Filmhuismeisje en inzamelhelden

Toen ik afgelopen zaterdag nog even in de zon op een muurtje zat te wachten tot de boodschappende wijnboer terugkeerde, trof mijn oog dit beeld. Sinds 1996 staat ze hier in de ondersteuning van de trappartij van het Delftse filmhuis. De maakster Marianne Neve is er in geslaagd een mooi en ingetogen figuurtje te maken waar ik al talloze keren aan voorbij liep. Soms levert wachten onverwacht iets moois op dat wat aandacht verdient.

Twee inzamelhelden (klik) waren daarentegen zó bedrijvig bezig dat ik alleen hun vervoermiddel kon fotograferen. Op aanvraag fietsen zij langs de bedrijven, particulieren en winkels om papier, karton en verpakkingsmaterialen op te halen. Wat een praktische en milieuvriendelijke oplossing biedt dit systeem. Geen grote vuilniswagens door de smalle straten en langs de grachten op momenten dat de terrassen overvol zitten. Nee, deze behendige inzamelaars koersten van de ene horecagelegenheid naar de andere. Ik zie ze steeds vaker hier in Delft en dit soort initiatieven kunnen niet genoeg bejubeld worden.

Contrasten

Mooi hè, dit pand aan de Brabantse Turfmarkt? Op deze plaats werd in de 15e eeuw turf uit Brabant de stad binnen gevaren. De huizen zijn er minder oud maar dit markante pand met zijn gele versieringen en geel-witte markiezen is wel een Gemeentelijk Monument.

Een paar deuren verder staan modernere appartementen die wat vorm betreft de oude stad wel eer aan doen. Zo vormen huizen een soort breiwerk waarin de tijd zichtbaar is. Op deze plek vind ik dat wel mooi gelukt. En het blijft fijn dat er veel grachten zijn gebleven, kan je ook nog eens een aardige rondvaart maken.

Moderne huizen en nieuwe grachten

Behalve nieuwe huizen zijn er ook nieuwe grachten gekomen. Dat ziet er meteen lekker Delfts uit. De straten zijn autovrij en parkeren kan ondergronds of op parkeerterreintjes tussen de straten in. Het geeft de Coendersbuurt een heel mooi straatbeeld. Vind ik.

Elke gevel is anders, dat verlevendigt de straten, zoals het ook bij de oude grachtenpanden is. En dan is het een kwestie van smaak of je het torentje en die witte gevelversiering mooi vindt of niet. Ik niet.

De groene gevel die ik gisteren liet zien, leverde leuke reacties op. Wie daar nog meer over wil lezen, kan hier klikken.

Stil ommetje

Al ruim een week terug in Delft en nog steeds geen onvervalst grachtje laten zien? Daar moest ik even werk van maken. Het was droog, we moeten het wandelen weer integreren in onze dagelijkse bezigheden dus op pad. Het voelt een beetje aan zoals vorig jaar; ook toen was Covid iets om rekening mee te houden en ik denk dat mondkapjes, anderhalve meter afstand en het handenwasprotocol opnieuw ons leven zullen beïnvloeden. Voor ons is het eigenlijk niet eens weg geweest.

Wandelen kan gelukkig altijd, rustige momenten in de winkels opzoeken óók. Het was een kalm ommetje dat we maakten vanmorgen. Nog lang niet genoeg herfstkleuren naar mijn zin al doet het Doelenplein aardig zijn best met al dat afgevallen blad.

Wat er allemaal kán

Je kunt als je aan een grachtje woont, gewoon de voordeur uitstappen, schaatsen onderbinden en het ijs op gaan. Of zonder schaatsen tóch het ijs op stappen. Voor het gevoel.

Je kan natuurlijk ook op een bankje gaan zitten en merken hoeveel kracht de februarizon al heeft.

Met een stel studenten je eigen curlingwedstrijd houden, kan ook.

Of je tweejarig zoontje op de ouderwetse manier schaatsles geven.

