In eigen beheer

Toch niet weer over wijnmaken, hè? Ja hoor, echt wel. Vandaag werd de witte wijn uit 2017 gebotteld. Zelf hebben we geen witte druiven maar onze wijnvrienden wél. De ene helft van de oogst werd naar een coöperatie gebracht, de andere helft naar ons. Hier in Caldese werd ontsteeld, geperst en er door de wijnboer met al zijn passie en kennis witte wijn van gemaakt. Het resulaat stemt zeer tevreden. De mannen hevelden en bedienden de kurkmachine, wij plakten de etiketten. De rode wijn ligt nog te rijpen en zal in september op fles gaan, vóór de oogst van 2018. Het begint op echte productie te lijken.

 

Olie

Wat ik óók nog niet geschreven had, is dat de wijnboer momenteel in Italië in de wijn staat te roeren. Hij doet meer hoor. Hevelen, meten en er tegen praten. Bovendien heeft hij gisteren olijven geplukt. Hadden we vorig jaar 45 kilo, dit jaar maar 15. Een enorme hagelbui heeft vorig weekend veel olijven vernietigd. Ja, het boerenleven kent zo zijn tegenslagen. Maar ik zie foto’s voorbij komen van hem en onze vrienden die juichend de geperste olie opvangen. Die in de zon zitten en bij wie wild zwijn staat te stoven voor een gezamenlijke pranzo morgen. Medelijden is dus niet op z’n plaats. In de tussentijd maak ik me nuttig met het allerhande klusjes, gezellige bezoeken en amuseer me prima. Ik kijk uit naar de terugkeer van de wijnboer en de komst van het vloeibare goud.

Jungleprints en persende mannen

Als het dan toch herfst moet worden, dan maar graag met wat zon erbij.  In de Paradijsboom levert dat een mooi beeld op. Tegenwoordig is het heel erg in om met dit soort plaatjes muren te behangen. En wij kunnen volstaan door gewoon op ons parkeerterrein rond te kijken.

Zo ziet de boomgaard er nu uit. De eerste peren zijn geplukt en gestoofd.

Nog een doorkijkje op ons terrein; het aanrijpad én mijn onkruidkrukje. Want ja, ook dat soort werk gaat door. Vanuit de cantina hoor ik juichkreten en  gelach. Voor wie wil weten wil hoe persende mannen eruit zien…

 

 

Persen

Terwijl we officieel niet meer aan het arbeidsproces deelnemen, ‘werken’ we dagelijks en houden de zondag vrij voor andere dingen. Overleg met bevriende collega wijnboeren bijvoorbeeld. Er valt nog steeds veel af te stemmen op het gebied van het wijnmaken en dat doen we in gezamenlijke gezelligheid. ‘Morgen gaan we persen’ riepen onze mannen. Waarbij wij als vrouwen dan toch echt aan andere dingen denken. En elkaar onze wederwaardigheden vertelden over de geboortes van onze kinderen. De mannen ondersteunden hún verhaal met gebaren om de grootte van de druiventrossen aan te geven. Dat zagen wij per abuis aan voor het formaat van de pasgeboren kinderen. Zelfs als je alle vier gewoon Nederlands spreekt, ligt verwarring op de loer en valt er heel wat af te lachen.

Al frantoio

Bij de olijfperserij dus. We leverden 45 kilo in die we gisteren en vanmorgen plukten. Op de bovenste foto staan de kratten op een weegschaal. Daarna ontrolt zich het proces van wassen en ontdoen van eventuele steeltjes en blaadjes. De schone olijven rollen in een bak en worden via twee enorme stenen, vergelijkbaar met molenstenen, geplet. Waarna de smurrie in de pers terecht komt en aan het eind van het rondje de olie via een kraan in een vat terecht komt. We wachten nu op het telefoontje dat we onze olie op kunnen halen en het zal naar schatting zo’n vijf liter zijn. We zijn er blij mee en trots op.

Wijnpersen in stripvorm

De rode druiven stonden vanaf 4 oktober in een grote ton lekker te pruttelen en te gisten. Vandaag kon er geperst worden. De druiven werden met een emmer uit de ton in de pers geschept. Het eerste sap dat er dan uitgulpt noemen ze de lekwijn. Liters en liters dropen zo in de maatbekers waarmee de grote flessen op de achtergrond gevuld werden.Dan is het echte perswerk aan de beurt.

Enthousiasme bij de wijnboeren, wat is het veel!

Uiteindelijk staat er twee maal 23 liter in de kelder met watersloten erop. Dan kan de gisting doorgaan en de lucht eruit ontsnappen. Over een week of  twee kan er voor het eerst geheveld worden, maar daar kom ik, jullie kennen me, natuurlijk op terug.

De restanten zijn weer goed als compost en gingen mee naar onze wijngaard.

.

Deze dag had nog meer leuks in petto. Zoals dar zijn: stralend weer en een heerlijke lunch in de buitenlucht. En geloof het of niet; tussendoor hielpen we bij de olijvenpluk van onze vrienden.

Er kwam nog een onverwachte gast het erf op, die zich met moeite liet overhalen tot het poseren voor een foto. Hij had paddestoelen gezocht en gevonden.

En dan hier een trots en gelukkig ploegje wijn- en olijfvrienden.

Hoed en taart

Het ruikt al echt naar wijn in de cantina van onze vrienden. Daar staat de rode wijn (afgedekt onder een doek) te gisten en te borrelen. Het witte staafje is de thermometer die in de ‘hoed’ gestoken is.  Die hoed moet een paar keer per dag omgeroerd worden door het er onderliggende sap. Pas over een dag of tien zal deze rode wijn geperst worden. De schillen en pitten zorgen mede voor de smaak die de wijn uiteindelijk gaat krijgen.

Bij witte wijn gaat dat iets anders. De witte druiven van onze vrienden zijn gisteren geplukt, ontsteelt en direct geperst. Wat achterblijft in de pers is de ‘taart’van schillen en pitten. Wij nemen dat mee ter compostering.

We proeven alvast wat van het heerlijk versgeperste druivensap, dat inmiddels in een groot vat is opgeslagen en waar de tijd (en nog een paar handelingen) zijn heilzame werk moet doen.

. 

Daarna werden we getrakteerd op een heerlijke pranzo met wild zwijn als hoofdgerecht. Door hun buurman geschoten en door onze collega wijnboeren bereid. De tafel in de keuken was feestelijk gedekt en de maaltijd was echt overheerlijk. Op de servetten stond: vriendschap weeft banden. Treffender kan ik het niet zeggen.