Aan de thee op het terras

Het idee was om onderweg een soort fotoreportage te maken. In NL de prachtige zonsopkomst terwijl we oostwaarts reden. In Duitsland de bloeiende bermen en in Zwitserland een paar hoge bergen. Tot ik me ineens realiseerde dat ik de verbindingskabel tussen camera en laptop in Delft had laten liggen. Dat wordt lastig bloggen zo. Een paar snelle foto’s op mijn mobiel moeten het voor vandaag maar even zijn. Dan ga ik de komende dagen een oplossing zoeken. Mijn belangrijkste mededeling is dat we veilig in Caldese zijn aangekomen na een voorspoedige reis gisteren en vandaag. We zitten met een kop thee op het al aan geveegde terras ons enorm te verkneukelen over onze thuiskomst.

Je ziet ze groeien

Mijn foto-archief is erg rommelig. Ander fotoprogramma en een nieuwe laptop zijn zo de smoesjes die ik hanteer omdat ik geen tijd vrijmaak om het eens grondig te ordenen. Dus kom ik op mijn eigen belofte terug om niet telkens de kleinkinderen in verschillende leeftijdsfases op de zelfde locatie te laten zien. Dit blog is eigenlijk mijn houvast als het om archiveren gaat. Op de bovenste foto is het 2014, de derde is uit 2016. En in die twee jaar zijn de verschillen heel groot. Kijk vooral naar de lengte van de benen! De meest recente foto’s kregen we vorige week toegestuurd. Ze hebben de opstelling precies nagedaan. Ik werd er reuze blij van en hoop dat we ze zo in de komende jaren nog vaker op de foto mogen zetten.

De dames van de bieb

‘Kom je straks boeken lenen, oma, want we gaan bibliotheekje spelen”. Onze kleindochters zijn echte boekenmonsters. Zeer tot mijn grote vreugde. Toen we gisteren bij de jongste twee oppasten, kreeg ik een persoonlijke bibliotheekpas die ze zelf gemaakt hebben. Ook de laptop waarop de administratie werd bijgehouden, is zelfgemaakt.

Aan alles was gedacht. Het boek van de maand was op een apart tafeltje uitgestald en er was een leeshoek. Ik heb ook heerlijke gesprekken met ze. ‘Mijn lievelingsdieren zijn de waterdieren’ zegt Isabel en ze legt me even haarfijn het verschil uit tussen een zeeleeuw en een zeehondje. ‘Maar ik ben ook dol op de katachtigen zoals de poema’, voegt ze er aan toe. Toen ik Juliet in bed stopte, streek ze over mijn nek. ‘Waar komen al die plooien vandaan, oma?”Die krijg je zomaar als je oud wordt, daar hoef je helemaal niets voor te doen’, heb ik geantwoord. En ik aaide nog maar eens over haar strakke velletje.

Boeken en zoeken

Nee, ik nam geen boek mee uit deze minibieb. Van lezen komt nog niks terecht. Een foto is ie wel waard, dit mooi afgewerkte kastje, tegenover de Appie. Op mijn vorige laptop had ik een keurig mapje met al mijn gekiekte minibiebs. Op de nieuwe laptop is het nog een zooitje wat betreft rubrieken en ordening. Om daar eens goed voor te gaan zitten, komt ook nog niks terecht. Ach, dat komt allemaal wel weer. Ik graaide onlangs wel dit fantastische boek uit een andere minibieb. Ik zie de komende periode met vertrouwen tegemoet. Dan ga ik veel mooie boeken lezen, heerlijk Italiaans koken en af en nieuwe programma’s op mijn laptop installeren. Ik ga van herfst en winter optimaal profiteren zo neem ik mij voor.

Revisie

Noodgedwongen waren we de afgelopen periode vaker in het ziekenhuis dan ons lief is. Maar als het dan tóch moet, is het wel fijn als de omgeving prettig oogt. Nog aangenamer als de zorg goed is en daar hebben we werkelijk geen klagen over. In tegendeel. Je krijgt alle gelegenheid om zelf ook mee te denken, men belt na en schuift met afspraken om ons te helpen. Dat alles op een uiterst vriendelijk manier. .

Dat een Delfts ziekenhuis op deze manier je bedtafel dekt, vind ik wel passend. En dat er op veel muren foto’s uit Delft te zien zijn, oogt ook al vrolijk. Vandaag gaat mijn laptop in de revisie, want die is traag en schakelt zich zelf om de haverklap uit. Ik hoop dat de laptop net zo opknapt van het bezoekje aan de IT-ziekenboeg, als de wijnboer dat deed tijdens zijn verblijf in het Reinier de Graaf.

Nuchtere noorderlingen

Vanavond trekt er aan de overkant van ons huis in Delft een verlichte carnavalstoet voorbij. Ze moeten het doen zonder onze belangstelling. Ook hier in Gubbio zijn er praalwagens met feestvierders. Een groot affiche wees ons erop. Maar ook hier laten we het afweten, we kunnen er niets mee. Bovendien zijn we hier om te werken en niet om te feesten al klinkt dat wel erg degelijk. Ik ben hier trouwens zonder laptop heen gereisd en maak op primitieve wijze mijn blog. Dat ik nergens reageer, ook niet op jullie reacties, komt daardoor. Het is even niet anders.

Op zoek naar de muis

Thuis gekomen deed ik mijn schoenen uit en mijn horloge af. Ik heb het over járen geleden, toen ik daarna dagenlang heb lopen zoeken naar mijn horloge. Wat was er gebeurd? Bij het naar boven dragen van de schoenen was het horloge in de schoenpunt gezakt en ik vond het pas weer terug toen ik na een week die schoenen weer aandeed. Iets soortgelijks overkwam me opnieuw. Ik was mijn muis kwijt. De laptop gaat altijd mee naar NL en vice versa. Was ik de muis verloren bij de douanecontrole? Had ik hem eigenlijk wel ingepakt? Gisteren ontdekte ik hem in de punt van een sandaaltje toen we ons netter aankleedden voor de pranzo. Moraal van dit verhaal: ik check eerst mijn schoenen als ik iets zoek.

Omgevingsafwisseling

Wat jullie natuurlijk niet meer weten, is dat ik sinds 7 september achter een gebroken laptopscherm zat. In Italië konden we geen juiste reparateur vinden. Gisteren bracht ik de laptop weg naar ons vaste adres hier in Delft en sinds vanmiddag kan ik weer duidelijk zien wat ik doe. Dus laat ik met een frisse blik zien hoe afwisselend de omgeving is die ik al wandelend afleg tussen de twee bruggen. De jonge vrouw met de koffer kijkt tegen een rijtje huizen aan uit de zeventiger of tachtiger jaren, terwijl als ze zich schuin zou omdraaien….

 

De Koepoortstraat, die ik passeer, is er niet echt één om heel blij van te worden. De roeivereniging daarentegen, zetelt hier.

Waarmee ik maar wil zeggen dat het hier leuk stadswandelen is en ik erg van mijn rondje geniet.