betreft: sinds vandaag zitten we onder de dertig graden en dat is best prettig. Ik voel ik me het fijnst bij zevenentwintig graden, aangenaam warm en toch werkbaar. Omdat hier -op een klein spatje na- al twee maanden geen regen is gevallen, kleuren de velden geel en valt er al behoorlijk wat blad uit de bomen. Dat ruimen we zoveel mogelijk want nu het hier zo netjes is, stoort dat afgevallen blad. Aangroeien doet het ook nier meer in deze tijd van het jaar en zo maak ik mezelf wijs dat we vooruitlopen met opruimen in plaats van dat we achterstanden aan het wegwerken zijn. Troostrijk.

Een moderne steeg

Deze straat heet Schuttersveld, genoemd naar de oudste bestemming. Toen wij hier twintig jaar geleden kwamen wonen, werd de school die hier stond, afgebroken. Sinds 2004 zijn hier woningen. De witte vlakken zijn lichtdoorlatende stenen, daaronder ligt de gezamenlijke garage. Nieuwe huizen in het centrum kunnen alleen gebouwd worden als ze een eigen parkeerplaats krijgen.

Als je je aan het eind van dit straatje omdraait, kijk je zo naar de toren van het gebouw waarin wij wonen. De huizen staan naar mijn smaak erg dicht op elkaar maar vormen wel een soort modern steegje op deze manier. Bovendien kindvriendelijk want er kan geen verkeer door. Het is dus een voornamelijk jonge-gezinnen- straat met een mooi uitzicht aan het eind.

Geen mening

Het was fris gisteren en op sommige slootjes lag al een dun laagje ijs. Hoewel ik geen camera had meegenomen, was de neiging dan maar met mijn mobiel te fotograferen, niet te bedwingen. We besloten een stuk over de smalle weg te lopen langs de boerderijen. Maar zo rond half twaalf op zondag ben je de enige niet. Veel wielrenners, andere wandelaars en auto’s. We moesten voortdurend de berm in en dat wandelt niet echt ontspannen.

Klein Delfgauw heet deze buurtschap en valt voor een deel binnen de Gemeente Delft en deels bij Pijnacker-Nootdorp. Kavels die tot nu toe weiland waren, worden sinds kort verkocht en er zullen moderne luxe villa’s verschijnen. Vooralsnog vind ik dat jammer van dit landelijke gebied. Maar lang niet alle boerderijen en oudere huizen zijn het aanzien waard, dus ik wacht nog even met een oordeel.

Slopen

Het was nog lang niet alles wat ik zaterdag liet zien. De dichtgetimmerde huizen in de Delftse Bomenbuurt hebben zulke fraaie muurschilderingen, dat ik er een tweede blog over maak. Kijk nou toch hoe gaaf! Toch is er protest. Haal het hart niet uit de Bomenwijk, GEEN SLOOP staat er met hoofdletters op de poster aan deze deur.

Als je ergens tot tevredenheid hebt gewoond, is het moeilijk te verkroppen dat je huis gesloopt moet worden. Toch zien deze huizen eruit als snel en goedkoop gebouwd ergens in de zestiger jaren en ik kan me voorstellen dat met de huidige isolatie eisen en veranderde woonwensen, sloop goedkoper is dan renovatie. Ik hoop dat de toekomstige bewoners van de nieuwe huizen er uiteindelijk met veel plezier en verhoogd comfort zullen wonen. Voor het zover is, bewonderen we nog maar en keer de vrolijke muurschilderingen.

Vocht- en tochtproblemen

In de Delftse bomenwijk gaan woningen gesloopt worden. Steeds meer flats en woningen worden na leegstand dichtgetimmerd. Naast de vocht- en tochtproblemen zijn gehorigheid en verouderde installaties de reden tot afbraak én de bouw van 250 nieuwe woningen. De te slopen huizen staan vaak in straten waarin de rest van de huizen blijft staan. Om de wijk de komende periode geen spookachtige uiterlijk te geven, is voor deze oplossing gekozen. Dat vind ik een geweldig idee en bewonderenswaardig dat hieraan geld wordt uitgegeven. Hoewel ik aanneem dat de kosten in dit geval voor de baat uitgaan, de neiging tot vernielen en bekladden wordt in de kiem gesmoord. Van het afgetimmerde zijraampje in de verder lege muur kan ik zomaar vrolijk worden.

Duo’s

Er valt niet gek veel te vertellen over wat ik hier laat zien. Twee aan twee plantenbakken tegen een voorgevel, bloemen allemaal in hetzelfde kleurpalet en bij twee huizen zelfs een plekje om te gaan zitten. Dat is het. Ik kom ze tegen tijdens onze bruggenloop en bewonder ze dan terloops. Maar er is zorg aan besteed en ze verdienen wat meer aandacht. Vandaag zien toch maar mooi mensen van búiten Delft hoe onze overburen hun stoep verfraaien.

Het lelijks

Tja, ik schreef er onlangs over. Af en toe valt het me op dat er nieuwbouw in het Delftse centrum is gepleegd, die ik ronduit lelijk vind. Op deze plaats heeft in de 17e eeuw het sint Annaklooster gestaan. Later, in 1675, werd dat een Tuchthuis. Wie niet wilde ‘deugen’ werd hier gedwongen te werk gesteld in de textielindustrie. Nog weer later kwam hier het Sint Joris Gasthuis. Nu staat hier sinds 1982 een appartementencomplex met een kleine woonwijk erachter. Daar kom je eigenlijk alleen als je er woont. Tot mijn verrassing zag ik ook huizen die wel de oude maatvoering en puntdaken hebben. En ook aardig vond ik het plotseling opdoemend groene veldje dat behouden is gebleven nadat ook de stadsboerderij die hier ooit stond, gesloopt werd.

De nieuwbouw naast het kleine grachtenpand is tamelijk uit verhouding maar ja, mensen moeten ook kunnen wonen in huizen die aangepast zijn aan de moderne eisen. En zo viel me de lelijkheid toch weer een beetje mee.

Woonomgeving

Het mooie van oude binnensteden is de afwisseling van huizen. Geen eenvormigheid maar ogenschijnlijk lukraak gebouwd. Ik kom van alles tegen in Delft. Van kleine huisjes met uitnodigende schommelstoelen, tot een soort stadspaleizen waar lelijke nieuwbouw tegenaan is gezet.

En een rij moderne huizen die wel mooi zijn gelukt, naar mijn idee. Terwijl ik weer naar huis kuierde, kwam ik buren tegen die ook aan de wandel gingen. De wil om buiten te zijn leeft bij iedereen; de stad, het bos, de polder of het strand, we zuigen allemaal onze longen vol. Mmm…het strand. Dat wordt ook wel weer eens tijd.