De film die ik gistermiddag samen met een zusje zag, is heel bijzonder. Alle beelden in de film zijn geschilderd en dat zijn twaalf doeken per seconde. Ook de acteurs zijn via een zeer geavanceerde techniek overgeschilderd en het resultaat is verbluffend. Temeer daar de scenes zich allemaal afspelen in het decor van zijn werk. Het verhaal kwam moeizaam op gang, pas de tweede helft was echt boeiend. Het kan ook zijn dat we toen aan het onrustige beeld gewend waren en we ons meer concentreerden op de inhoud. De scenes in zwart-wit vond ik kitscherig aandoen. En tóch ben ik blij de film gezien te hebben. Maar dat komt mede omdat ik zijn werk bewonder.
Wonen in Caldese (Italië) 
Ik koester zijn brievenboek. Dat vond ik echt iets bijzonder. Ach ja, ome Vincent. De serie met Jeroen Krabbé vond ik ook goed.
Die serie heb ik helaas gemist ‘leegschrift’. Maar een geromantiseerde tv serie over zijn leven zag ik dan weer wel. Een enorm boeiend kunstenaar die ons heel veel moois heeft nagelaten.
Ik zag er gisteravond een stukje van op televisie en het is wel een film die ik graag zou zien.
Gaan Marthy want echt wel uniek.