Of met je camera in de aanslag een rondje maken door het centrum van Delft. Iedereen genoot van deze winterse oppepper. Ergens hoorde ik een huilend kind brullen ‘ik wil helemaal niet naar huis’.

Naar de brievenbus

Er zijn nog maar twee brievenbussen op enigszins redelijke afstand van ons huis. En de wijnboer heeft vrijwel iedere dag wat te posten. Dat past dan mooi in ons dagelijkse ommetje, al is het wel vaak aan het eind van de middag. Gisteren kwam dat goed uit, want meer dan de halve dag viel er regen en vanaf een uur of drie was het droog. De feestverlichting hangt nog in de bomen en dat zal nog wel even zo blijven. Toch is er weinig feestelijks te beleven, verschillende winkeliers hebben hun puien dichtgetimmerd. De kleine aardenwerkfabriek De Candelaer heeft een blauwe fiets opgetuigd tegen de grachtengevel gezet in de hoop dat ooit de toeristen hun weg weer weten te vinden naar Delft.

Volle en kalende kruinen

Ons dagelijkse ommetje gaat pas vanavond in het donker plaatsvinden. Heerlijk even langs de grachten lopen en de verlichte huiskamers in kijken. Dan is het rustig op straat en – niet geheel onbelangrijk – droog. Er vielen pittige buien vandaag en dat hield me grotendeels binnen. Even ben ik er op uit geweest, speciaal om wat foto’s te maken. Ik richtte me op boomkruinen en alleen de treurwilg heeft nog een groen aanzien. In het kanaal drijft een onnoemelijke hoeveelheid blad. Op het wiegende water met een flauw zonnetje zag ik de boom en het blad weer samen en toen ik de foto omkeerde ontstond dit schilderij.

Waterlelies

Ineens bloeien overal de waterlelies weer. Meerkoeten gebruiken de bladeren om hun nest weer wat op te hogen en te versterken. Dat schiet lekker op met die grote bladeren. Maar verder is het toch vooral een mooi gezicht in de grachten. Ik zocht en vond wat informatie over de witte waterlelie die alleen maar voorkomt in vrijwel stilstaand of heel rustig stromend water van plassen en kanalen met een maximale diepte van drie meter. Wanneer je de witte waterlelie in onze wateren ziet, is dat een teken van goede waterkwaliteit. Een hele geruststelling want ooit loosde men in de grachten de zaken die wij nu netjes door het riool spoelen.

Stilte en storm

Wat een temperatuurverschil zeg! Was het zaterdag nog ruim boven de twintig graden, nu liepen we bij een graad of tien ons blokje om. Winterjack aan, lange haren wapperend in de wind. De bloembakken hangen weer aan brugleuningen en lantarenpalen. De terrasboten liggen in de grachten. Delft lijkt klaar voor het seizoen. Nog even en de royaal opgezette terrassen zitten aangepast vol. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Ik denk dat het storm gaat lopen. Voorlopig geniet ik nog even van de rust, die naarmate het langer duurt, weer zo gewoon lijkt en me eigenlijk wel aangenaam is. Als de storm die Corona heet een beetje is geluwd en de huidige windvlagen zich terugtrekken, wordt Delft weer zichzelf; een zee van terrassen.

We missen jullie

Lieve kids we missen jullie tot snel! Afgezien van het woord kids is dit natuurlijk een heel lieve boodschap op de ruiten van deze school. Ik weet niet wie die hartjes er onder heeft getekend maar ik vermoed ‘de kids’ die de school ook missen. We namen een andere stadsroute vanmorgen want toen ik woensdag schreef over de lijnbaan die vanaf de Rietveldse Toorn naar de Geerweg liep, wilde ik wel eens met eigen ogen zien hoe lang dat henneptouw geweest moet zijn wat toentertijd gemaakt werd. We schatten toch wel een kleine vijfhonderd meter. Het deel dat we hier zien heeft nog veel charmante maar kleine grachtenpanden. Verderop is lelijke nieuwbouw gekomen. Ik heb nooit de neiging daar foto’s van te maken. Misschien toch nog eens doen, voor het contrast.