Groen gezocht

Na al die kale bomen die ik gisteren liet zien, ging ik toch op zoek naar wat groens. De treurwilg laat me op dat punt nooit in de steek. En de wijnboer zei: moet je die Ginkgo niet op de foto zetten? Maar die is me nog té groen, die wil ik het liefst vlammend geel zien maar dan graag in de zon. De wijnboer vond het kanaal boeiender. En zien jullie daar op de achtergrond dat karakteristiek huis, de Rietveldse Toorn uit 1448?

Daar ziet de voortuin er nog zó uit. Een kleine groene oase die bijna sprookjesachtig aandoet. Groen gezocht en groen gevonden!

Volle en kalende kruinen

Ons dagelijkse ommetje gaat pas vanavond in het donker plaatsvinden. Heerlijk even langs de grachten lopen en de verlichte huiskamers in kijken. Dan is het rustig op straat en – niet geheel onbelangrijk – droog. Er vielen pittige buien vandaag en dat hield me grotendeels binnen. Even ben ik er op uit geweest, speciaal om wat foto’s te maken. Ik richtte me op boomkruinen en alleen de treurwilg heeft nog een groen aanzien. In het kanaal drijft een onnoemelijke hoeveelheid blad. Op het wiegende water met een flauw zonnetje zag ik de boom en het blad weer samen en toen ik de foto omkeerde ontstond dit schilderij.

De boom en mijn ontmoeting

Samen met de treurwilg hoort de Gingko Biloba tot mijn lievelingsbomen aan het kanaal. Het werd, vond ik, de hoogste tijd om weer eens te kijken hoe die van oorsprong Japanse boom er in de herfst bij staat. Nou, hij knalt ons aardig tegemoet met zijn gele bladeren. De treurwilg staat ook nog behoorlijk in blad, we zien een sliertje links op de foto. Mijn aandacht werd getrokken door een mevrouw in kleermakerszit aan de overkant. Achter haar stond een wandelaar met hond, maar ze liet zich niet afleiden. Mogelijk zat ze te mediteren. Of ze houdt niet van honden. Of ze had geen zin in een praatje. Vul zelf maar in.

Eenmaal aangekomen bij de Gingko moet ik vaak weer denken aan de destijds tachtig jarige vrouw die zeven jaar geleden juist wél graag een praatje maakte. Onder deze zelfde boom vertelde zij me haar levensverhaal (klik). Ik ben haar nooit meer tegen gekomen maar het verhaal vergeet ik niet meer.

Treurwilg

Wandelen, laten we dat vooral blijven doen. Om half tien liepen we ons eerste rondje al. Deze villa aan de overkant van het Rijn Schiekanaal staat te koop. Dikke portemonnee meenemen! Ik fotografeerde vanonder de treurwilg die al weer zo’n fijne groene waas begint te krijgen.

Eenmaal wandelend aan de overkant kon ik de magnolia van dichtbij zien. Vol beloften. Van een afstand is ook goed te zien dat de treurwilg voorop gaat met zijn groene waas. Prettig idee dat de natuur onverstoorbaar richting lente koerst. Zelfs de stadsnatuur kan helend zijn bij piekergedachten.

Bomen en luchten

Staande op de Plantagebrug zag ik dat de bomen aan de overkant bescherming hebben gekregen. Ik vermoed dat er binnenkort aan de kademuren gewerkt gaat worden. Toch wel lief en zorgzaam die tijdelijke verpakking.

Een stukje verderop zag ik deze nesten. Of zijn het vergroeiingen? Ik hou van duidelijke bomen met knoestige stammen en brede kronen. In bomennamen daarentegen ben ik vreselijk slecht. Ja, een berk, kastanje, eik en plataan herken ik wel. Maar dan houdt het wel zo’n beetje op.

Ha, een treurwilg. Ook zo’n type dat ik bij naam ken. Eén van de weinige bomen die nog blad hebben. En let vooral op de blauwe lucht. Het trok ineens helemaal open tijdens mijn kleine ommetje vanmiddag.